Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Barok
„I czegóż się tedy, z czego, głupi, pysznisz, człecze?
I stąd cię śmierć do grobu leda w dzień wywlecze,
gdzie dognijesz do ostatka. Ani z tobą dary
I tytuły fortuny nie pójdą na mary.
Inszy się rozpościerać w tym będzie* po tobie,
a ty, jakoś był ziemią, ziemią będziesz w grobie”.
Podmiot liryczny nie waha się użyć obraźliwych i dosadnych sformułowań, co widać zwłaszcza w pierwszej linijce. Ale z drugiej strony jak można skutecznie uświadomić ludziom ulotność życia, jak można uzmysłowić im, iż nie powinni skupiać się tak bardzo na rzeczach materialnych czy statusie społecznym („Ani z tobą dary / I tytuły fortuny nie pójdą na mary”).
Końcowy wers utworu pełni rodzaj wstrząsającej i wypowiedzianej wprost puenty:
„a ty, jakoś był ziemią, ziemią będziesz w grobie”.
Jest to świadome nawiązanie Potockiego do biblijnego cytatu : „bo prochem jesteś i w proch się obrócisz!” (Rdz. 3, 19). Choć barokowy twórca, uważany za jednego z większych moralistów epoki, nie podaje recepty na udane życie doczesne, to wprowadza w parafrazie katolickiego zwrotu optymistyczną perspektywę życia po śmierci, pozbawione śladów marności i bezcelowości tego ziemskiego.
Będący przykładem liryki inwokacyjnej wiersz „Człowiek” został napisany tradycyjnym trzynastozgłoskowcem (7+6), wersy są scalone rymami parzystymi, żeńskimi, dokładnymi.
strona: 1 2
Partner serwisu: 
kontakt | polityka cookies
Człowiek - interpretacja i analiza
„I czegóż się tedy, z czego, głupi, pysznisz, człecze?
I stąd cię śmierć do grobu leda w dzień wywlecze,
gdzie dognijesz do ostatka. Ani z tobą dary
I tytuły fortuny nie pójdą na mary.
Inszy się rozpościerać w tym będzie* po tobie,
a ty, jakoś był ziemią, ziemią będziesz w grobie”.
Podmiot liryczny nie waha się użyć obraźliwych i dosadnych sformułowań, co widać zwłaszcza w pierwszej linijce. Ale z drugiej strony jak można skutecznie uświadomić ludziom ulotność życia, jak można uzmysłowić im, iż nie powinni skupiać się tak bardzo na rzeczach materialnych czy statusie społecznym („Ani z tobą dary / I tytuły fortuny nie pójdą na mary”).
Końcowy wers utworu pełni rodzaj wstrząsającej i wypowiedzianej wprost puenty:
„a ty, jakoś był ziemią, ziemią będziesz w grobie”.
Jest to świadome nawiązanie Potockiego do biblijnego cytatu : „bo prochem jesteś i w proch się obrócisz!” (Rdz. 3, 19). Choć barokowy twórca, uważany za jednego z większych moralistów epoki, nie podaje recepty na udane życie doczesne, to wprowadza w parafrazie katolickiego zwrotu optymistyczną perspektywę życia po śmierci, pozbawione śladów marności i bezcelowości tego ziemskiego.
Będący przykładem liryki inwokacyjnej wiersz „Człowiek” został napisany tradycyjnym trzynastozgłoskowcem (7+6), wersy są scalone rymami parzystymi, żeńskimi, dokładnymi.
strona: 1 2
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies