Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Quo vadis
W Quo vadis Henryk Sienkiewicz wykorzystał kilka faktów z dziejów Imperium Rzymskiego potwierdzonych źródłami i badaniami historycznymi. Akcja powieści została usytuowana w antycznym Rzymie, za czasów panowania Nerona. Pisarz skupił się przede wszystkim na dwóch najważniejszych wydarzeniach: pożarze Rzymu w roku 64 oraz prześladowaniach chrześcijan, wynikających z oskarżenia ich o podpalenie miasta. Obok tych znaczących zdarzeń, stanowiących trzon utworu, autor przedstawił jeszcze kilka epizodów z historii, które mają charakter wyłącznie informacyjny. Na wstępie powieści czytelnik dowiaduje się o wojnie z Partami, z której powraca Marek Winicjusz. Ligia i Ursus przybywają do Rzymu jako zakładnicy w czasie wojny w Germanii.
W końcowych rozdziałach dzieła Sienkiewicz pokrótce wspomina o spisku Pizona przeciwko Neronowi oraz o buncie legii galijskich pod wodzą Windeksa i hiszpańskich, na czele których stanął Galba, okrzyknięty cezarem przez pretorów. Wszystkie te zdarzenia nie wpłynęły zasadniczo na ideologiczny sens Quo vadis.
W Quo vadis Sienkiewicz skupił się głównie na dwóch zdarzeniach z czasów panowania Nerona: na pożarze Rzymu i prześladowaniach chrześcijan. Wprowadził również liczne postacie historyczne oraz wiernie oddał życie bogatych patrycjuszy i cezara w antycznym Rzymie.
Równie wiernie, za przekazami historycznymi Tacyta i Swetoniusza, pisarz przedstawił szereg postaci historycznych, na czele z ówczesnym cezarem, Neronem. Miedzianobrody panował w latach 54 – 68. Z powieści dowiadujemy się o niektórych faktach z jego życia, jak zamordowanie przez niego żony Oktawii, matki Agrypiny i brata Brytannika (tu teksty źródłowe podają, że przyrodniego brata cezara otruła Agrypina, obawiając się, że jako prawowity następca Klaudiusza będzie zagrażał Neronowi). Wychowaniem młodego władcy zajmował się filozof, Seneka. Po odsunięciu Oktawii i długotrwałym romansie z wyzwolenicą Akte, Neron związał się z Poppeą Sabiną, z którą miał córkę Klaudię Augustę. Dziecko zmarło jednak w 63 roku. Wśród postaci historycznych należy wymienić również: Petroniusza (Caiusa Petroniusa Arbitra), prokonsula Bitynii i jednego z nielicznych powierników władcy; Tygellina (Sofoniusa Tygellinusa, współzawodniczącego o względy Nerona z Petroniuszem); Lukana (poetę i bratanka Seneki); Pomponię Grecynę, Aulusa Plaucjusza, Westynusa, Marka Winicjusza – ojca, Wespazjana, Greka Pitagorasa. Sienkiewicz wprowadził również do powieści dwie znaczące postaci z dziejów chrześcijaństwa: apostoła Piotra – rybaka i jednego z uczniów Chrystusa oraz Pawła z Tarsu. Pisarz krótko również wspomniał o losach Jezusa z Nazaretu – opowieść Piotra o pojmaniu, ukrzyżowaniu i zmartwychwstaniu Zbawiciela. Z legendy autor zaczerpnął scenę spotkania Piotra, opuszczającego Rzym, z Jezusem oraz historię kapliczki Quo vadis, Domine?
Istotnym elementem historii w powieści jest ukazanie życia Rzymian w pełni zgodnie ze źródłami historycznymi. Henryk Sienkiewicz doskonale otworzył atmosferę antycznego miasta, którym rządziło hasło „chleba i igrzysk”. Wykorzystał przekazy o ucztach w pałacu Nerona, zabawach urządzanych w ogrodach oraz przepychu ówczesnego świata. Z mistrzowską precyzją opisał krwawe igrzyska, które w tamtych latach stanowiły rozrywkę mieszkańców Rzymu. Prawda historyczna w „Quo vadis”
Autor: Dorota BlednickaW Quo vadis Henryk Sienkiewicz wykorzystał kilka faktów z dziejów Imperium Rzymskiego potwierdzonych źródłami i badaniami historycznymi. Akcja powieści została usytuowana w antycznym Rzymie, za czasów panowania Nerona. Pisarz skupił się przede wszystkim na dwóch najważniejszych wydarzeniach: pożarze Rzymu w roku 64 oraz prześladowaniach chrześcijan, wynikających z oskarżenia ich o podpalenie miasta. Obok tych znaczących zdarzeń, stanowiących trzon utworu, autor przedstawił jeszcze kilka epizodów z historii, które mają charakter wyłącznie informacyjny. Na wstępie powieści czytelnik dowiaduje się o wojnie z Partami, z której powraca Marek Winicjusz. Ligia i Ursus przybywają do Rzymu jako zakładnicy w czasie wojny w Germanii.
W końcowych rozdziałach dzieła Sienkiewicz pokrótce wspomina o spisku Pizona przeciwko Neronowi oraz o buncie legii galijskich pod wodzą Windeksa i hiszpańskich, na czele których stanął Galba, okrzyknięty cezarem przez pretorów. Wszystkie te zdarzenia nie wpłynęły zasadniczo na ideologiczny sens Quo vadis.
W Quo vadis Sienkiewicz skupił się głównie na dwóch zdarzeniach z czasów panowania Nerona: na pożarze Rzymu i prześladowaniach chrześcijan. Wprowadził również liczne postacie historyczne oraz wiernie oddał życie bogatych patrycjuszy i cezara w antycznym Rzymie.
Równie wiernie, za przekazami historycznymi Tacyta i Swetoniusza, pisarz przedstawił szereg postaci historycznych, na czele z ówczesnym cezarem, Neronem. Miedzianobrody panował w latach 54 – 68. Z powieści dowiadujemy się o niektórych faktach z jego życia, jak zamordowanie przez niego żony Oktawii, matki Agrypiny i brata Brytannika (tu teksty źródłowe podają, że przyrodniego brata cezara otruła Agrypina, obawiając się, że jako prawowity następca Klaudiusza będzie zagrażał Neronowi). Wychowaniem młodego władcy zajmował się filozof, Seneka. Po odsunięciu Oktawii i długotrwałym romansie z wyzwolenicą Akte, Neron związał się z Poppeą Sabiną, z którą miał córkę Klaudię Augustę. Dziecko zmarło jednak w 63 roku. Wśród postaci historycznych należy wymienić również: Petroniusza (Caiusa Petroniusa Arbitra), prokonsula Bitynii i jednego z nielicznych powierników władcy; Tygellina (Sofoniusa Tygellinusa, współzawodniczącego o względy Nerona z Petroniuszem); Lukana (poetę i bratanka Seneki); Pomponię Grecynę, Aulusa Plaucjusza, Westynusa, Marka Winicjusza – ojca, Wespazjana, Greka Pitagorasa. Sienkiewicz wprowadził również do powieści dwie znaczące postaci z dziejów chrześcijaństwa: apostoła Piotra – rybaka i jednego z uczniów Chrystusa oraz Pawła z Tarsu. Pisarz krótko również wspomniał o losach Jezusa z Nazaretu – opowieść Piotra o pojmaniu, ukrzyżowaniu i zmartwychwstaniu Zbawiciela. Z legendy autor zaczerpnął scenę spotkania Piotra, opuszczającego Rzym, z Jezusem oraz historię kapliczki Quo vadis, Domine?
Bogactwo elementów historycznych i rysów obyczajowych, charakterystycznych dla antycznego Rzymu, stanowiło wartościowe tło dla ukazania głównego wątku powieści – miłości Marka Winicjusza i Ligii.
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies