Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Tango
Sławomir Mrożek urodził się 29 czerwca 1930 roku w Borzęcinie, niewielkim miasteczku, nieopodal Krakowa. O swojej młodości mówił: „Moje dojrzewanie między dziewiątym a piętnastym rokiem życia to wojna, panowanie siły zbrojnej; moja młodość – to doświadczenie powolnego lecz nieubłaganego miażdżenia osobowości przez siły polityczne reżimu totalitarnego”. Jako student nie wytrzymał długo na Wydziale Architektury Politechniki Krakowskiej i postanowił przenieść się na Akademię Sztuk Pięknych. Jednak po krótkim czasie całkowicie zrezygnował ze studiów.
Po raz pierwszy dał się poznać szerokiej publiczności w roku 1950 jako rysownik satyryczny w krakowskich tygodnikach i dziennikach. W 1953 roku ukazał się dwa pierwsze zbiory jego opowiadań, zatytułowane „Opowiadania z Trzmielowej Góry” oraz „Półpancerze praktyczne”. Są one uznawane za literacki debiut artysty. Artysta otrzymał kilka nagród za trzy pierwsze zbiory opowiadań (dwa powyższe i „Słoń” z 1957 roku). Zarówno rysunek, jak i proza, służyły autorowi za szkołę pisania. Dzięki temu nauczył się jak systematycznie nakreślać temat i budować obraz słowem. W roku 1958 światło dzienne ujrzał pierwszy dramat, który wyszedł spod ręki Mrożka, noszący on tytuł „Policja”, zmieniony go później na „Policjanci”. Przełomowym momentem w karierze pisarza był rok 1964, gdy opublikował swój najsłynniejszy dramat – „Tango”. Dzieło to przyniosło mu światową sławę.
Nurt, w którym tworzył swoje pierwsze dramaty nazywany był teatrem absurdu. Teatr absurdu to styl teatralny, który wyłonił się w latach sześćdziesiątych XX wieku. Cechował się między innymi pozornie bezsensowną fabułą, brakiem logiki w kolejności przedstawianych wydarzeń, czy powtarzającymi się dialogami. Wszystkie te cechy powodowały, iż spektakl przypominał „nocną marę”. Do najwybitniejszych dramaturgów teatru absurdu zaliczają się: Samuel Beckett, Eugene Ionesco, Tom Stoppard, Harold Pinter, Arthur Adamov, Stanisław Ignacy Witkiewicz, Sławomir Mrożek. Teatr absurdu znalazł również swoje odbicie w epice. Widać to najlepiej w dziełach Bruno Schulza, Franza Kafki i Mikołaja Gogola.
Artysta o początkach swojej twórczości dramatopisarskiej mówił: „Debiutowałem w momencie, gdy teatr absurdu triumfował na scenach. Był w powietrzu, oddychało się nim (…). W ten sposób (…) niejako siłą rzeczy było się związanym z tym nurtem (…). Absurd zrywał z konwencjami języka, oswobadzał składnię, uwalniał od tradycyjnej logiki, włączając bezpośrednio fikcję i marzenia do rzeczywistości. Pierwsze wrażenia związane z teatrem absurdu przeżyłem w Polsce. Byłem pod szczególnym wpływem obalania, ośmieszania wartości, zrywania z ustalonym porządkiem. Ten wpływ można dostrzec w moich sztukach do 1970 r., do Emigrantów, w których definitywnie zerwałem z teatrem absurdu (…)”.
Komizm zawarty w jego twórczości uczynił z niego niezwykle popularnego artystę doby PRL. Uważany był za głównego prześmiewcę absurdów, jakie niósł za sobą system realnego socjalizmu. W swojej twórczości ukazywał także stereotypy kształtujące świadomość Polaków. Do języka potocznego na dobre zagościło wtedy powiedzenie „Jak z Mrożka”, którym posługiwano się by opisać szczególnie absurdalne codzienne sytuacje. Artysta w swojej biografii pisze o prześmiewczym charakterze swoich dzieł: „Wprawdzie śmiałem się na rozmaite sposoby, i głośno i cicho, i biologicznie i intelektualnie, niemniej jednak mój śmiech nie dochodził do samego środka. Należę do pokolenia, którego śmiech zawsze bywa zaprawiony ironią, goryczą, czy rozpaczą. - Zwyczajny śmiech, śmiech dla śmiechu, pogodny i bez problemów, pocieszna gra słów - to wydaje się nam jakby nieco staroświeckie i budzi zazdrość”.Biografia Sławomira Mrożka
Sławomir Mrożek urodził się 29 czerwca 1930 roku w Borzęcinie, niewielkim miasteczku, nieopodal Krakowa. O swojej młodości mówił: „Moje dojrzewanie między dziewiątym a piętnastym rokiem życia to wojna, panowanie siły zbrojnej; moja młodość – to doświadczenie powolnego lecz nieubłaganego miażdżenia osobowości przez siły polityczne reżimu totalitarnego”. Jako student nie wytrzymał długo na Wydziale Architektury Politechniki Krakowskiej i postanowił przenieść się na Akademię Sztuk Pięknych. Jednak po krótkim czasie całkowicie zrezygnował ze studiów.
Po raz pierwszy dał się poznać szerokiej publiczności w roku 1950 jako rysownik satyryczny w krakowskich tygodnikach i dziennikach. W 1953 roku ukazał się dwa pierwsze zbiory jego opowiadań, zatytułowane „Opowiadania z Trzmielowej Góry” oraz „Półpancerze praktyczne”. Są one uznawane za literacki debiut artysty. Artysta otrzymał kilka nagród za trzy pierwsze zbiory opowiadań (dwa powyższe i „Słoń” z 1957 roku). Zarówno rysunek, jak i proza, służyły autorowi za szkołę pisania. Dzięki temu nauczył się jak systematycznie nakreślać temat i budować obraz słowem. W roku 1958 światło dzienne ujrzał pierwszy dramat, który wyszedł spod ręki Mrożka, noszący on tytuł „Policja”, zmieniony go później na „Policjanci”. Przełomowym momentem w karierze pisarza był rok 1964, gdy opublikował swój najsłynniejszy dramat – „Tango”. Dzieło to przyniosło mu światową sławę.
Nurt, w którym tworzył swoje pierwsze dramaty nazywany był teatrem absurdu. Teatr absurdu to styl teatralny, który wyłonił się w latach sześćdziesiątych XX wieku. Cechował się między innymi pozornie bezsensowną fabułą, brakiem logiki w kolejności przedstawianych wydarzeń, czy powtarzającymi się dialogami. Wszystkie te cechy powodowały, iż spektakl przypominał „nocną marę”. Do najwybitniejszych dramaturgów teatru absurdu zaliczają się: Samuel Beckett, Eugene Ionesco, Tom Stoppard, Harold Pinter, Arthur Adamov, Stanisław Ignacy Witkiewicz, Sławomir Mrożek. Teatr absurdu znalazł również swoje odbicie w epice. Widać to najlepiej w dziełach Bruno Schulza, Franza Kafki i Mikołaja Gogola.
Artysta o początkach swojej twórczości dramatopisarskiej mówił: „Debiutowałem w momencie, gdy teatr absurdu triumfował na scenach. Był w powietrzu, oddychało się nim (…). W ten sposób (…) niejako siłą rzeczy było się związanym z tym nurtem (…). Absurd zrywał z konwencjami języka, oswobadzał składnię, uwalniał od tradycyjnej logiki, włączając bezpośrednio fikcję i marzenia do rzeczywistości. Pierwsze wrażenia związane z teatrem absurdu przeżyłem w Polsce. Byłem pod szczególnym wpływem obalania, ośmieszania wartości, zrywania z ustalonym porządkiem. Ten wpływ można dostrzec w moich sztukach do 1970 r., do Emigrantów, w których definitywnie zerwałem z teatrem absurdu (…)”.
MATURA 2023 - 110 pytań, na które musisz znać odpowiedź. Sprawdź >>strona: 1 2
Szybki test:
Mrożek urodził się 29 czerwca 1930 roku w Borzęcinie, niewielkim miasteczku, nieopodal :a) Zakopanego
b) Wadowic
c) Krakowa
d) Częstochowy
Rozwiązanie
Powiedzenie „Jak z Mrożka” oznaczało:
a) czarny humor
b) absurdalne codzienne sytuacje
c) naśladowanie stylu z dramatów Mrożka
d) specyficzne poczucie humoru
Rozwiązanie
Mrożek zdecydował się powrócić z emigracji do Krakowa w:
a) roku 1996
b) roku 1990
c) roku 1998
d) roku 2000
Rozwiązanie
Więcej pytań
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies