Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Ania z Zielonego Wzgórza
Kompozycja powieści „Ania z Zielonego Wzgórza” oparta jest na kontraście pomiędzy rzeczową, racjonalną i twardo stąpającą po ziemi Marylą Cuthbert, a bujającą w obłokach, rozmarzoną, żyjącą w świecie wyobraźni Anią. Autorka pokazuje, że są to dwa zupełnie różne światy, jednak ostatecznie świat marzeń wygrywa.
Ania od najmłodszych lat fantazjuje. Szarą, sierocą rzeczywistość zaludnia wyimaginowanymi postaciami (np. wymyśla sobie przyjaciółki – jedną, mieszkającą po drugiej stronie lustra, inną, która kryje się w leśnym echu). Wyobraża też sobie siebie jako kogoś innego, inaczej wyglądającego, czy noszącego inny strój. Fantazja sprawiała, że w szarej, ciasnej sukience czuła się jak w modnych koronkach. Wymyślała też sobie oryginalne imiona, takie jak Kordelia. Dzięki temu nie czuje się tak samotna i biedna. Świat wyobraźni pozwala jej przetrwać z uśmiechem najsmutniejsze chwile. Jej marzenia o bezpiecznym domu i prawdziwej przyjaźni spełniają się po przybyciu na Zielone Wzgórze.
Dzięki wyobraźni Ani okolice Avonlea przemieniają się w baśniową krainę. Aleja jabłoni zmienia się w Białą Drogę Rozkoszy, a zwykły staw państwa Barrych w Jezioro Lśniących Głębi. Czasem fantazja zbyt mocno ponosi dziewczynkę, gdy las, który musi mijać nazywa Lasem Duchów i zaludnia przeróżnymi zjawami. Ania traktuje elementy przyrody jak żywe istoty – rozmawia z drzewami i kwiatami, często wydaje się jej, że odpowiadają. Dzięki wyobraźni każda zabawa z Anią jest niesamowita, nie sposób się z nią nudzić nawet w szary, deszczowy dzień.
Inną zaletą bogatej wyobraźni jest łatwość wymyślania różnych historii. Ania często opowiada zarówno Mateuszowi, jak i koleżankom wymyślone scenariusze. Nikt w tym nie potrafi jej prześcignąć. Zakłada także klub literacki, w którym młode panny próbują się w literackiej twórczości. Choć ich teksty wzbudzają śmiech, to jednak kształtują literacki zmysł. Dla Ani żaden temat wypracowania nie stanowi problemu. Dodatkowy bodziec do fantastycznych wyobrażeń stanowiły pochłaniane przez pannę Shirley lektury. Szczególnie lubi „wolne tematy”, gdy sama może wymyślić, o czym będzie pisać. Wyobraźnia pomaga więc w dobrej nauce.
Jednak bujanie w obłokach ma też swoje złe strony. Ania ma tendencje do roztargnienia. Czasem zamyśla się na długo. Powoduje to, że wyłącza się z rzeczywistości i popełnia błędy – krochmali chusteczki do nosa czy dodaje do tortu kropel walerianowych zamiast wanilii. Ponadto ma lekkość w zmyślaniu. Gdy Maryla zakazuje jej pójścia na piknik dopóki nie przyzna się do zgubienia broszki, dziewczyna wymyśla historię jej utraty w stawie. Okazuje się, że opowieść jest od początku do końca zmyślona. Mimo marzycielskiego usposobienia Ania zdawała sobie sprawę, że wymyślony świat musi ustąpić miejsca twardej rzeczywistości. Między innymi mówi: „najgorsze w wyobraźni jest to, że przychodzi chwila, w której trzeba przerwać marzenie, a to bardzo boli…”. Rola wyobraźni i marzeń w „Ani z Zielonego Wzgórza”
Autor: Jakub RudnickiKompozycja powieści „Ania z Zielonego Wzgórza” oparta jest na kontraście pomiędzy rzeczową, racjonalną i twardo stąpającą po ziemi Marylą Cuthbert, a bujającą w obłokach, rozmarzoną, żyjącą w świecie wyobraźni Anią. Autorka pokazuje, że są to dwa zupełnie różne światy, jednak ostatecznie świat marzeń wygrywa.
Ania od najmłodszych lat fantazjuje. Szarą, sierocą rzeczywistość zaludnia wyimaginowanymi postaciami (np. wymyśla sobie przyjaciółki – jedną, mieszkającą po drugiej stronie lustra, inną, która kryje się w leśnym echu). Wyobraża też sobie siebie jako kogoś innego, inaczej wyglądającego, czy noszącego inny strój. Fantazja sprawiała, że w szarej, ciasnej sukience czuła się jak w modnych koronkach. Wymyślała też sobie oryginalne imiona, takie jak Kordelia. Dzięki temu nie czuje się tak samotna i biedna. Świat wyobraźni pozwala jej przetrwać z uśmiechem najsmutniejsze chwile. Jej marzenia o bezpiecznym domu i prawdziwej przyjaźni spełniają się po przybyciu na Zielone Wzgórze.
Dzięki wyobraźni Ani okolice Avonlea przemieniają się w baśniową krainę. Aleja jabłoni zmienia się w Białą Drogę Rozkoszy, a zwykły staw państwa Barrych w Jezioro Lśniących Głębi. Czasem fantazja zbyt mocno ponosi dziewczynkę, gdy las, który musi mijać nazywa Lasem Duchów i zaludnia przeróżnymi zjawami. Ania traktuje elementy przyrody jak żywe istoty – rozmawia z drzewami i kwiatami, często wydaje się jej, że odpowiadają. Dzięki wyobraźni każda zabawa z Anią jest niesamowita, nie sposób się z nią nudzić nawet w szary, deszczowy dzień.
Inną zaletą bogatej wyobraźni jest łatwość wymyślania różnych historii. Ania często opowiada zarówno Mateuszowi, jak i koleżankom wymyślone scenariusze. Nikt w tym nie potrafi jej prześcignąć. Zakłada także klub literacki, w którym młode panny próbują się w literackiej twórczości. Choć ich teksty wzbudzają śmiech, to jednak kształtują literacki zmysł. Dla Ani żaden temat wypracowania nie stanowi problemu. Dodatkowy bodziec do fantastycznych wyobrażeń stanowiły pochłaniane przez pannę Shirley lektury. Szczególnie lubi „wolne tematy”, gdy sama może wymyślić, o czym będzie pisać. Wyobraźnia pomaga więc w dobrej nauce.
Ania dzięki wyobraźni i marzeniom przetrwała najtrudniejsze chwile. Jej marzenia spełniły się, co dowodzi, że warto marzyć. Ponadto bujna wyobraźnia i wrażliwość sprawiały, że jej życie było bardziej kolorowe. Bogaty świat wewnętrzny pomagał także w nauce i rozwijaniu literackiego talentu.
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies