Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Medaliony

„Medaliony” - streszczenie szczegółowe

Autor: Ewa Petniak

Narratorka (Nałkowska) zauważa w sklepie niedużą kobietę z czarną przepaską na oku. Towarzyszy jej drobny mężczyzna z wąsami. Chce kupić dla niej okulary lub sztuczne oko. Oko jest nieodpowiednie, trochę za duże, a okulary można odebrać dopiero następnego dnia. Okazuje się, że kobieta jest byłą więźniarką. Autorka proponuje jej rozmowę i zaprasza do cukierni, lecz ta odmawia, tłumacząc się koniecznością rychłego powrotu do domu, w którym zaledwie przed dwoma dniami znalazła posadę. Sprząta i pilnuje kwatery, która ma być przysposobiona na żydowskie ambulatorium. Wydawałoby się, że powinna być zadowolona z takiego obrotu sprawy, znalazła swoich rodaków (Żydów), którzy oferują jej pomoc, ale tak nie jest. Przede wszystkim nie satysfakcjonuje jej brak rodziny, co wielokrotnie podkreśla słowami: „Jestem sama.”

Kobiety udają się razem do mieszkania nieznajomej. Tutaj toczy się dalszy ciąg dialogu. Kiedyś miała męża, wyszła za niego mając dwadzieścia trzy lata, obecnie ma trzydzieści pięć i choć jest jeszcze młoda, wygląda na dużo starszą. Nie ma zębów, nie ma oka… Z małżonkiem mieszkali w Warszawie przy ulicy Stawki. Ona pracowała w fabryce wyrabiając rękawiczki, on był szewcem. Byli bezdzietni - „(...) Mąż się nazywał Rajszer, ale ja się nazywam Zielona. Bo nie miałam papierów i zapisali mi nazwisko ojca.” Wojna zburzyła harmonię ich życia. W 1939 roku zbombardowano dom na Stawkach. Przenieśli się wtedy do Janowa Podlaskiego, gdzie po selekcji nosili emblematy świadczące o ich pochodzeniu, początkowo palestyński znak z trójkątem, a potem opaski.

W 1942 roku jej męża zabrano do lagru Małaszewicze. Tam też zginął na stacji w 1943. Ostatnie dowody na jego istnienie pochodzą z 1942 roku, kiedy to jeszcze przesyłał ukłony przez niemieckiego lotnika, który dostarczył mu pocztę – list od małżonki.

Dwojrę i resztę Żydów przesiedlono wówczas z Janowa Podlaskiego do Międzyrzeca: „To był taki Judenstadt, tam byli wszyscy Żydzi z lubelskiego województwa.” Co dwa tygodnie urządzano akcję i wywożono ich transportem do Treblinki. Ona zawsze się wtedy ukrywała, najczęściej na strychu. Kiedyś spędziła tam cztery tygodnie, żywiąc się resztkami surowej kaszy manny, kawy zbożowej i cebulą. Była bardzo słaba, ale tkwił w niej silny instynkt przetrwania, pragnęła żyć. Może po to, by kiedyś to komuś opowiedzieć – dać świadectwo prawdzie.

Streszczenia	Opracowanie
„Medaliony” - streszczenie szczegółowe Streszczenie „Medalionów” w pigułce	Czas i miejsce akcji „Medalionów” Historia w opowiadaniach Nałkowskiej – „Medaliony” jako dokument z dominantą zła „Ludzie ludziom zgotowali ten los” - interpretacja motta „Medalionów” Symbolika tytułu „Medaliony” Kompozycja i problematyka „Medalionów” Nałkowskiej „Medaliony” jako kompozycyjne miniatury o wielkim znaczeniu Plan wydarzeń „Medalionów” Motywy literackie w „Medalionach” Nałkowskiej Język i styl w „Medalionach” Zofia Nałkowska - biografia Proza o tematyce wojennej – wyznaczniki ogólne, założenia Holokaust, getto, martyrologia, eksterminacja - wyjaśnienie pojęć Najważniejsze cytaty „Medalionów” Bibliografia
Bohaterowie

„Medaliony” - streszczenie szczegółowe

Szybki test:

Zobacz inne artykuły: