Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Quo vadis

Biografia Henryka Sienkiewicza

Autor: Dorota Blednicka

Trylogia przyniosła Sienkiewiczowi ogromną sławę. Pisarz postanowił spróbować sił w powieści współczesnej i w lipcu 1889 roku, na niewielkiej wyspie na Morzu Północnym, zaczął pisać Bez dogmatu. W wigilię roku 1890 wyruszył do Egiptu, w podróż sfinansowaną przez redakcję Słowa, do którego miał napisać szereg relacji. Choroba Henryka przyspieszyła powrót do kraju, a Listy z Afryki w dużej mierze powstały w Zakopanem. Pod koniec 1892 roku podpisał umowę z czasopismem Biblioteki Warszawskiej na druk nowej powieści Rodzina Połanieckich, po której ukazaniu wielu krytyków wróżyło mu koniec pisarskiej kariery. Do tego dołączyły problemy w życiu osobistym. 11 listopada 1893 roku Sienkiewicz poślubił w Krakowie Marię Romanowską. Małżeństwo przetrwało zaledwie dwa tygodnie, a młodsza o prawie trzydzieści lat żona uciekła z podróży poślubnej do rodziców. Ich związek został unieważniony trzy lata później.

W 1893 roku Sienkiewicz udał się w kolejną podróż do Rzymu i podczas spacerów po mieście narodził się pomysł napisania Quo vadis. Powieść przyniosła mu ogólnoświatową sławę. Od lutego 1897 roku do lipca 1900 roku udzielał się publicznie. W 1899 rok, podczas odsłony pomnika Juliana Słowackiego w Mirosławiu, poznał Marię Radziejewską. Panna, dużo młodsza od pisarza, odrzuciła jego zaloty, potem jednak starała się odzyskać jego względy. W tym samym roku rozpoczął pracę nad Krzyżakami.

Na prośbę Sienkiewicza przyjaciele odsunęli jego jubileusz pisarski o kilka lat. Pisarz w ten sposób chciał dać pierwszeństwo obchodom setnej rocznicy urodzin Adama Mickiewicza. Stanął na czele komitetu, który podjął starania o postawienie pomnika wieszcza w Warszawie. W wigilię 1898 roku nastąpiło uroczyste odsłonięcie popiersia na Krakowskim Przedmieściu, podczas którego towarzyszył córce Mickiewicza, Marii Goreckiej.

Pod koniec 1899 roku rozpoczęły się przygotowania do uczczenia jubileuszu Henryka Sienkiewicza. W 1900 roku otrzymał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Jagiellońskiego, a 22 grudnia w Warszawie wręczono mu akt własności Oblęgorka, majątku ziemskiego w darze od narodu. W tym czasie pisarz prowadził intensywną działalność filantropijną i pomagał młodym pisarzom. W 1901 roku wystąpił w obronie dzieci wrzesińskich. Zaczął również udzielać się politycznie i społecznie.
W 1903 roku warszawski Kurier Teatralny ogłosił ankietę na temat współczesnej modernistycznej dramaturgii. Sienkiewicz, zapytany o zdanie, odparł zwięźle: „ruja i porubstwo”, czym wywołał trwającą przez kilka lat antysienkiewiczowską kampanię młodych.

W dniu 58 urodzin pojął za żonę daleką kuzynkę, Marię Babską, z którą w 1888 roku zerwał, tłumacząc się złym stanem zdrowia. 10 grudnia 1905 roku odebrał Nagrodę Nobla w dziedzinie literatury.

Po otrzymaniu Nagrody Nobla, w przemówieniu Sienkiewicz podkreślał ogromne znaczenie nagrody dla syna Polski: „Głoszono ją umarłą, a oto jeden z tysięcznych dowodów, że żyje. Głoszono ją podbitą, a oto nowy dowód, że umie zwyciężać”

Od tego roku zaangażował się politycznie, wspierając prace tajnej Macierzy Szkolnej, organizacji troszczącej się o polskie szkoły. Zdecydował się również kandydować na posła do rosyjskiej Dumy, lecz ostatecznie wycofał się, by poświęcić się całkowicie pisarstwu. W ostatnich dziesięciu latach życia ukończył dwie powieści Wiry i W pustyni i w puszczy, oraz rozpoczął pracę nad powieścią dla młodzieży Legiony. Lato 1916 roku spędził w Oblęgorku, a po wybuchu wojny wyjechał do Krakowa, następnie do Wiednia, ostatecznie na początku października osiedlił się w neutralnej Szwajcarii, w Vevey nad Lozanną. Siedemdziesięcioletni pisarz stanął na czele Komitetu Generalnego Pomocy Ofiarom Wojny w Polsce. Zmarł 15 listopada, a 25 listopada 1916 roku w Tygodniku Ilustrowanym ukazał się ostatni utwór Sienkiewicza Wspomnienie.

strona:    1    2    3    4  

Szybki test:

Na chrzcie rodzice nadali Sienkiewiczowi:
a) 1 imię
b) 2 imiona
c) 4 imiona
d) 3 imiona
Rozwiązanie

Sienkiewicz otrzymał w roku 1900 tytuł doktora honoris causa:
a) Uniwersytetu Jagiellońskiego
b) Uniwersytetu Paryskiego
c) Uniwersytetu Lwowskiego
d) Uniwersytetu Warszawskiego
Rozwiązanie

Ostatni utwór Sienkiewicza to:
a) "Wiry"
b) "Legiony"
c) „Wilcze gniazo”
d) „Wspomnienie”
Rozwiązanie

Więcej pytań

Zobacz inne artykuły:

Inne
„Quo vadis”- streszczenie szczegółowe
„Quo vadis”- krótkie streszczenie
Geneza „Quo vadis”
Biografia Henryka Sienkiewicza
Marek Winicjusz – charakterystyka postaci
Ideologiczna wymowa „Quo vadis”
Artyzm „Quo vadis”
Chilon Chilonides – charakterystyka postaci
Neron – charakterystyka postaci
Ligia – charakterystyka postaci
Petroniusz – charakterystyka postaci
Prawda historyczna w „Quo vadis”
Charakterystyka pozostałych bohaterów
Plan wydarzeń „Quo vadis”
Obraz dwóch światów w „Quo vadis” – chrześcijańskiego i rzymskiego
Kalendarium życia Sienkiewicza
Ekranizacje „Quo vadis”
Krytyka literacka o „Quo vadis”
Kalendarium twórczości Sienkiewicza
„Quo vadis” - najważniejsze cytaty
O Sienkiewiczu powiedzieli…
Ciekawostki o Sienkiewiczu
Bibliografia



Partner serwisu:

kontakt | polityka cookies