Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Folwark zwierzęcy
4
Pod koniec lata ludzie wiedzieli już o zajęciu folwarku przez zwierzęta, a pan Jones żalił się wszystkim na niesprawiedliwość, jaka go spotkała. Właściciele sąsiednich gospodarstw obawiali się, że ich zwierzęta również się zbuntują i zaczęli rozpowiadać, że powstańcy żyją w nędzy i nawzajem się zjadają. W całej okolicy słychać było pieśń „Zwierzęta Anglii”. Na początku października gołębie – zwiadowcy przyniosły niepokojące wieści – ludzie pod wodzą pana Jonesa przedarli się przez bramę i zamierzali odzyskać farmę. Zwierzęta, wcześniej przygotowane do obrony dzięki Snowballowi, przystąpiły do działania. Rozgorzała walka, którą początkowo wygrywali ludzie. Snowball nakazał taktyczny odwrót i w odpowiednim momencie rzucił się na pana Jonesa, który wystrzelił z dubeltówki. Zraniony knur pokonał człowieka, w bitwie poległa jedna owca. Przerażeni ludzie rzucili się do ucieczki. Upojone zwycięstwem zwierzęta urządziły uroczystość, na której przyznano specjalne odznaczenia Snowballowi i Boxerowi. Bitwę nazwano „Bitwą pod Oborą”.
Pod koniec lata o wydarzeniach w folwarku wiedziała już cała okolica. Każdego dnia Napoleon i Snowball wysyłali stado gołębi, które miały odwiedzać zwierzęta z sąsiednich gospodarstw, opowiadać im o Powstaniu i uczyć melodii hymnu „Zwierzęta Anglii”.
W tym czasie pan Jones przesiadywał w pubie „Pod Czerwonym Lwem”, żaląc się każdemu na niesprawiedliwość, jakiej doznał – został wygnany z własnego majątku przez podłe zwierzęta. Choć inni współczuli mu z całego serca, to początkowo nikt nie ofiarował się z pomocą, zastanawiając się, jakie korzyści mogliby czerpać z kłopotów sąsiada. Na szczęście dla mieszkańców Folwarku Zwierzęcego właściciele dwóch sąsiednich gospodarstw byli ze sobą skłóceni. Pierwszy majątek, Foxwood, był zaniedbany i zacofany, a jego właściciel, pan Pilkington, zajmował się głównie łowieniem ryb lub polowaniem. Drugie gospodarstwo, Pinchfield, było znacznie mniejsze i nieco lepiej utrzymane, a zajmujący się nim pan Frederick był wiecznie uwikłany w spory sądowe, choć miał tęgą głowę do interesów. Obaj sąsiedzi nie znosili się tak bardzo, że nie mogli dojść do jakiegokolwiek porozumienia. Obaj jednakże wystraszyli się wieściami o Powstaniu i starali się za wszelką cenę nie dopuścić do tego, aby ich zwierzęta dowiedziały się o zamieszkach w Folwarku Dworskim. Początkowo udawali, że nie wierzą, iż zwierzęta mogły opanować gospodarstwo i wypędzić z niego właścicieli. Przez jakiś czas twierdzili, że w zajętym folwarku zwierzęta toczą między sobą nieustanne spory i skończą śmiercią głodową. Kiedy okazało się, że powstańcy radzą sobie doskonale, zmienili swoje poglądy i głosili, że spiskowcy torturują słabsze zwierzęta, pożerają się wzajemnie, a samce mają wspólne samice. Ludzie nie wierzyli w te opowieści. Wiadomości o folwarku, świetnie zarządzanym przez zwierzęta, krążyły po okolicy, wywołując falę buntów wśród ujarzmionych przez ludzi zwierząt. Wszędzie znano też melodię hymnu „Zwierzęta Anglii”. Ludzie starali się okazywać obojętność, a każde zwierzę, schwytane na nuceniu pieśni, obijano batem. Pomimo kar wszędzie można było usłyszeń powstańczą piosenkę, a ludzie drżeli, obawiając się o swoją przyszłość.
Na początku października, tuż po żniwach, stado gołębi usiadło na podwórku Folwarku, najwyraźniej czymś przejęte. Okazało się, że pan Jones zdołał zebrać swoich parobków oraz kilku osiłków z Foxwood i Pinchfield. Mężczyźni zdołali sforsować bramę Folwarku i maszerują drogą, wiodącą do budynków. Wszyscy uzbrojeni byli w drągi, a Jones niósł dubeltówkę. Zwierzęta były jednak już dawno przygotowane na atak. Obroną dowodził Snowball, który przestudiował książkę o kampaniach Juliusza Cezara. Szybko wydał rozkazy i każde zwierzę zajęło swoje posterunki. Na widok nadciągających ludzi knur dał sygnał do ataku. Wszystkie gołębie przefrunęły nad głowami napastników, oddając kał. W tej samej chwili ruszyły gęsi, szczypiąc mężczyzn w łydki. Zaatakowani z łatwością odpędzili się kijami, lecz był to jedynie manewr taktyczny, aby wprowadzić wroga w popłoch. Po chwili Snowball poderwał do walki kolejne szeregi. Na ludzi rzuciły się owce, Muriel i Benjamin, prowadzeni przez knura. Walczący ludzie i tym razem z łatwością odpędzili gromadę, więc Snowball wydał rozkaz odwrotu i zwierzęta ruszyły na podwórko. Mężczyźni wydali okrzyk zwycięstwa. byli przekonani, że zwierzęta uciekają przed nimi i pobiegli za buntownikami. Na to czekał Snowball. Przyczajone w oborze konie, krowy i pozostałe świnie w ciągu paru minut odcięły ludziom drogę i ruszyły do kolejnego ataku. Snowball pędził wprost na pana Jonesa, który strzelił do niego z dwururki. Śrut zranił knura w grzbiet, a jedna z owiec padła martwa. Świnia z całej siły uderzyła w gospodarza, który upadł na kupę gnoju, wypuściwszy z rąk broń. Boxer, stojąc na zadnich nogach, wymierzał razy przednimi kopytami. Pierwszym ciosem powalił chłopca stajennego z Foxwood. Pozostali parobkowie, widząc to, zaczęli uciekać, lecz zwierzęta goniły ich po podwórku, gryząc, bodąc i tratując przeciwników. W pewnej chwili pojawiło się przejście i ludzie wybiegli z pułapki. Natarcie nie trwało dłużej niż pięć minut.Streszczenie „Folwarku zwierzęcego”
Autor: Dorota Blednicka4
Pod koniec lata ludzie wiedzieli już o zajęciu folwarku przez zwierzęta, a pan Jones żalił się wszystkim na niesprawiedliwość, jaka go spotkała. Właściciele sąsiednich gospodarstw obawiali się, że ich zwierzęta również się zbuntują i zaczęli rozpowiadać, że powstańcy żyją w nędzy i nawzajem się zjadają. W całej okolicy słychać było pieśń „Zwierzęta Anglii”. Na początku października gołębie – zwiadowcy przyniosły niepokojące wieści – ludzie pod wodzą pana Jonesa przedarli się przez bramę i zamierzali odzyskać farmę. Zwierzęta, wcześniej przygotowane do obrony dzięki Snowballowi, przystąpiły do działania. Rozgorzała walka, którą początkowo wygrywali ludzie. Snowball nakazał taktyczny odwrót i w odpowiednim momencie rzucił się na pana Jonesa, który wystrzelił z dubeltówki. Zraniony knur pokonał człowieka, w bitwie poległa jedna owca. Przerażeni ludzie rzucili się do ucieczki. Upojone zwycięstwem zwierzęta urządziły uroczystość, na której przyznano specjalne odznaczenia Snowballowi i Boxerowi. Bitwę nazwano „Bitwą pod Oborą”.
Pod koniec lata o wydarzeniach w folwarku wiedziała już cała okolica. Każdego dnia Napoleon i Snowball wysyłali stado gołębi, które miały odwiedzać zwierzęta z sąsiednich gospodarstw, opowiadać im o Powstaniu i uczyć melodii hymnu „Zwierzęta Anglii”.
W tym czasie pan Jones przesiadywał w pubie „Pod Czerwonym Lwem”, żaląc się każdemu na niesprawiedliwość, jakiej doznał – został wygnany z własnego majątku przez podłe zwierzęta. Choć inni współczuli mu z całego serca, to początkowo nikt nie ofiarował się z pomocą, zastanawiając się, jakie korzyści mogliby czerpać z kłopotów sąsiada. Na szczęście dla mieszkańców Folwarku Zwierzęcego właściciele dwóch sąsiednich gospodarstw byli ze sobą skłóceni. Pierwszy majątek, Foxwood, był zaniedbany i zacofany, a jego właściciel, pan Pilkington, zajmował się głównie łowieniem ryb lub polowaniem. Drugie gospodarstwo, Pinchfield, było znacznie mniejsze i nieco lepiej utrzymane, a zajmujący się nim pan Frederick był wiecznie uwikłany w spory sądowe, choć miał tęgą głowę do interesów. Obaj sąsiedzi nie znosili się tak bardzo, że nie mogli dojść do jakiegokolwiek porozumienia. Obaj jednakże wystraszyli się wieściami o Powstaniu i starali się za wszelką cenę nie dopuścić do tego, aby ich zwierzęta dowiedziały się o zamieszkach w Folwarku Dworskim. Początkowo udawali, że nie wierzą, iż zwierzęta mogły opanować gospodarstwo i wypędzić z niego właścicieli. Przez jakiś czas twierdzili, że w zajętym folwarku zwierzęta toczą między sobą nieustanne spory i skończą śmiercią głodową. Kiedy okazało się, że powstańcy radzą sobie doskonale, zmienili swoje poglądy i głosili, że spiskowcy torturują słabsze zwierzęta, pożerają się wzajemnie, a samce mają wspólne samice. Ludzie nie wierzyli w te opowieści. Wiadomości o folwarku, świetnie zarządzanym przez zwierzęta, krążyły po okolicy, wywołując falę buntów wśród ujarzmionych przez ludzi zwierząt. Wszędzie znano też melodię hymnu „Zwierzęta Anglii”. Ludzie starali się okazywać obojętność, a każde zwierzę, schwytane na nuceniu pieśni, obijano batem. Pomimo kar wszędzie można było usłyszeń powstańczą piosenkę, a ludzie drżeli, obawiając się o swoją przyszłość.
strona: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25
Szybki test:
Poemat na cześć Przywódcy ułożył:a) Napoleon
b) Minimus
c) Squealer
d) Beniamin
Rozwiązanie
Pierwsze do tajnej współpracy ze Snowballem po jego wygnaniu przyznały się:
a) gołębie
b) owce
c) kury
d) świnie
Rozwiązanie
Po wygnaniu Jonsa świnie urządziły kwaterę główną w:
a) mieszkaniu
b) siodlarni
c) szopie
d) oborze
Rozwiązanie
Więcej pytań
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies