Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Giaur
Powieść Byrona, choć napisana na początku dziewiętnastego wieku, jest uniwersalna i ponadczasowa. Zawdzięcza to poruszanym na zaledwie kilkudziesięciu kartach tematom, problemom aktualnym po dziś dzień. Dzięki temu jej autor uważany jest za dziś dzień za genialnego poetę, łamiącego ustalone konwencje, zarówno w swym życiu, jak i w swych dziełach.
Co odnajdziemy w „Giaurze”, który przeraża nas i odstrasza swą formą, opartą na fragmentaryczności i inwersji czasowej? Przede wszystkim mamy w tej poetyckiej powieści pochwałę miłości, uczucia ponad podziały, które jest najstarszą inspiracją artystów. Poznajemy Wenecjanina Giaura oraz muzułmańską brankę – piękną Lellę. Choć ich związek jest zdradą wymierzoną w pana dziewczyny – baszę Hassana, to jednak para poddaje się obezwładniającej sile bezwarunkowego uczucia i dąży do zjednoczenia, planując ucieczkę. Podczas kończącej utwór scenie spowiedzi tajemniczego mnicha (Giaura) wyznaje on zakonnikowi, że czasy spędzone przy boku ukochanej były najszczęśliwszymi chwilami w jego tragicznym życiu. Dzięki uczuciu, które zaznał w objęciach Leili, nie żałuje żadnego swego kroku, ponieważ przy niej spędził dni „obfite w rozkosz”. Nieważne, że później z jej powodu przyszły dni „płodniejsze w bóle”.
Utwór jest również literackim przykładem potwierdzającym twierdzenie, że każdy człowiek ma prawo do walki o swoje uczucie, że nie powinien poddawać się przeciwnościom, różnicom kulturowym czy obyczajowym, tylko dążyć do szczęścia. Najważniejsza powinna być miłość, czego dowodziła zakochana para, próbująca uśpić podejrzenia Hassana (Leila swym władczym i wiernym spojrzeniem zabrania mu posądzać się o cudzołóstwo).
Przede wszystkim jednak „Giaur” to opowieść o konflikcie zbuntowanej jednostki ze społeczeństwem, czego przykładem może być postawa buntowniczego i walecznego bohatera. Wiedział, że nikt, kto choć raz nie kochał, nie zrozumie jego decyzji o zemście na zabójcy swej ukochanej i dlatego zdecydował się na odizolowanie w klasztorze, w którym pozostawał niezidentyfikowanym mnichem.
Byron popiera dążenie jednostki do wolności. Nie kreuje swego bohatera na człowieka zależnego od kogokolwiek czy czegokolwiek, lecz na mężczyznę wolnego, który kieruje się jedynie własnym zdaniem, a nie opiniami innych.Problematyka „Giaura”
Powieść Byrona, choć napisana na początku dziewiętnastego wieku, jest uniwersalna i ponadczasowa. Zawdzięcza to poruszanym na zaledwie kilkudziesięciu kartach tematom, problemom aktualnym po dziś dzień. Dzięki temu jej autor uważany jest za dziś dzień za genialnego poetę, łamiącego ustalone konwencje, zarówno w swym życiu, jak i w swych dziełach.
Co odnajdziemy w „Giaurze”, który przeraża nas i odstrasza swą formą, opartą na fragmentaryczności i inwersji czasowej? Przede wszystkim mamy w tej poetyckiej powieści pochwałę miłości, uczucia ponad podziały, które jest najstarszą inspiracją artystów. Poznajemy Wenecjanina Giaura oraz muzułmańską brankę – piękną Lellę. Choć ich związek jest zdradą wymierzoną w pana dziewczyny – baszę Hassana, to jednak para poddaje się obezwładniającej sile bezwarunkowego uczucia i dąży do zjednoczenia, planując ucieczkę. Podczas kończącej utwór scenie spowiedzi tajemniczego mnicha (Giaura) wyznaje on zakonnikowi, że czasy spędzone przy boku ukochanej były najszczęśliwszymi chwilami w jego tragicznym życiu. Dzięki uczuciu, które zaznał w objęciach Leili, nie żałuje żadnego swego kroku, ponieważ przy niej spędził dni „obfite w rozkosz”. Nieważne, że później z jej powodu przyszły dni „płodniejsze w bóle”.
Utwór jest również literackim przykładem potwierdzającym twierdzenie, że każdy człowiek ma prawo do walki o swoje uczucie, że nie powinien poddawać się przeciwnościom, różnicom kulturowym czy obyczajowym, tylko dążyć do szczęścia. Najważniejsza powinna być miłość, czego dowodziła zakochana para, próbująca uśpić podejrzenia Hassana (Leila swym władczym i wiernym spojrzeniem zabrania mu posądzać się o cudzołóstwo).
Przede wszystkim jednak „Giaur” to opowieść o konflikcie zbuntowanej jednostki ze społeczeństwem, czego przykładem może być postawa buntowniczego i walecznego bohatera. Wiedział, że nikt, kto choć raz nie kochał, nie zrozumie jego decyzji o zemście na zabójcy swej ukochanej i dlatego zdecydował się na odizolowanie w klasztorze, w którym pozostawał niezidentyfikowanym mnichem.
Ten romantyczny utwór jest także obrazem dramatu samotności i wyobcowania, które odczuwa główny bohater, nie dość, że cierpiący po śmierci ukochanej Leili, to jeszcze niosący brzemię zbrodni w swym sercu.
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies