Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Tango

Biografia Sławomira Mrożka

Autor: Karolina Marl�ga

Sławomir Mrożek urodził się 29 czerwca 1930 roku w Borzęcinie, niewielkim miasteczku, nieopodal Krakowa. O swojej młodości mówił: „Moje dojrzewanie między dziewiątym a piętnastym rokiem życia to wojna, panowanie siły zbrojnej; moja młodość – to doświadczenie powolnego lecz nieubłaganego miażdżenia osobowości przez siły polityczne reżimu totalitarnego”. Jako student nie wytrzymał długo na Wydziale Architektury Politechniki Krakowskiej i postanowił przenieść się na Akademię Sztuk Pięknych. Jednak po krótkim czasie całkowicie zrezygnował ze studiów.

Po raz pierwszy dał się poznać szerokiej publiczności w roku 1950 jako rysownik satyryczny w krakowskich tygodnikach i dziennikach. W 1953 roku ukazał się dwa pierwsze zbiory jego opowiadań, zatytułowane „Opowiadania z Trzmielowej Góry” oraz „Półpancerze praktyczne”. Są one uznawane za literacki debiut artysty. Artysta otrzymał kilka nagród za trzy pierwsze zbiory opowiadań (dwa powyższe i „Słoń” z 1957 roku). Zarówno rysunek, jak i proza, służyły autorowi za szkołę pisania. Dzięki temu nauczył się jak systematycznie nakreślać temat i budować obraz słowem. W roku 1958 światło dzienne ujrzał pierwszy dramat, który wyszedł spod ręki Mrożka, noszący on tytuł „Policja”, zmieniony go później na „Policjanci”. Przełomowym momentem w karierze pisarza był rok 1964, gdy opublikował swój najsłynniejszy dramat – „Tango”. Dzieło to przyniosło mu światową sławę.

Nurt, w którym tworzył swoje pierwsze dramaty nazywany był teatrem absurdu. Teatr absurdu to styl teatralny, który wyłonił się w latach sześćdziesiątych XX wieku. Cechował się między innymi pozornie bezsensowną fabułą, brakiem logiki w kolejności przedstawianych wydarzeń, czy powtarzającymi się dialogami. Wszystkie te cechy powodowały, iż spektakl przypominał „nocną marę”. Do najwybitniejszych dramaturgów teatru absurdu zaliczają się: Samuel Beckett, Eugene Ionesco, Tom Stoppard, Harold Pinter, Arthur Adamov, Stanisław Ignacy Witkiewicz, Sławomir Mrożek. Teatr absurdu znalazł również swoje odbicie w epice. Widać to najlepiej w dziełach Bruno Schulza, Franza Kafki i Mikołaja Gogola.
Artysta o początkach swojej twórczości dramatopisarskiej mówił: „Debiutowałem w momencie, gdy teatr absurdu triumfował na scenach. Był w powietrzu, oddychało się nim (…). W ten sposób (…) niejako siłą rzeczy było się związanym z tym nurtem (…). Absurd zrywał z konwencjami języka, oswobadzał składnię, uwalniał od tradycyjnej logiki, włączając bezpośrednio fikcję i marzenia do rzeczywistości. Pierwsze wrażenia związane z teatrem absurdu przeżyłem w Polsce. Byłem pod szczególnym wpływem obalania, ośmieszania wartości, zrywania z ustalonym porządkiem. Ten wpływ można dostrzec w moich sztukach do 1970 r., do Emigrantów, w których definitywnie zerwałem z teatrem absurdu (…)”.

Streszczenia	Opracowanie
„Tango” – streszczenie szczegółowe Streszczenie „Tanga” w pigułce	Geneza „Tanga” Narodziny totalitaryzmu na przykładzie „Tanga” Przewrotny konflikt pokoleń ukazany w „Tangu” „Tango” jako obraz współczesnego świata „Tango” jako groteska o wolności Komizm w „Tangu” Budowa i język „Tanga” Plan wydarzeń „Tanga” O twórczości Mrożka powiedzieli... Kalendarium twórczości Sławomira Mrożka Biografia Sławomira Mrożka „Tango” na deskach Teatru Współczesnego w Warszawie Bibliografia
Bohaterowie
Charakterystyka Eleonory Charakterystyka Stomila Artur (młody człowiek) – charakterystyka szczegółowa „Tango” – charakterystyka pozostałych bohaterów

Biografia Sławomira Mrożka

Szybki test:

Zobacz inne artykuły: