JesteÅ› w: Ostatni dzwonek -> Barok
Kazimierz Przerwa-Tetmajer „Koniec wieku XIX” oraz „Na AnioÅ‚ PaÅ„ski”:
„I już nie wraca nigdy fala, (...)
I już nie wraca nigdy z dala.”;
Leopold Staff „MÅ‚odość”:
„Już? Tak prÄ™dko? Co to byÅ‚o?
Coś strwonione? Pierzchło skrycie?
Czy nie młodość swą przeżyło?
Ach, wiÄ™c to już byÅ‚o... życie?”;
Marcel Proust „W poszukiwaniu straconego czasu”;
Maria DÄ…browska „Noce i dnie”:
„Wszystko mija, a nic siÄ™ nie zmienia. Po zÅ‚otym tle wciąż pÅ‚ynÄ… szare obÅ‚oki...”;
MikoÅ‚aj SÄ™p-SzarzyÅ„ski „O krótkoÅ›ci i niepewnoÅ›ci na Å›wiecie żywota czÅ‚owieczego” oraz „O nietrwaÅ‚ej miÅ‚oÅ›ci rzeczy Å›wiata tego”;
Oscar Wilde:
„Nic nie starzeje siÄ™ tak prÄ™dko jak szczęście”;
Stanisław Wyspiański:
„Nikt żywy w kraj mÅ‚odoÅ›ci raz drugi nie wraca”;
Tomasz Mann „Åšmierć w Wenecji”;
William Szekspir „Hamlet”;
WisÅ‚awa Szymborska „Nic dwa razy”:
„Czemu ty siÄ™ zÅ‚a godzino,
z niepotrzebnym mieszasz lękiem?
JesteÅ› – a wiÄ™c musisz minąć.
Miniesz – a wiÄ™c to jest piÄ™kne”.
WracajÄ…c do Daniela Naborowskiego, wÄ…tek przemijania poeta podjÄ…Å‚ również w innym wierszu, mianowicie „Do Anny”:
„Z czasem wszystko przemija, z czasem bieżą lata,
Z czasem państw koniec idzie, z czasem tego świata
(...)
Z czasem noc dniowi, dzień zaś nocy ustępuje,
Czasowi z goÅ‚a wszystko na Å›wiecie hoÅ‚duje.”.
Tekstem zorganizowanych wokół motywu vanitas jest także „Róża”:
„Róża nam wyraziÅ‚a nasze krótkie lata,
bo z słońcem na świat wschodzi, z słońcem schodzi z świata,
i w to nieunoszone zwierciadło patrzajcie,
a czasu – póki pÅ‚ynie – radzÄ™, zażywajcie;
potem godzina minie. Gdy kwiatu nie stało,
starej twarzy już bÄ™dzie z paciorki przystaÅ‚o”.
strona: 1 2
Partner serwisu:
kontakt | polityka cookies
Krótkość żywota - wiadomosci wstępne
Autor: Karolina MarlêgaKazimierz Przerwa-Tetmajer „Koniec wieku XIX” oraz „Na AnioÅ‚ PaÅ„ski”:
„I już nie wraca nigdy fala, (...)
I już nie wraca nigdy z dala.”;
Leopold Staff „MÅ‚odość”:
„Już? Tak prÄ™dko? Co to byÅ‚o?
Coś strwonione? Pierzchło skrycie?
Czy nie młodość swą przeżyło?
Ach, wiÄ™c to już byÅ‚o... życie?”;
Marcel Proust „W poszukiwaniu straconego czasu”;
Maria DÄ…browska „Noce i dnie”:
„Wszystko mija, a nic siÄ™ nie zmienia. Po zÅ‚otym tle wciąż pÅ‚ynÄ… szare obÅ‚oki...”;
MikoÅ‚aj SÄ™p-SzarzyÅ„ski „O krótkoÅ›ci i niepewnoÅ›ci na Å›wiecie żywota czÅ‚owieczego” oraz „O nietrwaÅ‚ej miÅ‚oÅ›ci rzeczy Å›wiata tego”;
Oscar Wilde:
„Nic nie starzeje siÄ™ tak prÄ™dko jak szczęście”;
Stanisław Wyspiański:
„Nikt żywy w kraj mÅ‚odoÅ›ci raz drugi nie wraca”;
Tomasz Mann „Åšmierć w Wenecji”;
William Szekspir „Hamlet”;
WisÅ‚awa Szymborska „Nic dwa razy”:
„Czemu ty siÄ™ zÅ‚a godzino,
z niepotrzebnym mieszasz lękiem?
JesteÅ› – a wiÄ™c musisz minąć.
Miniesz – a wiÄ™c to jest piÄ™kne”.
WracajÄ…c do Daniela Naborowskiego, wÄ…tek przemijania poeta podjÄ…Å‚ również w innym wierszu, mianowicie „Do Anny”:
„Z czasem wszystko przemija, z czasem bieżą lata,
Z czasem państw koniec idzie, z czasem tego świata
(...)
Z czasem noc dniowi, dzień zaś nocy ustępuje,
Czasowi z goÅ‚a wszystko na Å›wiecie hoÅ‚duje.”.
Tekstem zorganizowanych wokół motywu vanitas jest także „Róża”:
„Róża nam wyraziÅ‚a nasze krótkie lata,
bo z słońcem na świat wschodzi, z słońcem schodzi z świata,
i w to nieunoszone zwierciadło patrzajcie,
a czasu – póki pÅ‚ynie – radzÄ™, zażywajcie;
potem godzina minie. Gdy kwiatu nie stało,
starej twarzy już bÄ™dzie z paciorki przystaÅ‚o”.
strona: 1 2
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies