Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Quo vadis

Artyzm „Quo vadis”

Autor: Dorota Blednicka

Quo vadis potwierdziło wielki talent prozatorski Henryka Sienkiewicza. Artystyczna wartość powieści obejmuje kilka płaszczyzn, począwszy od tematyki i wymowy ideologicznej dzieła przez doskonale skonstruowaną akcję, niezwykle obrazowe opisy, wyraziście zarysowane postaci po wierne odtworzenie życia w antycznym Rzymie.

Artyzm antyczno – chrześcijańskiej powieści przejawia się już w wyborze tematyki utworu. Wprowadzając do Quo vadis wątek miłosny młodego patrycjusza Marka Winicjusza, przedstawiciela świata pogańskiego i chrześcijanki Ligii – Kalliny, autor stworzył wartką i ciekawą akcję, bez zbędnych epizodów. Tłem historii dwojga ludzi, należących do różnych środowisk, uczynił ostatnie lata panowania cezara Nerona i początki narodzin wspólnoty pierwszych chrześcijan, co dało czytelnikom możliwość zapoznania się z dziedzictwem antyku.

Artyzm – cechy dzieła, potwierdzające biegłość twórcy w danej dyscyplinie, jego umiejętności kształtowania materiału oraz sprawności w posługiwaniu się środkami i sposobami wypowiedzi zgodnie z założonym celem.

Kolejnym punktem, w którym uwidacznia się kunszt literacki autora jest technika pisarska. W szeregu świetnie skonstruowanych pod względem artystycznym scen, Sienkiewicz oddał atmosferę antycznego świata. Poszczególne obrazy Quo vadis: uczty na dworze cezara, pożar Rzymu, męczeńska śmierć wyznawców Chrystusa, nacechowane są ekspresją i dynamiką. Opisy statyczne wykazują się tak charakterystyczną dla prozy pisarza muzykalnością i rytmicznością. Dzięki zastosowaniu łacińskiego nazewnictwa i nasycenia mitologią, powieść zyskała również wartość poznawczą - Sienkiewicz doskonale oddał realia życia ówczesnego stolicy Imperium Rzymskiego. Z niezwykłym pietyzmem autor odtwarza wszelkie detale wnętrz, strojów czy też przedmiotów codziennego użytku. Dzięki dbałości o szczegóły kolejne rozdziały nie pozostają bez tła a czytelnik może łatwo zwizualizować poszczególne sceny. Krwawe rządy cezara zostały złagodzone dzięki ironicznym komentarzom Petroniusza, który jest głównym obserwatorem rozpustnego i pełnego zbrodni życia dworu Nerona.
Równie ciekawa jest kreacja bohaterów utworu, górujących nad akcją dzieła i ich rys psychologiczny. Portret Miedzianobrodego jest niezwykle realistyczny i jednocześnie komediowy, dzięki akcentowi położonemu na ambicjach artystycznych. Petroniusz, uznany przez czytelników za najlepszą kreację psychologiczną, reprezentuje wszystko, co jest jeszcze wartościowe w kulturze antycznej. Chilon Chilonides nazwany został przez Stanisława Tarnowskiego za „jedną z najśmielszych i najmisterniejszych postaci, jakie Sienkiewicz kiedykolwiek nakreślił”. Ursusa ożywia w dużej mierze humor, a apostoł Piotr ukazany został od strony ideowej, jako przywódca religijny chrześcijan. Nieco słabiej na tle innych bohaterów wypadli Winicjusz i Ligia.

Artyzm powieści uwidacznia się również w realizmie rekonstrukcji historycznej. Dzięki wnikliwym przygotowaniom merytorycznym, jakie poprzedziły pisanie Quo vadis, autor perfekcyjnie i wnikliwie ukazuje starożytny świat. Odtwarza z dużą dokładnością nie tylko autentyczne postacie historyczne, ale także życie starożytnego miasta i jego mieszkańców. Warto tu przypomnieć, że pomimo, iż Quo vadis jest powieścią historyczną, fakty historyczne zostały ograniczone do minimum. Dla Sienkiewicza ważniejsze było odzwierciedlenie panoramicznej obyczajowości rzymskiej niż skupienie się na szczegółowej historii Imperium Rzymskiego. Wykorzystał również metodę stylizacji – język rzymski jest jak najbardziej współczesny autorowi z pewnymi elementami łacińskimi (dialogi, listy, opisy). Natomiast język chrześcijan podlega stylizacji nowotestamentowej.

Quo vadis ma zwartą i staranną kompozycję, co również świadczy o jego walorach artystycznych. Od pierwszego do ostatniego słowa utworu wszystko jest przemyślane i harmonijne. Bardzo charakterystyczne dla rozwoju akcji są tzw. projekcje i rzutowania w przyszłość. Uwidacznia się to w przeczuciach i snach bohaterów. Marek Winicjusz we śnie widzi bożka, który przepowiada mu, że miłość odmieni jego życie. Ligii śni się Neron, tratujący wozem chrześcijan. Później, patrząc na zachodzące nad Rzymem słońce, zdaje się jej, że miasto płonie. Ważnym elementem kompozycji jest także humor sytuacyjny, postaci i słowny. Szczególnie żartobliwie nacechowane są postacie Ursusa, siłacza nieudolnie karmiącego chorego Winicjusza oraz Chilona Chilonidesa.

strona:    1    2  

Szybki test:

Sienkiewicz w "Quo vadis":
a) szczegółowo opisał topografię Imperium Rzymskiego
b) skupił się głównie na architekturze rzymskiej
c) szczegółowo opisał historię Imperium Rzymskiego
d) panoramicznie przedstawił obyczajowość rzymską
Rozwiązanie

Projekcje i rzutowania w przyszłość w "Quo vadis":
a) występują w poezji Nerona
b) występują w przeczuciach i snach bohaterów
c) występują w kazaniach apostołów
d) nie wystepują
Rozwiązanie

Zobacz inne artykuły:

Inne
„Quo vadis”- streszczenie szczegółowe
„Quo vadis”- krótkie streszczenie
Geneza „Quo vadis”
Biografia Henryka Sienkiewicza
Marek Winicjusz – charakterystyka postaci
Ideologiczna wymowa „Quo vadis”
Artyzm „Quo vadis”
Chilon Chilonides – charakterystyka postaci
Neron – charakterystyka postaci
Ligia – charakterystyka postaci
Petroniusz – charakterystyka postaci
Prawda historyczna w „Quo vadis”
Charakterystyka pozostałych bohaterów
Plan wydarzeń „Quo vadis”
Obraz dwóch światów w „Quo vadis” – chrześcijańskiego i rzymskiego
Kalendarium życia Sienkiewicza
Ekranizacje „Quo vadis”
Krytyka literacka o „Quo vadis”
Kalendarium twórczości Sienkiewicza
„Quo vadis” - najważniejsze cytaty
O Sienkiewiczu powiedzieli…
Ciekawostki o Sienkiewiczu
Bibliografia



Partner serwisu:

kontakt | polityka cookies