Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Oświecenie
Satyra to gatunek literacki (także inne formy wypowiedzi) wywodzący się ze starożytności, który ośmiesza i piętnuje ukazywane w niej zjawiska lub postacie, prezentuje świat poprzez komiczne wyolbrzymienie. Osiągnęła rozkwit w epoce klasycyzmu, uprawiana przez takich poetów jak Ignacy Krasicki. Satyry są dłuższe niż bajki, barwne, żywe, pisane potoczystym trzynastozgłoskowcem. W dialogach język jest zindywidualizowany.
Satyra „Do króla” – pozorna krytyka króla Stanisława Augusta, w rzeczywistości jest krytyką polskiej szlachty. Narratorem utworu jest typowy szlachcic polski, który wytyka królowi liczne wady. Jest to liryka aktora.
Satyra „Świat zepsuty” – program naprawy świata. Na prawach kontrastu zestawia Krasicki czasy dawne i jemu współczesne. Oczywiście ocena wypada na niekorzyść wieku XVIII. Recepta poety na naprawę świata to powrót do źródeł, odrzucenie wartości pozornych na rzecz autentycznych, odnowienie kodeksu moralnego.
Satyra „Żona modna” - krytykuje i wyśmiewa pogoń za modą – oczywiście, za modą francuską. Lecz wyszydzona w niej została nie tylko modnisia, ale i szlachcic, myślący tylko o pomnożeniu majątku, który nie pojmuje za żonę kobiety, którą kocha, lecz tę, która wniesie mu atrakcyjny posag.
Satyra „Pijaństwo” - to nie tylko krytyka nałogu, który odbiera człowiekowi godność – to także smutna refleksja nad słabością natury ludzkiej i bezsilnością racjonalnych argumentów. Krasicki piętnuje nałóg, który wyzwala w człowieku wszelkie złe skłonności i cechy: kłótliwość, gadulstwo, awanturnictwo i megalomanię.
Partner serwisu: 
kontakt | polityka cookies
Satyry Krasickiego
Autor: Jakub RudnickiSatyra to gatunek literacki (także inne formy wypowiedzi) wywodzący się ze starożytności, który ośmiesza i piętnuje ukazywane w niej zjawiska lub postacie, prezentuje świat poprzez komiczne wyolbrzymienie. Osiągnęła rozkwit w epoce klasycyzmu, uprawiana przez takich poetów jak Ignacy Krasicki. Satyry są dłuższe niż bajki, barwne, żywe, pisane potoczystym trzynastozgłoskowcem. W dialogach język jest zindywidualizowany.
Satyra „Do króla” – pozorna krytyka króla Stanisława Augusta, w rzeczywistości jest krytyką polskiej szlachty. Narratorem utworu jest typowy szlachcic polski, który wytyka królowi liczne wady. Jest to liryka aktora.
Satyra „Świat zepsuty” – program naprawy świata. Na prawach kontrastu zestawia Krasicki czasy dawne i jemu współczesne. Oczywiście ocena wypada na niekorzyść wieku XVIII. Recepta poety na naprawę świata to powrót do źródeł, odrzucenie wartości pozornych na rzecz autentycznych, odnowienie kodeksu moralnego.
Satyra „Żona modna” - krytykuje i wyśmiewa pogoń za modą – oczywiście, za modą francuską. Lecz wyszydzona w niej została nie tylko modnisia, ale i szlachcic, myślący tylko o pomnożeniu majątku, który nie pojmuje za żonę kobiety, którą kocha, lecz tę, która wniesie mu atrakcyjny posag.
Satyra „Pijaństwo” - to nie tylko krytyka nałogu, który odbiera człowiekowi godność – to także smutna refleksja nad słabością natury ludzkiej i bezsilnością racjonalnych argumentów. Krasicki piętnuje nałóg, który wyzwala w człowieku wszelkie złe skłonności i cechy: kłótliwość, gadulstwo, awanturnictwo i megalomanię.
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies