Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Kordian
Z „Przygotowania”:
„Więc się koło tortury całe obróciło?
Każdy ząb jej rozdziera, każda śruba ciśnie.
Teraz, gdy niebo zabłyśnie,
Błyskawica trwa dłużej niż te wszystkie lata,
Zbiegłe męczarnią dla świata;
A każdy rok jak ślimak sunął się leniwo
Dla nędzarzy, dla głupich kochanków nadziei;
A gdy śliną ośrebrzył ślad zbiegłej kolei,
Ślizgał się po niej człowiek pamiątką pierzchliwą.
Obłąkani w przeszłości żeglarze
Brali imię dziejopisów;” (Szatan)
„Królu, niechaj poszukam w diabelskim psałterzu
Modlitwy na dzień, co się zowie zmartwychwstaniem;
Zmówią ją za ów naród... Dziś pierwszy dzień wieku,
Dziś mamy prawo stwarzać królów i nędzarzy
Na całą rzekę stuletniego cieku.
Więc temu narodowi stwórzmy dygnitarzy,
Aby nimi zapychał każdą rządu dziurę.” (Mefistofel do Szatana)
„Słuchaj! Wśród narodów wiela
Jednemu się ludowi dzień ogromny zbliża.
Idź tam, jego rycerze noszą krzywe szable
Jako księżyc dwurożny, jako rogi diable;
Pomóż im – oni mają walkę rozpoczynać.
Taką, jakąśmy niegdyś z panem niebios wiedli.
Oni się będą modlić, zabijać, przeklinać
Oni na ojców mogiłach usiedli
I myślą o zemsty godzinie.
Ten naród się podniesie, zwycięży i zginie; (...)” (Szatan do Mefistofela o Polsce)
„Ziemia – to plama
Na nieskończoności błękicie;
A Bóg ją zetrze palcem lub wleje w nią życie
Jak w posąg gliniany Adama.” (Chór Aniołów)
Z „Prologu”:
Pierwsza Osoba Prologu
„Boże! zeszlij na lud twój, wyniszczony bojem,
Sen cichy, sen przespany, z pociech jasnym zdrojem;
Niechaj widmo rozpaczy we dnie go nie dręczy,
Rozwieś na nim kotarę z rąbka niebios tęczy,
Niechaj się we łzach nie budzi przed dniem zmartwychwstania; (...)”
Druga Osoba Prologu Najważniejsze cytaty z „Kordiana” Słowackiego
Autor: Jakub RudnickiZ „Przygotowania”:
„Więc się koło tortury całe obróciło?
Każdy ząb jej rozdziera, każda śruba ciśnie.
Teraz, gdy niebo zabłyśnie,
Błyskawica trwa dłużej niż te wszystkie lata,
Zbiegłe męczarnią dla świata;
A każdy rok jak ślimak sunął się leniwo
Dla nędzarzy, dla głupich kochanków nadziei;
A gdy śliną ośrebrzył ślad zbiegłej kolei,
Ślizgał się po niej człowiek pamiątką pierzchliwą.
Obłąkani w przeszłości żeglarze
Brali imię dziejopisów;” (Szatan)
„Królu, niechaj poszukam w diabelskim psałterzu
Modlitwy na dzień, co się zowie zmartwychwstaniem;
Zmówią ją za ów naród... Dziś pierwszy dzień wieku,
Dziś mamy prawo stwarzać królów i nędzarzy
Na całą rzekę stuletniego cieku.
Więc temu narodowi stwórzmy dygnitarzy,
Aby nimi zapychał każdą rządu dziurę.” (Mefistofel do Szatana)
„Słuchaj! Wśród narodów wiela
Jednemu się ludowi dzień ogromny zbliża.
Idź tam, jego rycerze noszą krzywe szable
Jako księżyc dwurożny, jako rogi diable;
Pomóż im – oni mają walkę rozpoczynać.
Taką, jakąśmy niegdyś z panem niebios wiedli.
Oni się będą modlić, zabijać, przeklinać
Oni na ojców mogiłach usiedli
I myślą o zemsty godzinie.
Ten naród się podniesie, zwycięży i zginie; (...)” (Szatan do Mefistofela o Polsce)
„Ziemia – to plama
Na nieskończoności błękicie;
A Bóg ją zetrze palcem lub wleje w nią życie
Jak w posąg gliniany Adama.” (Chór Aniołów)
Z „Prologu”:
Pierwsza Osoba Prologu
„Boże! zeszlij na lud twój, wyniszczony bojem,
Sen cichy, sen przespany, z pociech jasnym zdrojem;
Niechaj widmo rozpaczy we dnie go nie dręczy,
Rozwieś na nim kotarę z rąbka niebios tęczy,
Niechaj się we łzach nie budzi przed dniem zmartwychwstania; (...)”
„Ja wam zapał poety na nici rozprzędę,
Wy śmiejcie się z zapału mego towarzysza...
Kto on? (...)
Wygnaniec. – A włos czarny w siwość mu zamienia
Nie wiek, ale zgryzota... W oczach blask natchnienia (...)
Miecz w ustach obosieczny, jest to sztylet słowa,
Którym zabija ludzi głupich... albo wrogów.”
Trzecia Osoba Prologu
„Zwaśnionych obu spędzam ze scenicznych progów.
Dajcie mi proch zamknięty w narodowej urnie,
Z prochu lud wskrzeszę (...)
Z przebudzonych rycerzy zerwę całun zgniły,
Wszystkich obwieję nieba polskiego błękitem,
Wszystkich oświecę duszy promieniem i świtem (...)”
Z Aktu I:
„Otom ja sam jak drzewo zwarzone od kiści,
Sto we mnie żądz, sto uczuć, sto uwiędłych liści;
Ilekroć wiatr silniejszy wionie, zrywa tłumy.
Celem uczuć – zwiędnienie; głosem uczuć – szumy (...)
Boże zdejm z mego serca jaskółczy niepokój,
Daj życiu duszę i cel wyprororokuj...
Jedną myśl wielką roznieć, niechaj pali żarem,
A stanę się tej myśli narzędziem, zegarem,
Na twarzy ją pokażę, popchnę serca biciem,
Rozdzwonię wyrazami i dokończę życiem. (...)
Jam się w miłość nieszczęsną całym sercem wsączył...” (Kordian)
„Więc idę na świat rąbać nadpróchniałe drewna.
Miłość? - zapomnę o niej wśród światowej burzy
Pozostanie głos wspomnień... jak pieśń dzika, rzewna,
Jak pieśń żurawia, co się opóźnił w podróży
I samotny szybuje po błękicie nieba. (...)” (Kordian)
„Trzeba mi nowych skrzydeł, nowych dróg potrzeba.
Jak Kolumb na nieznane wpływam oceany
Z myślą smutną i z sercem rozbitym...” (Kordian)
„Przyśniło mi się tylko kilka pytań w grobie...
strona: 1 2 3
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies