Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Medaliony

Język i styl w „Medalionach”

Autor: Ewa Petniak

Nałkowska pisała „Medaliony”, kiedy wiedziała już dobrze, czym było naprawdę to, co stworzył hitleryzm i faszyzm. Pisarskiej wiedzy nie posiadają bohaterowie. Autorka nie przeprowadza korekty ich zwierzeń, gdyż widzi całą prawdę sytuacji, w których jednostce nie starczało wyobraźni dla zrozumienia roli, w jakiej się znalazła. Podaje same fakty, wyjawia sytuacje i osoby. Kreśli portrety ludzi, którym oddaje głos. Ostatni rozdział „Dorośli i dzieci w Oświęcimiu” dodaje jakby w niepewności, czy nie zostanie posądzona o spotęgowanie sytuacji nieludzkich, o ich tendencyjny wybór.

Artyzm utworu polega m.in. na oszczędności stylu, ascetyzmie i reżimie słownym, który Nałkowska sama sobie narzuca, i który decyduje o jej indywidualnej manierze pisarskiej. Komentarz odautorski ograniczony jest do minimum. Jego fragmenty ujęte są w „Kobiecie cmentarnej”, ale dotyczą raczej osobistych rozważań z zakresu rzeczywistości wojennej, mają charakter subtelnych impresji o przemijaniu. Jako słuchacz praktycznie się nie ujawnia, dając pierwszeństwo rozmówcom. Dopiero z ich odpowiedzi wynika, jakie mogło paść pytanie, lecz nie są one formułowane wprost. Bohaterowie wypowiadają się sami, zostaje utrzymana tendencja stylu ich wypowiedzi – jest to język potoczny przepleciony emocjami rozmówców. Ale uczucia ich często są już „sprofanowane” i napiętnowane przeżyciami wojennymi, przez co wypowiadający się sprawiają wrażenie okaleczonych duchowo, np. kobieta z opowiadania „Dno”, która uśmiecha się na wspomnienie wystraszonego niemieckiego żołnierza.

Dzięki zabiegowi „oszczędności” stylu, jego prostoty i „emocjonalności” wypowiedzi bohaterów, osiągnęła autorka efekt piorunującego przerażenia, które obezwładnia każdego czytelnika.

Niewiele istnieje w nowelistyce światowej równie lakonicznych protokołów sytuacji zwykłych i zarazem ostatecznych zapisów „porażenia” umysłu ludzkiego (Profesor Spanner, Dwojra Zielona) i ocalenia wartości. Z rozmów przeprowadzonych przez pisarkę, ówczesnego pracownika Komisji do Badania Zbrodni Hitlerowskich, z tomów protokołów i dokumentów, spisywanych rękami funkcjonariuszy zbrodni, stworzony został rodzaj testamentowego przesłania dla żywych.


Szybki test:

Nałkowska w „Medalionach”:
a) szeroko komentuje opisywane historię
b) unika wypowiedzi odautorskich
c) skupia się na wyglądzie zewnętrznym bohaterów
d) analizuje psychikę bohaterów
Rozwiązanie

Styl „Medalionów” jest:
a) barwny
b) oszczędny
c) metaforyczny
d) przytłaczający
Rozwiązanie

Zobacz inne artykuły:

StreszczeniaOpracowanie
„Medaliony” - streszczenie szczegółowe
Streszczenie „Medalionów” w pigułce
Czas i miejsce akcji „Medalionów”
Historia w opowiadaniach Nałkowskiej – „Medaliony” jako dokument z dominantą zła
„Ludzie ludziom zgotowali ten los” - interpretacja motta „Medalionów”
Symbolika tytułu „Medaliony”
Kompozycja i problematyka „Medalionów” Nałkowskiej
„Medaliony” jako kompozycyjne miniatury o wielkim znaczeniu
Plan wydarzeń „Medalionów”
Motywy literackie w „Medalionach” Nałkowskiej
Język i styl w „Medalionach”
Zofia Nałkowska - biografia
Proza o tematyce wojennej – wyznaczniki ogólne, założenia
Holokaust, getto, martyrologia, eksterminacja - wyjaśnienie pojęć
Najważniejsze cytaty „Medalionów”
Bibliografia




Bohaterowie



Partner serwisu:

kontakt | polityka cookies