Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Faust
W lipcu 1788 roku podczas porannego spaceru poznał Christianę Vulpius, dwudziestotrzyletnią robotnicę manufaktury. Zachwycony kobietą, zabrał ją do swego domu i od tej pory zamieszkali wspólnie. Pod wpływem nowej miłości powstały Elegie rzymskie. Poeta odnalazł prawdziwe szczęście, a w rok później, 25 grudnia 1789 roku, przyszedł na świat jego syn August. W 1790 roku Goethe wyruszył w kolejną podróż do Włoch. W czasie wycieczki powstały „Epigramaty weneckie”. W czerwcu wrócił do Weimaru i w miesiąc później wraz z księciem wyjechał na Śląsk. We wrześniu udał się do Polski, gdzie przebywał wraz z dworem w Krakowie, Wieliczce i Wrocławiu.
W 1794 roku zaprzyjaźnił się z Fryderykiem Schillerem. Wspólnie wydawali czasopismo „Die Horen” oraz napisali „Ksenia”, które ukazały się na łamach „Musenalmanach” w roku 1797. Razem przystąpili do pracy nad balladami. W tym czasie Goethe napisał „Poszukiwacza skarbów”, „Ucznia czarnoksiężnika”, „Narzeczoną z Koryntu”, „Boga i bajaderę”. Dzięki wpływowi Schillera poeta zaczął poświęcać więcej czasu pracy twórczej, powrócił do porzuconego „Fausta”. W roku 1794 rozpoczął pracę nad eposem „Lis Przechera”. W latach 1795 – 96 Goethe wydał „Lata nauki Wilhelma Meistera”. W 1797 roku powstał epos „Herman i Dorota”, który został – ku zaskoczeniu autora – dobrze przyjęty przez opinię publiczną.
Pierwsze lata XIX wieku to czas kryzysu Goethego. Pisarz od pewnego czasu chorował, pogorszył również jego stan psychiczny. Wiązał się z tym kryzys twórczy, osłabiła się przyjaźń z Schillerem, który umarł 9 maja 1805 roku. Goethe, osłabiony kolejnymi chorobami, ze względu na stan zdrowia, nie został poinformowany o śmierci przyjaciela. Dowiedział się o tym dopiero następnego dnia i według relacji Vossa zapłakał nad Schillerem. Ogarnęło go przeczucie rychłej śmierci, żył z dnia na dzień, nie planując żadnych rzeczy. Pisarz uświadomił sobie wówczas, że był już starym, schorowanym człowiekiem.
W październiku 1806 roku Goethe przeżył najtragiczniejszą noc swojego życia. Do Weimaru wkroczyły wojska napoleońskie, żołnierze zaczęli rabować i konfiskować majątki. Nie ominęli domu pisarza. Poetę przed śmiercią uratowała Christiana, która zasłoniła go własnym ciałem. Przytłoczony wydarzeniami wojennymi, dopiero po wielu latach zdecydował się na zawarcie związku małżeńskiego z ukochaną kobietą. Ich ślub odbył się 18 października w kościele świętego Jakuba. 2 października doszło do spotkania Goethego z Napoleonem Bonaparte. W 1807 roku pisarz pracował nad sztuką „Pandorens Wiederkunft”, w której zawarł swoje doświadczenia i ocenę sytuacji historycznej po klęsce państw niemieckich. W latach 1807 – 08 Goethe napisał cykl sonetów. Przez wiele lat pisarz pozostawał silnie związany z ideałami epoki oświecenia i rewolucji francuskiej. Unikał zabierania głosu w sprawach aktualnych. Ze względów zdrowotnych coraz częściej przybywał w miesiącach letnich do uzdrowisk. W roku 1812 w Karlowych Warach poznał Beethovena, który specjalnie dla poety zagrał swój koncert. Latem 1814 roku opuścił Weimar i wyruszył do Frankfurtu. Jesienią powrócił do Weimaru, pełen optymizmu i zapału do pracy. W tym czasie powstał cykl liryków Dywan Zachodu i Wschodu, opublikowany dopiero w 1819 roku, zainspirowany miłością poety do Marianny von Willemer, z którą spędził kilka szczęśliwych tygodni w sierpniu i wrześniu 1815 roku. Goethe zrezygnował ze związku z zamężną kobietą, choć wiązało się to z ogromnym cierpieniem. Johann Wolfgang Goethe – biografia
Autor: Dorota BlednickaW lipcu 1788 roku podczas porannego spaceru poznał Christianę Vulpius, dwudziestotrzyletnią robotnicę manufaktury. Zachwycony kobietą, zabrał ją do swego domu i od tej pory zamieszkali wspólnie. Pod wpływem nowej miłości powstały Elegie rzymskie. Poeta odnalazł prawdziwe szczęście, a w rok później, 25 grudnia 1789 roku, przyszedł na świat jego syn August. W 1790 roku Goethe wyruszył w kolejną podróż do Włoch. W czasie wycieczki powstały „Epigramaty weneckie”. W czerwcu wrócił do Weimaru i w miesiąc później wraz z księciem wyjechał na Śląsk. We wrześniu udał się do Polski, gdzie przebywał wraz z dworem w Krakowie, Wieliczce i Wrocławiu.
W 1794 roku zaprzyjaźnił się z Fryderykiem Schillerem. Wspólnie wydawali czasopismo „Die Horen” oraz napisali „Ksenia”, które ukazały się na łamach „Musenalmanach” w roku 1797. Razem przystąpili do pracy nad balladami. W tym czasie Goethe napisał „Poszukiwacza skarbów”, „Ucznia czarnoksiężnika”, „Narzeczoną z Koryntu”, „Boga i bajaderę”. Dzięki wpływowi Schillera poeta zaczął poświęcać więcej czasu pracy twórczej, powrócił do porzuconego „Fausta”. W roku 1794 rozpoczął pracę nad eposem „Lis Przechera”. W latach 1795 – 96 Goethe wydał „Lata nauki Wilhelma Meistera”. W 1797 roku powstał epos „Herman i Dorota”, który został – ku zaskoczeniu autora – dobrze przyjęty przez opinię publiczną.
Pierwsze lata XIX wieku to czas kryzysu Goethego. Pisarz od pewnego czasu chorował, pogorszył również jego stan psychiczny. Wiązał się z tym kryzys twórczy, osłabiła się przyjaźń z Schillerem, który umarł 9 maja 1805 roku. Goethe, osłabiony kolejnymi chorobami, ze względu na stan zdrowia, nie został poinformowany o śmierci przyjaciela. Dowiedział się o tym dopiero następnego dnia i według relacji Vossa zapłakał nad Schillerem. Ogarnęło go przeczucie rychłej śmierci, żył z dnia na dzień, nie planując żadnych rzeczy. Pisarz uświadomił sobie wówczas, że był już starym, schorowanym człowiekiem.
Po klęsce Niemiec Goethe rozpoczyna pisanie własnej biografii. W 1811 roku ukazała się pierwsza część dzieła Z mojego życia. Zmyślenie i prawda, w rok później część druga. Uzupełnieniem autobiografii były „Zeszyty dni i lat – jako uzupełnienie mych pozostałych wyznań”, które ukazały się w roku 1830. Po roku 1815 poeta prowadził raczej monotonne życie.
strona: 1 2 3 4 5
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies