Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Barok
Kazimierz Przerwa-Tetmajer „Koniec wieku XIX” oraz „Na Anioł Pański”:
„I już nie wraca nigdy fala, (...)
I już nie wraca nigdy z dala.”;
Leopold Staff „Młodość”:
„Już? Tak prędko? Co to było?
Coś strwonione? Pierzchło skrycie?
Czy nie młodość swą przeżyło?
Ach, więc to już było... życie?”;
Marcel Proust „W poszukiwaniu straconego czasu”;
Maria Dąbrowska „Noce i dnie”:
„Wszystko mija, a nic się nie zmienia. Po złotym tle wciąż płyną szare obłoki...”;
Mikołaj Sęp-Szarzyński „O krótkości i niepewności na świecie żywota człowieczego” oraz „O nietrwałej miłości rzeczy świata tego”;
Oscar Wilde:
„Nic nie starzeje się tak prędko jak szczęście”;
Stanisław Wyspiański:
„Nikt żywy w kraj młodości raz drugi nie wraca”;
Tomasz Mann „Śmierć w Wenecji”;
William Szekspir „Hamlet”;
Wisława Szymborska „Nic dwa razy”:
„Czemu ty się zła godzino,
z niepotrzebnym mieszasz lękiem?
Jesteś – a więc musisz minąć.
Miniesz – a więc to jest piękne”.
Wracając do Daniela Naborowskiego, wątek przemijania poeta podjął również w innym wierszu, mianowicie „Do Anny”:
„Z czasem wszystko przemija, z czasem bieżą lata,
Z czasem państw koniec idzie, z czasem tego świata
(...)
Z czasem noc dniowi, dzień zaś nocy ustępuje,
Czasowi z goła wszystko na świecie hołduje.”.
Tekstem zorganizowanych wokół motywu vanitas jest także „Róża”:
„Róża nam wyraziła nasze krótkie lata,
bo z słońcem na świat wschodzi, z słońcem schodzi z świata,
i w to nieunoszone zwierciadło patrzajcie,
a czasu – póki płynie – radzę, zażywajcie;
potem godzina minie. Gdy kwiatu nie stało,
starej twarzy już będzie z paciorki przystało”.
strona: 1 2
Partner serwisu: 
kontakt | polityka cookies
Krótkość żywota - wiadomosci wstępne
Kazimierz Przerwa-Tetmajer „Koniec wieku XIX” oraz „Na Anioł Pański”:
„I już nie wraca nigdy fala, (...)
I już nie wraca nigdy z dala.”;
Leopold Staff „Młodość”:
„Już? Tak prędko? Co to było?
Coś strwonione? Pierzchło skrycie?
Czy nie młodość swą przeżyło?
Ach, więc to już było... życie?”;
Marcel Proust „W poszukiwaniu straconego czasu”;
Maria Dąbrowska „Noce i dnie”:
„Wszystko mija, a nic się nie zmienia. Po złotym tle wciąż płyną szare obłoki...”;
Mikołaj Sęp-Szarzyński „O krótkości i niepewności na świecie żywota człowieczego” oraz „O nietrwałej miłości rzeczy świata tego”;
Oscar Wilde:
„Nic nie starzeje się tak prędko jak szczęście”;
Stanisław Wyspiański:
„Nikt żywy w kraj młodości raz drugi nie wraca”;
Tomasz Mann „Śmierć w Wenecji”;
William Szekspir „Hamlet”;
Wisława Szymborska „Nic dwa razy”:
„Czemu ty się zła godzino,
z niepotrzebnym mieszasz lękiem?
Jesteś – a więc musisz minąć.
Miniesz – a więc to jest piękne”.
Wracając do Daniela Naborowskiego, wątek przemijania poeta podjął również w innym wierszu, mianowicie „Do Anny”:
„Z czasem wszystko przemija, z czasem bieżą lata,
Z czasem państw koniec idzie, z czasem tego świata
(...)
Z czasem noc dniowi, dzień zaś nocy ustępuje,
Czasowi z goła wszystko na świecie hołduje.”.
Tekstem zorganizowanych wokół motywu vanitas jest także „Róża”:
„Róża nam wyraziła nasze krótkie lata,
bo z słońcem na świat wschodzi, z słońcem schodzi z świata,
i w to nieunoszone zwierciadło patrzajcie,
a czasu – póki płynie – radzę, zażywajcie;
potem godzina minie. Gdy kwiatu nie stało,
starej twarzy już będzie z paciorki przystało”.
strona: 1 2
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies