Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Kordian
Słuchaj, niegdyś ze szczęściem brałaś zaręczyny,
Pokaż mi ów pierścień złoty;
Ha! szczerniał? szczerniał pierścień? – to nie z mojej winy...” (Kordian)
Z Aktu II:
„Szekspirze! Duchu! Zbudowałeś górę
Większą od góry, która Bóg postawił.
Boś ty ślepemu o przepaści prawił,
Z nieskończonością zbliżyłeś twór ziemi.
Wolałbym ciemną mieć na oczach chmurę
I patrzeć na świat oczyma twojemi.” (Kordian)
„W darze niosę ci, Ojcze, relikwiją świętą,
Garść ziemi, (...)”
„Rzucam na cztery wiatry męczennika prochy!
Ze skalanymi usty do kraju powrócę...” (Kordian do Papieża)
„Niech się Polaki modlą, czczą cara i wierzą...”
„(...) Na pobitych Polaków pierwszy klątwę rzucę” (Papież do Kordiana)
„Jam jest posąg człowieka na posągu świata” ( z monologu Kordiana na Mont – Blanc)
„O, gdyby tak się wedrzeć na umysłów górę,
Gdyby stanąć na ludzkich myśli piramidzie
I przebić czołem przesądów chmurę,
I być najwyższą myślą wcieloną...” (...)
Mogęż, jak Bóg w dzień stworzenia,
Ogromnej dłoni zamachem
Rzucać gwiazdy nad świata zbudowanym gmachem
Tak by w drodze przeznaczenia
Nie napotkały nigdy kruchej świata gliny
I nie strzaskały w żegludze?
Mogę – wiec pójdę! Ludy zawołam, obudzę! (...)
Uczucia po światowych opadały drogach...
Gorzkie pocałowania kobiety – kupiłem...
Wiara dziecinna padła na papieskich progach... (...)
Nic – nic – nic – aż w powietrzu błękicie
Skapałem się... i ożyłem,
I czuję życie!” (...)
„Polska Winkelriedem narodów!
Poświęci się, choć padnie jak dawniej, jak nieraz!
Nieście mię chmury! Nieście, wiatry! Nieście, ptacy!” (z monologu Kordiana na Mont – Blanc)
Z Aktu III:
„Ludzie, stoję przed wami z osiwiałą głową
I powiadam: „Czekajcie! – Moje oczy stare
Widziały wielkich mężów i mówię wam święcie,
Żeście wy niepodobni do nich! Jeśli wiarę
Boga chowacie w sercu? Na Boga zaklęcie
Zamieńcie na świecone w kościołach pałasze,
A kiedyś uderzymy w zmartwychwstania dzwony,
Tak że odgłosem królów zachwieją się trony
Jak drzewa podrąbane.” (Prezes do Spiskowych)
„Patrz car zabity – we krwi – zabita rodzina – Najważniejsze cytaty z „Kordiana” Słowackiego
Autor: Jakub RudnickiSłuchaj, niegdyś ze szczęściem brałaś zaręczyny,
Pokaż mi ów pierścień złoty;
Ha! szczerniał? szczerniał pierścień? – to nie z mojej winy...” (Kordian)
Z Aktu II:
„Szekspirze! Duchu! Zbudowałeś górę
Większą od góry, która Bóg postawił.
Boś ty ślepemu o przepaści prawił,
Z nieskończonością zbliżyłeś twór ziemi.
Wolałbym ciemną mieć na oczach chmurę
I patrzeć na świat oczyma twojemi.” (Kordian)
„W darze niosę ci, Ojcze, relikwiją świętą,
Garść ziemi, (...)”
„Rzucam na cztery wiatry męczennika prochy!
Ze skalanymi usty do kraju powrócę...” (Kordian do Papieża)
„Niech się Polaki modlą, czczą cara i wierzą...”
„(...) Na pobitych Polaków pierwszy klątwę rzucę” (Papież do Kordiana)
„Jam jest posąg człowieka na posągu świata” ( z monologu Kordiana na Mont – Blanc)
„O, gdyby tak się wedrzeć na umysłów górę,
Gdyby stanąć na ludzkich myśli piramidzie
I przebić czołem przesądów chmurę,
I być najwyższą myślą wcieloną...” (...)
Mogęż, jak Bóg w dzień stworzenia,
Ogromnej dłoni zamachem
Rzucać gwiazdy nad świata zbudowanym gmachem
Tak by w drodze przeznaczenia
Nie napotkały nigdy kruchej świata gliny
I nie strzaskały w żegludze?
Mogę – wiec pójdę! Ludy zawołam, obudzę! (...)
Uczucia po światowych opadały drogach...
Gorzkie pocałowania kobiety – kupiłem...
Wiara dziecinna padła na papieskich progach... (...)
Nic – nic – nic – aż w powietrzu błękicie
Skapałem się... i ożyłem,
I czuję życie!” (...)
„Polska Winkelriedem narodów!
Poświęci się, choć padnie jak dawniej, jak nieraz!
Nieście mię chmury! Nieście, wiatry! Nieście, ptacy!” (z monologu Kordiana na Mont – Blanc)
Z Aktu III:
„Ludzie, stoję przed wami z osiwiałą głową
I powiadam: „Czekajcie! – Moje oczy stare
Widziały wielkich mężów i mówię wam święcie,
Żeście wy niepodobni do nich! Jeśli wiarę
Boga chowacie w sercu? Na Boga zaklęcie
Zamieńcie na świecone w kościołach pałasze,
A kiedyś uderzymy w zmartwychwstania dzwony,
Tak że odgłosem królów zachwieją się trony
Jak drzewa podrąbane.” (Prezes do Spiskowych)
Bo to następstwo zbrodni... lecz nas Bóg ukarze!” (słowa Prezesa)
„Wierzcie mi! Wierzcie, ludzie! Jam jest wielki, mocny.
Jedyną słabość zamknę w sercu tajemniczym
Robak smutku mię gryzie... tak że mówiąc z wami
Chciałbym przestać... i usiąść, i zalać się łzami;
Lecz ten smutek – to żałość dziecinna po niczym,
Może po kraju... Ludzie, wierzyć powinniście
Człowiekowi, co cierpi... (...)” (Podchorąży – Kordian do Spiskowych)
„Nie przyszedłem was błąkać jak ciemne anioły (...)
Jestem cały i jeden... A gdy kraj ocalę,
Nie zasiądę na tronie, przy tronie, pod tronem,
Ja się w chwili ofiarnej jak kadzidło spalę!
Imienia nie zostawię po ciele spalonem,
Tylko echo... i miejsce jakieś wielkie! Próżne!
A dzieje będą memu imieniowi dłużne
Pochwałą a zapłacą tylko zapomnieniem. (...)
Dla was życie, kraina wolna, dla was trony;
Ja wszystko skończę z chwilą ogromną odrodu.
Lecz dajcie mi w ręce, zamiast trzymać berło
Niechaj piastuję siłę olbrzymią narodu!” (Podchorąży – Kordian do Spiskowych)
„Niechaj wiecznie bezsenny na kraj patrzę mrący,
Potem nieście przed sobą godło – krzyż cierpiący
Nie zgubi was... Przysięgam na ojcowskie cienie!
strona: 1 2 3
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies