Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Faust
W połowie sierpnia 1771 roku Goethe wrócił do Frankfurtu, a współcześni zapamiętali go jako młodzieńca, który chodził ubrany w niebieski frak, żółtą kamizelkę i buty z cholewami. Pod koniec maja 1772 roku podjął pracę jako praktykant w Sądzie Kameralnym Rzeszy w Wetzlarze. W czerwcu na miejscowym balu poznał Charlottę Buff, zaręczoną wówczas z Johannem Christianem Kestnerem. Oczarowany urodą dziewczyny, bezskutecznie starał się pozyskać jej względy. Pomimo odrzucenia, utrzymywał przyjacielskie kontakty z narzeczonymi i sprezentował im nawet obrączki ślubne. We wrześniu Goethe opuścił miasteczko, by spotkać się z przyjacielem, Merckiem u przyjaciółki Wielanda, Sophie von Laroche. Tu nieco odzyskał wewnętrzny spokój i zaczął interesować się córką von Laroche, Maksymilianą. Merck wprowadził pisarza do grona sentymentalistów, którzy zachęcali poetę do dalszej pracy pisarskiej i ukończenia zaczętych utworów. Po powrocie do Frankfurtu pracował jako adwokat. W 1774 roku rozpoczął pracę nad Cierpieniami młodego Wertera, w których opisał swoją miłość do Lotty. Rok później zaczął zastanawiać się nad opuszczeniem domu rodzinnego. W tym czasie nawiązał romans z córką bankiera, Lili Sch�nemann. Wkrótce zaręczył się, a w maju 1775 roku wyjechał do Szwajcarii. Przebywał tam do lipca. Wrócił do Frankfurtu, gdzie czekała na niego narzeczona. Po kilku tygodniach doszedł do wniosku, że małżeństwo unicestwi jego życiowe plany i we wrześniu zerwał zaręczyny. W rok później dostał zaproszenie księcia Karola Augusta do Weimaru. Lata 1772 – 75 to jeden z najbardziej twórczych okresów w życiu pisarza. W tym czasie powstają utwory: „G�tz von Berlichingen”, „Cierpienia młodego Wertera”, „Clavigo”, „Stella”, „Profaust”, fragmenty „Prometeusza” i „Żyda wiecznego tułacza”.
7 listopada 1775 roku Goethe przybył do Weimaru. Początkowo objął funkcję doradcy księcia, a od czerwca 1776 uzyskał tytuł tajnego radcy legacyjnego. Pobyt w Weimarze rozpoczął nowy etap w życiu pisarza. Porzucił młodzieńcze ideały okresu studiów i pragnął kierować poczynaniami księcia. Po kilku latach pobytu w miasteczku odczuł znużenie życiem na dworze. W tym czasie związał się z damą dworu, Charlottą von Stein, żoną wielkiego koniuszego. Przez wiele lat kobieta wywierała ogromny wpływ na Goethego i stała się pierwowzorem Ifigenii, bohaterki dramatu, który pisarz ukończył w 1779 roku. W okresie weimarskim poeta bardziej skupiał się na podróżach i pozyskiwaniu wpływów na dworze niż na własnej pracy pisarskiej. W latach 1776 – 82 mieszkał w domu ogrodowym, gdzie urządzał zabawy, amatorskie przedstawienia teatralne i pisał utwory dla dworu. Powstały wówczas wiersze „Do księżyca”, „Podróż morska”, „Granice ludzkości”, „Do Lidy”, „Śpiewak” oraz ballada „Król olch”.
W 1776 poeta wydał sztukę „Stella”. W latach osiemdziesiątych rozpoczął pracę nad dramatem „Egmont”. W roku 1782 zmarł ojciec Goethego. W roku 1779 pisarz towarzyszył księciu w podróży do Szwajcarii i w drodze powrotnej spotkał się z Fryderyką i Lili. 6 września 1780 roku w czasie jednej z wędrówek zatrzymał się w małym domku myśliwskim, gdzie na ścianie zapisał jeden ze swoich najwspanialszych wierszy „Nad szczytami spocznienie”. W połowie lat osiemdziesiątych, po dziesięcioletnim pobycie w Weimarze, znajomi pisarza z trudem rozpoznali w samotnym i dziwacznie zachowującym się mężczyźnie dawnego przyjaciela. Goethe podjął walkę z własną niemocą twórczą, gnębiony myślą, że od dawna nie odniósł żadnego sukcesu literackiego. Poeta doszedł do wniosku, że musi opuścić dwór i poprosił księcia o urlop.Johann Wolfgang Goethe – biografia
Autor: Dorota BlednickaW połowie sierpnia 1771 roku Goethe wrócił do Frankfurtu, a współcześni zapamiętali go jako młodzieńca, który chodził ubrany w niebieski frak, żółtą kamizelkę i buty z cholewami. Pod koniec maja 1772 roku podjął pracę jako praktykant w Sądzie Kameralnym Rzeszy w Wetzlarze. W czerwcu na miejscowym balu poznał Charlottę Buff, zaręczoną wówczas z Johannem Christianem Kestnerem. Oczarowany urodą dziewczyny, bezskutecznie starał się pozyskać jej względy. Pomimo odrzucenia, utrzymywał przyjacielskie kontakty z narzeczonymi i sprezentował im nawet obrączki ślubne. We wrześniu Goethe opuścił miasteczko, by spotkać się z przyjacielem, Merckiem u przyjaciółki Wielanda, Sophie von Laroche. Tu nieco odzyskał wewnętrzny spokój i zaczął interesować się córką von Laroche, Maksymilianą. Merck wprowadził pisarza do grona sentymentalistów, którzy zachęcali poetę do dalszej pracy pisarskiej i ukończenia zaczętych utworów. Po powrocie do Frankfurtu pracował jako adwokat. W 1774 roku rozpoczął pracę nad Cierpieniami młodego Wertera, w których opisał swoją miłość do Lotty. Rok później zaczął zastanawiać się nad opuszczeniem domu rodzinnego. W tym czasie nawiązał romans z córką bankiera, Lili Sch�nemann. Wkrótce zaręczył się, a w maju 1775 roku wyjechał do Szwajcarii. Przebywał tam do lipca. Wrócił do Frankfurtu, gdzie czekała na niego narzeczona. Po kilku tygodniach doszedł do wniosku, że małżeństwo unicestwi jego życiowe plany i we wrześniu zerwał zaręczyny. W rok później dostał zaproszenie księcia Karola Augusta do Weimaru. Lata 1772 – 75 to jeden z najbardziej twórczych okresów w życiu pisarza. W tym czasie powstają utwory: „G�tz von Berlichingen”, „Cierpienia młodego Wertera”, „Clavigo”, „Stella”, „Profaust”, fragmenty „Prometeusza” i „Żyda wiecznego tułacza”.
7 listopada 1775 roku Goethe przybył do Weimaru. Początkowo objął funkcję doradcy księcia, a od czerwca 1776 uzyskał tytuł tajnego radcy legacyjnego. Pobyt w Weimarze rozpoczął nowy etap w życiu pisarza. Porzucił młodzieńcze ideały okresu studiów i pragnął kierować poczynaniami księcia. Po kilku latach pobytu w miasteczku odczuł znużenie życiem na dworze. W tym czasie związał się z damą dworu, Charlottą von Stein, żoną wielkiego koniuszego. Przez wiele lat kobieta wywierała ogromny wpływ na Goethego i stała się pierwowzorem Ifigenii, bohaterki dramatu, który pisarz ukończył w 1779 roku. W okresie weimarskim poeta bardziej skupiał się na podróżach i pozyskiwaniu wpływów na dworze niż na własnej pracy pisarskiej. W latach 1776 – 82 mieszkał w domu ogrodowym, gdzie urządzał zabawy, amatorskie przedstawienia teatralne i pisał utwory dla dworu. Powstały wówczas wiersze „Do księżyca”, „Podróż morska”, „Granice ludzkości”, „Do Lidy”, „Śpiewak” oraz ballada „Król olch”.
Rankiem 3 września 1786 roku Goethe opuszcza potajemnie Karlowe Wary, gdzie przebywał z księciem Karolem Augustem, i wyruszył do Włoch. Podróż miała przywrócić mu siły twórcze. Poświęcił wiele czasu pracy literackiej, uspokoił się wewnętrznie. Ukończył „Ifigenię w Taurydzie” oraz „Egmonta”, napisał dramat „Torquato Tasso” (1789), powrócił do pisania kolejnych fragmentów „Fausta”. 18 czerwca 1788 roku wrócił do Weimaru z przekonaniem, że od tej chwili jego głównym powołaniem powinna być literatura. Na własną prośbę został zwolniony z obowiązków państwowych i objął kierownictwo teatru w Weimarze.
strona: 1 2 3 4 5
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies