Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Oświecenie

Żona modna - interpretacja i analiza

Autor: Karolina Marl�ga

Dzieciństwo i okres młodzieńcy kobieta spędziła w mieście, które – zdaniem jej męża – wpłynęło na jej zachowanie i charakter w nieodwracalnie katastrofalny sposób. Piotr sto razy bardzie wolałby żonę ze wsi, niż z metropolii. Pierwsze spotkania z narzeczoną obfitowały co prawda w drobne zgrzyty, ale młody narzeczony „to, co postrzegł, na dobre tłumaczył”. Choć „Dziwne były jej gesta i misterne wdzięki”, to jednak Piotr miał nadzieję, że po ślubie żona będzie razem z nim wiodła szczęśliwe życie wiejskich domatorów, rezygnując raz na zawsze z miejskich rozrywek. Niestety, nie powiedział jej o swoich planach, nie skonsultował z nią ich wspólnej wizji przyszłości. Zamiast tego udawał, choć jak sam przyznaje, nieudolnie:
„Szliśmy drogą romansów, a czym się uśmi�chał,
Czym się skarżył, czy milczał, czy mówił, czy wzdychał,
Wiedziałem, żem niedobrze udawał aktora,
Modna Filis gardziła sercem domatora”.

W pewnej chwili zdradza swojemu rozmówcy, że on także wzgardziłby narzeczoną i zerwał przygotowania do ślubu, lecz wówczas musiałby przyznać się do osobistej porażki i pewnego rodzaju życiowej klęski. Postawił sobie za punkt honoru poślubienie tej przywykłej do luksusów i codziennych zabaw mieszczanki, notabene właścicielki wiejskich terenów, idealnie sąsiadujących z jego ziemiami:
„A czego mi najbardziej żal, ponęta zbioru,
Owe wioski, co z mymi graniczą, dziedziczne,
Te mnie zwiodły, wprawiły w te okowy śliczne”.

Zmącony wizją powiększenia gospodarstwa, szlachcic nie zamierzał wycofać propozycji zamążpójścia. Jak przystało na oświeceniowe przedślubne konwenanse, młodzi musieli spisać intercyzę. Obejmowała on następujące ustalenia:

w przypadku choroby żona Piotra będzie przeprowadzać się do miasta, gdzie będzie dochodziła do zdrowia pod czułym okiem francuskiej opiekunki;

okazja do wyjazdu ze wsi będzie także zimą, gdy kobieta będzie odwiedzać „miasto stołeczne”;

żona będzie posiadała swój „ekwipaż własny”;

małżonkowie zamieszkają w wygodnym, przestronnym domu z oddzielnymi apartamentami dla gości oraz dla nich samych („Jeden z tyłu dla męża, z przodu dla jejmości”).

Przy negocjowaniu piątego zapisu dokumentu Piotr ujawnił prostotę swojego poglądu na małżeństwo. Jego zdaniem, sakrament kończył się tylko w wypadku śmierci którejś ze stron. Takie wyznanie wzbudziło ogólną wesołość zebranych:
„«Trafia się - rzekli krewni - że z zdania wspólnego
Albo się węzeł przerwie, albo się rozłączy!»
„Jaki węzeł?” „Małżeński”. Rzekłem: „Ten śmierć kończy”.
Rozśmieli się z wieśniackiej przytomni prostoty”.

W czasie drogi powrotnej do domu, „Jejmość” była „w złych humorach”. Gdy dowiedziała się, że mają jechać karetą, oświadczyła, że woli „na resorach”. Nie chcąc denerwować oblubienicy, Piotr zaczął szukać tego środka lokomocji:
„Daliż ja po resory. Szczęściem kasztelanic,
Co karetę angielską sprowadził z zagranic,
Zgrał się co do szeląga. Kupiłem”.

Szczęśliwy z wykonanego zadania i spełnienia zachcianki żony, mężczyzna chciał już wracać do domu – niestety „Jejmość słaba”, więc musieli odłożyć podróż na później.

Gdy w końcu kobieta wydobrzała, zasiadła dumnie w angielskiej karecie, która szybko wypełniła się jej „skarbami”. Trzymając przy sobie „suczkę faworytę”, przyglądała się wnoszeniu pozostałych zwierzaków i sprzętów. A było wiele:

„skrzynki, skrzyneczki, woreczki i paczki,
Te od wódek pachnących, tamte od tabaczki,
Niosą pudło kornetów, jakiś kosz na fanty;
W jednej klatce kanarek, co śpiewa kuranty,
W drugiej sroka, dla ptaków jedzenie w garnuszku,

strona: 1 2 3 4 5

Zobacz inne artykuły:

Karpiński Franciszek

Laura i Filon - interpretacja i analiza
Do Justyny. Tęskność na wiosnę - interpretacja i analiza
Pieśń o Narodzeniu Pańskim

Krasicki Ignacy

Inne

Motywy w bajkach Krasickiego
Satyry Krasickiego

Partner serwisu:

kontakt | polityka cookies