Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Oświecenie

Laura i Filon - interpretacja i analiza

Autor: Karolina Marl�ga

„Gdyś nadchodziła, między chrościną
Naumyślnie się schowałem”.

Dlaczego to uczynił? Chciał wiedzieć, co tak naprawdę sądzi o nim Laura, co myśl o łączącym ich uczuciu. Posądzenia o zdradę z Dorys Filon całkowicie rozwiewa: nie dorównuje ona Laurze w żadnym stopniu:
„Kogóż by wdzięki tamtej wabiły,
Kto cię raz tylko obaczy?”.

Co prawda czasami lubił spędzać czas z Dorydą, znał się z nią od dawna, lecz nigdy nie łączyło ich nic innego, niż zwykła koleżeńskość:
„Ale kochania nigdy nie było:
Nie już ten kocha, co mruga”.

Filon pokazuje zapłakanej Laurze kij, który rzekomo wystrugał znienawidzonej przez bohaterkę Dorydzie. Okazuje się, że górę drąga wieńczą inicjały tytułowych postaci:
„Oto masz ten kij; po nim znamiona
Niebieskie, gładko rzezane,
W górze zobaczysz nasze imiona,
Obłędnym węzłem związane”.

W kolejnych zwrotkach Filon pyta Laurę, jaki był powód jej nagłego zwątpienia w szczerość jego uczucia:
„Cóżem zawinił, byś mię gubiła
Przez twój postępek tak srogi?
Czyliż dlatego, żeś ty zbłądziła,
Ma ginąć Filon ubogi?”.

Bohater nie może zrozumieć, dlaczego wskutek braku zaufania i pewności siebie dziewczyny, Laura robi z niego potwora.

Wysłuchawszy słów ukochanego, jego niedawna partnerka wychodzi z propozycją pojednania, obiecując przy tym darzyć Filona większym zaufaniem:
„Dajmy już pokój troskom i zrzędzie,
Ja cię niewinnym znajduję;
Teraz mój Filon droższy mi będzie,
Bo mię już więcej kosztuje”.

Chłopak z ochotą przystaje na propozycję Laury, jeszcze raz manifestując szczerość i żarliwość darzonego nią uczucia:
„Teraz mi Laura za wszystko stanie,
Wszystkim pasterkom przodkuje;
I do gniewu ją wzrusza kochanie,
I dla miłości daruje”.

Gdy Laura wspomina imię Dorys i wyjawia, iż nie wyobraża sobie widoku nielubianej dziewczyny przy boku ukochanego, Filon składa przysięgę:
„Dla twego, Lauro, przypodobania,
Przyrzekam ci to na głowę:
Chronić się będę z nią widywania,
W żadną nie wnidę rozmowę”.

Chcąc wyrazić wdzięczność dla poświęcenia Filona, Laura z kolei obiecuje oddać mu całe „serce wierne”, swój jedyny skarb:
„Czymże nagrodzę za te ofiary?
Nie mam - prócz serca wiernego;
Jedne ci zawsze przynoszę dary,
Przyjmij je, jak co nowego”.

Decyzja o zerwaniu wszelkich kontaktów z Doris nie przysporzyła Filonowi większych zmartwień, ponieważ w jego sercu pierwsze i jedyne miejsce zajmowała Laura:
„Któż by dla ciebie nie zerwał węzły
Przyjaźni, co mię nęciły?
W twej pięknej twarzy wszystkie uwięzły
Nadzieje moje i siły”.

Podobne uczucia rządzą postępowaniem Laury. Ona również jest gotowa zrezygnować ze wszystkiego, byleby tylko dzielić życie z Filonem. Jego uśmiech jest dla niej nagrodą za największe wyrzeczenia:
„Ani ja pragnę szczęścia wielkiego,
Które (choćbym też i miała)
Za jeden uśmiech Filona mego
Zaraz bym z chęcią mieniała”.

W pewnym momencie Filon zwraca się do ukochanej dziewczyny metaforycznymi określeniami. Nazywając ją „światłem (…) wpośród tej nocy!” oraz „Zagrodo mego spokoja!” po raz kolejny podkreśla siłę uczucia, jakim ja obdarzył oraz łączącą ich więź.

W odpowiedzi na wyznanie Filona Laura prosi go, aby położył swoją dłoń na jej sercu i wsłuchał się w bicie, które rozbrzmiewa tylko wskutek ich gorącej miłości:
„Połóż twą rękę, gdzie mi pierś spada,
Czy słyszysz to serca bicie?
Za uderzeniem każdym ci gada,
Że cię tak kocha, jak życie”.

Kolejne zwrotki są podobnymi dowodami uczuć, łączących tytułowe postaci:

strona: 1 2 3 4 5

Zobacz inne artykuły:

Karpiński Franciszek

Laura i Filon - interpretacja i analiza
Do Justyny. Tęskność na wiosnę - interpretacja i analiza
Pieśń o Narodzeniu Pańskim

Krasicki Ignacy

Inne

Motywy w bajkach Krasickiego
Satyry Krasickiego

Partner serwisu:

kontakt | polityka cookies