Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Giaur
Leila
Gruzińska branka była pierwszą wśród żon bogatego baszy Hassana, który kochał ją ponad życie. Nie dawał wiary rozgłaszanym opowieściom o jej związku z Giaurem, ufał jej pięknym i władczym oczom. Czytelnik poznaje jedynie opis jej urody („oczy gazeli”, „cudowny rumieniec”, ciemne spojrzenie), nie dowiadując się niczego na temat jej uczuć.
Wyidealizowana do granic możliwości przez ukochanego Wenecjanina, który widzi w tej wschodniej piękności anioła i jutrzenkę, tak naprawdę jest tylko dodatkiem do całej opowieści (nie mamy nawet cytatów z jej wypowiedzi).
Hassan
Ta postać charakteryzuje się szlachetnością i dumą. Mimo, iż kochał Lellę najbardziej ze swych wszystkich żon, gdy uzyskał dowody jej zdrady – nie zawahał się jej zabić. Postąpił w tradycyjny sposób karania cudzołóstwa – wrzucił ukochaną w worku do wody. Po tym strasznym czynie czuł wyrzuty sumienia, żałował swej decyzji (cały czas kochał brankę), lecz również był świadomy, iż postąpił według zwyczajowego i religijnego prawa.
Wraz ze śmiercią ukochanej, stracił także spokój sumienia i radość życia, nic już nie sprawiało mu przyjemności, nawet kobiety z haremu. W chwili, gdy zaatakował go pragnący zemsty Giaur, Hassan nie uciekł (choć tylko on został przy życiu, ponieważ jego kompanów zabili zbójcy), lecz mężnie stawił czoło przeciwnikowi i podjął się walki. Zginął z ręki mężczyzny, który uwiódł jego żonę.
Zostawił po sobie wspomnienie mężnego i walecznego wojownika oraz religijnego człowieka (w imię religijnego prawa ukarał niewierną).
Tę postać Byron skonstruował w kontraście do tytułowego Giaura. Choć było między nimi wiele podobieństw (obaj byli walecznymi wojownikami, a zarazem mordercami), to jednak wybrali różne drogi życia. Hassan postępował w imię ustalonych zasad i norm (zabił ukochana), natomiast Giaur odwrócił się od społeczeństwa, które przyzwalało na tak drastyczną śmierć, jaką spotkała Leila.
Partner serwisu: 
kontakt | polityka cookies
Pozostali bohaterowie „Giaura”
Leila
Gruzińska branka była pierwszą wśród żon bogatego baszy Hassana, który kochał ją ponad życie. Nie dawał wiary rozgłaszanym opowieściom o jej związku z Giaurem, ufał jej pięknym i władczym oczom. Czytelnik poznaje jedynie opis jej urody („oczy gazeli”, „cudowny rumieniec”, ciemne spojrzenie), nie dowiadując się niczego na temat jej uczuć.
Wyidealizowana do granic możliwości przez ukochanego Wenecjanina, który widzi w tej wschodniej piękności anioła i jutrzenkę, tak naprawdę jest tylko dodatkiem do całej opowieści (nie mamy nawet cytatów z jej wypowiedzi).
Hassan
Ta postać charakteryzuje się szlachetnością i dumą. Mimo, iż kochał Lellę najbardziej ze swych wszystkich żon, gdy uzyskał dowody jej zdrady – nie zawahał się jej zabić. Postąpił w tradycyjny sposób karania cudzołóstwa – wrzucił ukochaną w worku do wody. Po tym strasznym czynie czuł wyrzuty sumienia, żałował swej decyzji (cały czas kochał brankę), lecz również był świadomy, iż postąpił według zwyczajowego i religijnego prawa.
Wraz ze śmiercią ukochanej, stracił także spokój sumienia i radość życia, nic już nie sprawiało mu przyjemności, nawet kobiety z haremu. W chwili, gdy zaatakował go pragnący zemsty Giaur, Hassan nie uciekł (choć tylko on został przy życiu, ponieważ jego kompanów zabili zbójcy), lecz mężnie stawił czoło przeciwnikowi i podjął się walki. Zginął z ręki mężczyzny, który uwiódł jego żonę.
Zostawił po sobie wspomnienie mężnego i walecznego wojownika oraz religijnego człowieka (w imię religijnego prawa ukarał niewierną).
Tę postać Byron skonstruował w kontraście do tytułowego Giaura. Choć było między nimi wiele podobieństw (obaj byli walecznymi wojownikami, a zarazem mordercami), to jednak wybrali różne drogi życia. Hassan postępował w imię ustalonych zasad i norm (zabił ukochana), natomiast Giaur odwrócił się od społeczeństwa, które przyzwalało na tak drastyczną śmierć, jaką spotkała Leila.
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies