Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Faust
Mefistofeles jest drugą główną postacią dzieła Goethego. To diabeł, który określa siebie jako „ducha, który mówi nie”. W dramacie pojawia się pod różnymi postaciami, z łatwością zmieniając swój wygląd zależnie od okoliczności. Początkowo przybiera postać psa – czarnego pudla, później wędrownego nauczyciela. Po raz drugi w pracowni Fausta zjawia się przebrany za wytwornego pana w jedwabnym płaszczu, czapce z kogucimi piórami i szpadą u boku. To on zakłada się z Bogiem o duszę doktora, którego chce poddać próbie.
Mefistofeles jest diabłem inteligentnym i wykształconym, dowcipnym i ironicznym. Wiele razy zaskakuje swoimi filozoficznymi odpowiedziami, człowieka postrzega jako „małego boga świata” i nie rozumie jego dziwacznej natury. Obdarzony nadnaturalnymi mocami – z łatwością przenosi Fausta w różne miejsca na świecie, spełnia jego najbardziej wymyślne pragnienia, czas i przestrzeń nie mają dla niego żadnych ograniczeń. Jest wyrachowany i za swoje usługi każe drogo płacić – doktor stawia na szali swoją duszę. Przewrotny i fałszywy sprowadza na mężczyznę same nieszczęścia, nieustannie ingerując w każde intencje Fausta. Sprawia, że wszelkie działania mężczyzny kończą się tragicznie, niosą ze sobą ludzką krzywdę i cierpienie. Z czasem traci władzę nad mędrcem, nie może już mu niczego sugerować, proponować i zgodnie z umową musi wypełniać wszystkie jego rozkazy. W rzeczywistości jest znawcą ludzkiego życia i ludzkiej natury. Przez wieki obserwuje ludzi, odczuwa w stosunku do nich pogardę i litość, świadomy, że na ziemi dzieje się źle, nie chce pastwić się nad jej mieszkańcami. Jego działania, sprzeczne z pragnieniami Fausta, przyspieszają wewnętrzny rozwój mężczyzny, a więc diabeł osiąga coś zupełnie przeciwnego niż zamierzał.
W dramacie symbolizuje przede wszystkim zło, niskie żądze, zniszczenie. Jest postacią złożoną, która jest „częścią tej siły, która wiecznie zła pragnąc, wiecznie czyni dobro”. Posiada ogromne doświadczenie, co czyni z niego niebezpiecznego przeciwnika. Pomimo swej przebiegłości ostatecznie przegrywa walkę o duszę Fausta, choć ma do niej prawo.
Partner serwisu: 
kontakt | polityka cookies
Mefistofeles - charakterystyka bohatera
Autor: Dorota BlednickaMefistofeles jest drugą główną postacią dzieła Goethego. To diabeł, który określa siebie jako „ducha, który mówi nie”. W dramacie pojawia się pod różnymi postaciami, z łatwością zmieniając swój wygląd zależnie od okoliczności. Początkowo przybiera postać psa – czarnego pudla, później wędrownego nauczyciela. Po raz drugi w pracowni Fausta zjawia się przebrany za wytwornego pana w jedwabnym płaszczu, czapce z kogucimi piórami i szpadą u boku. To on zakłada się z Bogiem o duszę doktora, którego chce poddać próbie.
Mefistofeles jest diabłem inteligentnym i wykształconym, dowcipnym i ironicznym. Wiele razy zaskakuje swoimi filozoficznymi odpowiedziami, człowieka postrzega jako „małego boga świata” i nie rozumie jego dziwacznej natury. Obdarzony nadnaturalnymi mocami – z łatwością przenosi Fausta w różne miejsca na świecie, spełnia jego najbardziej wymyślne pragnienia, czas i przestrzeń nie mają dla niego żadnych ograniczeń. Jest wyrachowany i za swoje usługi każe drogo płacić – doktor stawia na szali swoją duszę. Przewrotny i fałszywy sprowadza na mężczyznę same nieszczęścia, nieustannie ingerując w każde intencje Fausta. Sprawia, że wszelkie działania mężczyzny kończą się tragicznie, niosą ze sobą ludzką krzywdę i cierpienie. Z czasem traci władzę nad mędrcem, nie może już mu niczego sugerować, proponować i zgodnie z umową musi wypełniać wszystkie jego rozkazy. W rzeczywistości jest znawcą ludzkiego życia i ludzkiej natury. Przez wieki obserwuje ludzi, odczuwa w stosunku do nich pogardę i litość, świadomy, że na ziemi dzieje się źle, nie chce pastwić się nad jej mieszkańcami. Jego działania, sprzeczne z pragnieniami Fausta, przyspieszają wewnętrzny rozwój mężczyzny, a więc diabeł osiąga coś zupełnie przeciwnego niż zamierzał.
W dramacie symbolizuje przede wszystkim zło, niskie żądze, zniszczenie. Jest postacią złożoną, która jest „częścią tej siły, która wiecznie zła pragnąc, wiecznie czyni dobro”. Posiada ogromne doświadczenie, co czyni z niego niebezpiecznego przeciwnika. Pomimo swej przebiegłości ostatecznie przegrywa walkę o duszę Fausta, choć ma do niej prawo.
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies