Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Oświecenie

Laura i Filon - interpretacja i analiza

Autor: Karolina Marl�ga

„Sciśnij twojego, Lauro, Filona,
Ja cię przycisnę wzajemnie,
Serca, zbliżone łonem do łona,
Rozmawiać będą tajemnie”.

Gdy para przylega do siebie w ciasnym uścisku, nagle Laura szepcze, że Filon kocha ją bardziej, ponieważ jego ramiona obejmują ją silniej:
„Ty mię daleko ściskasz goręcej,
A jam cię tylko dotknęła;
Nie przeto, Filan, kochasz mnie więcej:
Miłość mi siły odjęła”.

Odpowiedź Filona na ten zarzut jest szybka i szczera: Laura już wielokrotnie udowadniała, jak bardzo go kocha, teraz jest jego szansa na przekonanie jej, iż działa szczerze:
„Lauro! coś dotąd dla mnie świadczyła,
Jeszcze dowodzi to mało,
Że mię tak kochasz, jakeś mówiła:
Jeszcze mi prosić zostało”.

Nie wiadomo, ile jeszcze czułych zapewnień wypłynęłoby z ust ukochanych, ile żarliwych przysiąg zostałoby złożonych, ile słów o miłości wypowiedzianych i sprzeczek, kto kogo kocha mocniej, gdyby nie kolejne pianie koguta, informujące o upływającym nieubłaganie czasie. Nagle przestraszona Laura przerywa licytowanie się na dowody miłości, mówiąc:
„Filonie! widzisz wschodzące zorze?
Już to drugi raz kur pieje,
Trochę przydługo bawię na dworze...
Jak matka wstała!... truchleję”.

Słysząc słowa dziewczyny Filonowi ciężko przyznać jej rację, iż właśnie nadszedł czas rozstania:
„Żal mi cię puścić, nie śmiem cię trzymać,
Kiedyż przyśpieszy czas drogi,
Gdy z moją Laurą i słodko drzymać,
I bawić będę bez trwogi?”.

Pytanie o czas, kiedy w końcu będą mogli żyć razem bez strachu o odkrycie nieobecności dziewczyny pozostaje bez odpowiedzi. Ostatnimi słowami sielanki jest apostrofa Laury do Księżyca, który ma nie oświecać drogi Filonowi, jeśli kiedyś wybierze się na spotkanie z...Dorydą:
„Miesiącu! Już ja idę do domu!
Jeśliby kiedy z Dorydą
Filon tak trawił noc po kryjomu,
Nic świeć, niech na nich dżdże idą!”.

W sielance „Laura i Filon” od pozorem nieskomplikowanej historii o parze tytułowych bohaterów, Franciszek Karpiński zawarł opowieść o obawach, jakie zawsze towarzyszą miłości. Stworzywszy rozbudowany opis przeżyć wewnętrznych i podjąwszy się próby analizy psychiki zakochanych oraz wpływu miłości na ich zachowanie, autor wpisał się w popularny kanon utworów traktujących o najważniejszym uczuciu.

Percepcja przestawionej opowieści nie nastręcza trudności. Na spotkanie pod umówionym jaworem przybywa tytułowa bohaterka, Laura. Gdy oczekiwanie na jej kochanka, Filona, przedłuża się, dziewczyną zaczynają targać myśli o zdradzie ukochanego. Oczyma wyobraźni widzi już, jak jej partner spotyka się w tym samym miejscu z ich wspólną znajomą, Dorydą. Nie mogąc znieść podejrzeń o niewierności Filona i świadomości upływającego w samotności czasu, wściekła i bezsilna bohaterka roztrzaskuje o drzewo wypełniony malinami koszyk oraz rwie wianek – symbol dziewictwa, który miała na głowie.

Widząc rozpacz ukochanej, zza krzaków wychodzi...Filon. Okazuje się, że od godziny siedział w ukryciu, przysłuchując się słowom wątpiącej w szczerość jego uczuć Laury oraz obserwując jej coraz bardziej szalone zachowanie.

Gdy para się spotyka, dochodzi do pojednania, poprzedzonego gorącymi zapewnieniami o wzajemnej miłości, całkowitym poświęceniu i obustronnej wierności.

To właśnie miłość jest jednym z kilku dominujących w utworze uczuć (innymi są cierpienie, rozterki i radości, jakie ze sobą niesie), co koresponduje z formalnymi dyrektywami sielanki. Karpiński ukazuje kilka odmian tego najważniejszego z uczuć. Mamy na przykład miłość uskrzydlającą, dodającą sił, wiary w siebie, malującą otoczenie w kolorowe barwy. Taka wizja miłości towarzyszy Laurze, spieszącej się na spotkanie z ukochanym: „Prowadź mię teraz, miłości śmiała!

strona: 1 2 3 4 5

Zobacz inne artykuły:

Karpiński Franciszek

Laura i Filon - interpretacja i analiza
Do Justyny. Tęskność na wiosnę - interpretacja i analiza
Pieśń o Narodzeniu Pańskim

Krasicki Ignacy

Inne

Motywy w bajkach Krasickiego
Satyry Krasickiego

Partner serwisu:

kontakt | polityka cookies