Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Romeo i Julia

„Romeo i Julia” - streszczenie szczegółowe

Autor: Karolina Marl�ga

Po odejściu sługi Romeo zapowiedział: „Tak, Julio! / Tej jeszcze nocy spocznę przy twym boku” i udał się w poszukiwaniu trucizny do ubogiego Aptekarza. Choć handel takim środkiem był zakazany, nękany głodem i nędzą farmaceuta sprzedał mu za czterdzieści dukatów truciznę o pewnym działaniu: „Weź pan to, rozczyń w jakimkolwiek płynie / I płyn ten wypij, a choćbyś miał siłę / Dwudziestu ludzi, wnet wyzioniesz ducha!”.

SCENA DRUGA

W swej celi Ojciec Laurenty siedział samotnie, póki nie przeszkodził mu w rozmyślaniach Brat Jan, którego franciszkanin posłał z osobistym posłaniem do Romea. Gdy Laurenty zapytał o reakcję Montekiego na jego plan, usłyszał, że podróż do Mantui się nie powiodła (Brat Jan został uwięziony przez „miejskich pachołków”, którzy obawiali się, że przenosi choroby od odwiedzanych wiernych). Zapytawszy: „Któż tedy zaniósł mój list do Romea?”, Ojciec usłyszał: „Nikt go nie zaniósł - oto jest; nie mogłem / Ani go posłać do Mantui, ani / Wam go odesłać, tak nas pilnowano”.

Laurenty zdawał sobie sprawę ze skutków takiego zaniechania: „Niedoręczenie go może fatalne / Skutki sprowadzić”. Nakazał Janowi, by przyniósł mu żelazny drąg, a sam zamierzał pospieszyć do grobowca (Julia miała się obudzić w ciągu trzech godzin). Obawiał się katastrofalnych skutków, gdy dziewczyna dowie się o tym, że Romeo nie został poinformowany o całym planie. Laurenty zamierzał napisać do Montekiego jeszcze raz, a dziewczynę ukryć u siebie i tak zaczekać na przybycie jej męża.

SCENA TRZECIA

Do grobowca rodziny Kapuletów weszli Parys z Paziem, niosącym kwiaty i pochodnie. Krewny Księcia nakazał, by sługa zostawił go samego, a sam poszedł położyć się pod cisami i nasłuchiwać obcych kroków. Gdy chłopiec, choć wystraszony wizją leżenia na cmentarnej ziemi, odszedł, Parys przemówił z miłością do zmarłej narzeczonej: „Drogi mój kwiecie, kwieciem posypuję / Twe oblubieńcze łoże. Baldachimem / Twym są, niestety, głazy i proch marny, / Które ożywczą wodą co noc zroszę / Lub, gdy jej braknie, łzami mej rozpaczy”, obiecując: „I tak co nocy na twoją mogiłę / Kwiat będę sypał i gorzkie łzy ronił”.

„Romeo i Julia” - streszczenie szczegółowe

Szybki test:

Zobacz inne artykuły: