Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Faust
Skaliste zatoki Morza Egejskiego
Na rafach leżą syreny, śpiewając przy akompaniamencie fletni hymn do Luny. Z morskich otchłani wyłaniają się Nereidy i Trytony, zwabione śpiewem syren. Po chwili odpływają. Na brzegu Tales prowadzi Homunkulusa do pieczary Nereusza, który uważany jest za doskonałego proroka. Starzec jest niezadowolony z niespodziewanej wizyty. Tales prosi, aby nie przepędzał ich, ponieważ Homunkulus szuka rady. Nereusz odpowiada, że jego rady okazują się zbyteczne. Wiele razy ostrzegał Parysa, by nie uwodził Heleny. Prorok ujrzał także zagładę Troi, lecz jego przepowiednia została potraktowana jako puste widziadło. Również Ulissesowi wywróżył podstępy Circe, ale ten nie skorzystał z proroctwa. Tales wyjaśnia, że Homunkulus pragnie istnieć. Starzec odpowiada, że ma wiele spraw do zrobienia – czeka na Dorydy i Gracje morza i nie chce, by ktoś zakłócał jego ojcowską radość. Nakazuje im skorzystanie z rady Proteusza i odchodzi w stronę morza. Tales twierdzi, że Proteusz udzieli im odpowiedzi, która może okazać się myląca. Postanawiają jednak iść do odmieńca. W tym samym czasie do Syren podpływają ponownie Nereidy i Trytony. Pojawia się Proteusz, początkowo niedostrzeżony przez Talesa i Homunkulusa. Tales radzi, aby twór zaczął świecić, by w ten sposób zwabić Proteusza, który przybiera postać olbrzymiego żółwia. Filozof zasłania twór człowieczy, nakazując, aby odmieniec ukazał się im jako człowiek. Proteusz spełnia wolę człowieka, a ten pokazuje mu Homunkulusa. Odmieniec jest zaskoczony widokiem świecącego karlika. Tales wyjaśnia, że Homunkulus pragnie zmienić się całkowicie w człowieka, ponieważ brak mu fizycznej tężyzny. Proteusz odpowiada, że twór musi na razie poprzestać na małym i stopniowo rozrastać się. Odchodzą ku brzegowi morza, skąd rozpływa się słodki zapach. Z oddali na hipokampach i morskich smokach zbliżają się Telchinowie z wyspy Rodos, trzymając trójząb Neptuna, powierzony im prze boga. Syreny śpiewają pieśń ku czci Luny. Telchinowie wychwalają własną pracę, a Proteusz przeobraża się w delfina, by na swym grzbiecie zanieść Homunkulusa w głąb morza, by tam mógł rozpocząć proces przeobrażania się w człowieka. Syreny dostrzegają stado gołębi, zasłaniające księżyc. Do Talesa zbliża się Nereusz. Z otchłani morskiej wyłaniają się Psylle i Marsy na bykach, jałowicach i trykach morskich, wiodąc ze sobą najpiękniejszą z bogiń. Przed Nereuszem przepływają na delfinach Dorydy, śpiewające hymn do bogini księżyca. Na rydwanie z muszli zbliża się Galatea i wita Nereusza. Starzec z żalem patrzy na znikające zjawy, pragnąc, by zabrały go ze sobą. Tales cieszy się, że życie powstało z wody, co potwierdza jego przekonania. Nareusz w oddali dostrzega złocisty blask – fiolka z Homunkulusem rozbiła się o tron Galatei, łączy się żywioł ognia z żywiołem wody, co symbolizuje zaślubiny tworu ludzkiego z boginią. Syreny śpiewają hymn ku czci wody.
Akt trzeci„Faust” – streszczenie szczegółowe
Autor: Dorota BlednickaSkaliste zatoki Morza Egejskiego
Na rafach leżą syreny, śpiewając przy akompaniamencie fletni hymn do Luny. Z morskich otchłani wyłaniają się Nereidy i Trytony, zwabione śpiewem syren. Po chwili odpływają. Na brzegu Tales prowadzi Homunkulusa do pieczary Nereusza, który uważany jest za doskonałego proroka. Starzec jest niezadowolony z niespodziewanej wizyty. Tales prosi, aby nie przepędzał ich, ponieważ Homunkulus szuka rady. Nereusz odpowiada, że jego rady okazują się zbyteczne. Wiele razy ostrzegał Parysa, by nie uwodził Heleny. Prorok ujrzał także zagładę Troi, lecz jego przepowiednia została potraktowana jako puste widziadło. Również Ulissesowi wywróżył podstępy Circe, ale ten nie skorzystał z proroctwa. Tales wyjaśnia, że Homunkulus pragnie istnieć. Starzec odpowiada, że ma wiele spraw do zrobienia – czeka na Dorydy i Gracje morza i nie chce, by ktoś zakłócał jego ojcowską radość. Nakazuje im skorzystanie z rady Proteusza i odchodzi w stronę morza. Tales twierdzi, że Proteusz udzieli im odpowiedzi, która może okazać się myląca. Postanawiają jednak iść do odmieńca. W tym samym czasie do Syren podpływają ponownie Nereidy i Trytony. Pojawia się Proteusz, początkowo niedostrzeżony przez Talesa i Homunkulusa. Tales radzi, aby twór zaczął świecić, by w ten sposób zwabić Proteusza, który przybiera postać olbrzymiego żółwia. Filozof zasłania twór człowieczy, nakazując, aby odmieniec ukazał się im jako człowiek. Proteusz spełnia wolę człowieka, a ten pokazuje mu Homunkulusa. Odmieniec jest zaskoczony widokiem świecącego karlika. Tales wyjaśnia, że Homunkulus pragnie zmienić się całkowicie w człowieka, ponieważ brak mu fizycznej tężyzny. Proteusz odpowiada, że twór musi na razie poprzestać na małym i stopniowo rozrastać się. Odchodzą ku brzegowi morza, skąd rozpływa się słodki zapach. Z oddali na hipokampach i morskich smokach zbliżają się Telchinowie z wyspy Rodos, trzymając trójząb Neptuna, powierzony im prze boga. Syreny śpiewają pieśń ku czci Luny. Telchinowie wychwalają własną pracę, a Proteusz przeobraża się w delfina, by na swym grzbiecie zanieść Homunkulusa w głąb morza, by tam mógł rozpocząć proces przeobrażania się w człowieka. Syreny dostrzegają stado gołębi, zasłaniające księżyc. Do Talesa zbliża się Nereusz. Z otchłani morskiej wyłaniają się Psylle i Marsy na bykach, jałowicach i trykach morskich, wiodąc ze sobą najpiękniejszą z bogiń. Przed Nereuszem przepływają na delfinach Dorydy, śpiewające hymn do bogini księżyca. Na rydwanie z muszli zbliża się Galatea i wita Nereusza. Starzec z żalem patrzy na znikające zjawy, pragnąc, by zabrały go ze sobą. Tales cieszy się, że życie powstało z wody, co potwierdza jego przekonania. Nareusz w oddali dostrzega złocisty blask – fiolka z Homunkulusem rozbiła się o tron Galatei, łączy się żywioł ognia z żywiołem wody, co symbolizuje zaślubiny tworu ludzkiego z boginią. Syreny śpiewają hymn ku czci wody.
Przed pałacem Menelaosa w Sparcie
Helena, otoczona chórem branek trojańskich, nadchodzi z wybrzeża, gdzie została przyniesiona na okręcie dzięki pomocy Eurosa i Posejdona z brzegów frygijskich. Na jej powrót czeka król Menelaos. Kobieta z radością wita dom, wybudowany przez jej ojca. Wspomina dzień, kiedy została porwana przez Parysa ze świątyni Cythery. Po wielu przeżyciach wróciła z Menelaosem do ojczyzny i natychmiast została wysłana przez męża do miasta. Zastanawia się, czy wróciła tu jako królowa i żona czy jako niewolnica. Już w drodze powrotnej jej małżonek nie spoglądał na nią i nie odzywał się do niej. Przemówił do niej dopiero na brzegu, nakazując by udała się do jego pałacu i zrobiła przegląd dziewek. Następnie miała przygotować trójnóg, naczynia, kotły, czary, wodę czerpaną z najczystszych źródeł i nóż, lecz nie poinformował jej jakie zwierzę ma przygotować do złożenia w ofierze bogom Olimpu. Helena wchodzi po stopniach schodów do domu, nieco onieśmielona. Po chwili Pantalis, przodownica Chóru, dostrzega zbliżającą się królową, na twarzy której malują się gniew i odraza. Kobieta odkryła właśnie, że moce stygijskie zamknęły jej dostęp do domu rodzinnego i musiała odejść od progu niczym odtrącony gość. W pałacu było pusto i przerażająco cicho, nikt jej nie powitał. Przy ognisku ujrzała starą kobietę, której chciała wydać odpowiednie dyspozycje, lecz postać nie zareagowała na jej słowa. Nagle podniosła rękę, jakby chciała przepędzić królową. Helena ruszyła ku schodom, lecz zjawa zastąpiła jej drogę, przerażając swoim wyglądem. Na progu pojawia się Forkiada, która pyta branek, kim są i dlaczego niepokoją klucznicę, wprowadzając do pałacu zamęt. Helena odpowiada, że jest królową i nakazuje służącej wycofać się. Forkiada oddaje władzę królowej i prosi, aby chroniła ją przed brankami. Branki zaczynają spierać się ze straszydłem, lecz Helena ucisza je. Nie chce, aby wśród jej służących była nienawiść i zawiść. Prosi Forkiadę, by przepowiedziała jej przyszłość. Służąca przypomina jej, że zaznała już wiele szczęścia i pożądało ją wielu mężczyzn. Helena odpowiada, że jedynie Patrokles wzbudził w niej uczucie miłości, lecz z woli ojca została żoną Menelaosa. Osamotniona, dała się uwieźć Parysowi. Nie chce, by staruszka przypominała jej minione chwile. Forkiada wyznaje jej, że była potajemnie kochana przez Achillesa. Helena mdlejąc, osuwa się w objęcia Półchóru. Chór każe zamilknąć klucznicy. Branki są przerażone, budzą królową. Helena odczuwa ogromne zmęczenie, każe przygotować ofiarę dla bogów. Forkiada odpowiada, że wszystko jest już przygotowane, należy tylko wskazać zwierzę ofiarne. Helena odpowiada, że król nie wyznaczył żadnej ofiary. Przerażona klucznica mówi, że Menelaos wyznaczył na ofiarę swoją żonę. Królowa mówi, że przeczuwała swój los. Przestraszone branki dopytują, jaki los je czeka. Klucznica odpowiada, że również zostaną stracone. Klaszcze w ręce i w bramie pojawiają się zamaskowane postacie, które wypełniają jej rozkazy. Nakazuje przygotować im stół ofiarny. Odzywa się Przodownica Chóru, która uważa, że jako najstarsza musi zamienić kilka słów ze staruchą. Pyta ją, czy możliwy jest ratunek dla Heleny i jej służek. Forkiada odpowiada, że wszystko zależy od królowej. Helena nie boi się śmierci, lecz odczuwa ból. Prosi, aby klucznica wyjawiła jej sposób, w jaki może ocalić siebie i branki. Forkiada opowiada o ludzie, który osiedlił się na opuszczonym płaskowyżu i wybudował tam warowny gród. Przewodzi im wielki pan, który jest wesoły i niezwykle wykształcony. Mieszka w zamku, który wznosi się strzeliście ku niebu, ma przestronny dziedziniec i tancerzy pięknych jak Parys. Helena, zniecierpliwiona opowieścią, dopytuje o możliwość ratunku. Fortiada odpowiada, że wystarczy, iż powie „tak”, a zostanie otoczona zamczyskiem. Branki błagają królową, by wymówiła konieczne do ochrony słowo, ona jednak nadal nie wierzy, że jej mąż mógłby ją zabić. Fortiada przypomina jej dzień, w którym król zbezcześcił zwłoki brata Parysa. Teraz pragnie zabić Helenę, ponieważ nie potrafi dzielić się jej pięknością z innymi. W oddali słychać dźwięki trąb. Klucznica wita króla i twierdzi, że nic już nie może pomóc Helenie. Królowa mówi, że dopiero teraz zrozumiała, że starucha jest demonem zła i każe jej ruszyć przodem. Podnoszą się mgły, które zasłaniają widok chórowi. Branki unoszą się w powietrzu, dostrzegając Hermesa. Zapada mrok, nie widzą, gdzie się znajdują – w krypcie czy na dziedzińcu, lecz to miejsce wzbudza ich przerażenie.
strona: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22
Szybki test:
Cesarz pragnie ujrzeć:a) Odysa i Penelopę
b) Parysa i Helenę
c) Menelaosa i Afrodytę
d) Marsa i Petronię
Rozwiązanie
Jaki trunek rozlewa Siebel, gość piwnicy Auerbacha?
a) tokaj
b) piwo
c) wino
d) szampana
Rozwiązanie
Euforion to:
a) strażnik bram cienistego gaju
b) syn Heleny i Fausta
c) bożek lasów
d) błazen Cesarza
Rozwiązanie
Więcej pytań
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies