Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Medaliony

„Medaliony” - streszczenie szczegółowe

Autor: Ewa Petniak

Dno

Doświadczenia wojenne relacjonuje kobieta. Mówi o uwięzieniu na Pawiaku, o pobycie w lagrach niemieckich: Ravensbr�ck i Bunzig, oraz o tym, w jaki sposób traktowano ludzi. Wspomina historię swojej rodziny. Za najciekawszy „fragment” własnego „lagrowego życiorysu” uznaje podróż do Ravensbr�ck, w trakcie której „wyjaskrawione” zostaje upodlenie człowieka oraz ujawnia się podział na kata i ofiarę.

Swoje przeżycia wojenne opowiada jeszcze nie stara, choć wcześnie posiwiała kobieta. „Przeszła takie rzeczy, w które nikt by nie uwierzył. I ona sama nie uwierzyłaby także, gdyby nie to, że to prawda.” Od ludzi nie wymaga niczego, jedynie życzliwości, bo zbyt dużo przeżyła i „jest matką, która straciła dwoje dzieci”. O ich losie nic nie wie. Syn nie powrócił jeszcze z niewoli. Historię córki otula rąbek tajemnicy i kryją matczyne łzy. Podobno była ładna i zdolna. Los męża to również zagadka. Ostatnio widziano go w obozie - w Pruszkowie.

Wspomina swój pobyt w Ravensbr�ck, gdzie wraz z współtowarzyszkami była nękana zastrzykami, otwieraniem ran i przeprowadzaniem medycznych eksperymentów, w sposób, jakiego nie chce nawet pamiętać. Była tam jeszcze z córką. Zgubiły się w drodze, już w trakcie powrotu do Polski. Syn i córka uczyli na tajnych kompletach. On został wzięty do niewoli podczas powstania. Ona wraz z córką przebywała dwa miesiące na Pawiaku. Z pobytem tam kojarzą jej się straszne tortury fizyczne. Gdy postawiona w „krzyżowym ogniu pytań”, nie odpowiadała, brutalnie ją pobito: „Bili mnie gumowa pałką... Jak zasłoniłam twarz rękami, to mi tą pałką wybili palce(...)”. Z relacji innych wie, że więźniów katowano, a ostatecznie wykonywano wyroki śmierci poprzez rozstrzelanie. Skatowane ciała wielokrotnie stanowiły pożywkę dla szczurów. Gdy wynoszono zwłoki, w wielu wyjedzone były wnętrzności, w niektórych biło jeszcze serce.

Po Pawiaku i Ravensbr�ck trafiły (z córką i innymi kobietami) do fabryki amunicji i lagru Bunzig. W fabryce pracowały po dwanaście godzin. Wstawały o trzeciej w nocy, po ciemku słały łóżka, piły czarną kawę bez cukru i jadły kawałek chleba. Potem, niezależnie od pogody, na dworze odbywał się apel. W fabryce na obiad dostawały zupę z liści. Wieczorem znów kawę z odrobiną chleba. Stale były głodne. Pracowały ciężko, w wysokiej temperaturze, wyrabiając kule do dział i do samolotów. Z pobytu w Bunzig mocno w pamięci zarysował się jej obraz bunkrów, do których odsyłano je za najmniejsze przewinienia np. źle zasłane po omacku łóżko, niedomyty kubek po kawie. Inne trafiały tam jako symulantki, choć w istocie były chore. Składano tam również trupy – ciała tych, które zmarły z wycieńczenia i głodu. Udręką były zwłaszcza poranne apele, na których w najgorszy mróz stały przyodziane w letnie sukienki, w drewniakach na nogach i z ogolonymi głowami.

Streszczenia	Opracowanie
„Medaliony” - streszczenie szczegółowe Streszczenie „Medalionów” w pigułce	Czas i miejsce akcji „Medalionów” Historia w opowiadaniach Nałkowskiej – „Medaliony” jako dokument z dominantą zła „Ludzie ludziom zgotowali ten los” - interpretacja motta „Medalionów” Symbolika tytułu „Medaliony” Kompozycja i problematyka „Medalionów” Nałkowskiej „Medaliony” jako kompozycyjne miniatury o wielkim znaczeniu Plan wydarzeń „Medalionów” Motywy literackie w „Medalionach” Nałkowskiej Język i styl w „Medalionach” Zofia Nałkowska - biografia Proza o tematyce wojennej – wyznaczniki ogólne, założenia Holokaust, getto, martyrologia, eksterminacja - wyjaśnienie pojęć Najważniejsze cytaty „Medalionów” Bibliografia
Bohaterowie

„Medaliony” - streszczenie szczegółowe

Szybki test:

Zobacz inne artykuły: