Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Chłopcy z Placu Broni
Erno Nemeczek to jeden z głównych bohaterów powieści Ferenca Molnara „Chłopcy z Placu Broni”. Uczęszcza do czwartej klasy jednej z budapesztańskich szkół. Jego rodzice nie są zamożni – ojciec jest krawcem, który pracuje i mieszka wraz z rodziną w niewielkim mieszkanku na parterze przy ulicy Rakos. Rodzice Nemeczka „przeszli różne koleje losu, doznali wielu kłopotów i smutków, więc nauczyli się cierpieć w milczeniu”.
Erno to mały, jasnowłosy chłopak. Budową ciała przypominał swoją matkę, która była szczupłą i wątłą osobą. Był „jakby stworzony na kozła ofiarnego”. Z trudem przychodziło mu głośne zabranie głosu w towarzystwie kolegów z bandy. Zebrał się jednak w sobie i podczas wyborów przewodniczącego poskarżył się, że jeszcze nigdy nie awansował i tylko jego nazwisko figuruje w czarnej księdze. Do tej pory nikt się nim zbytnio nie przejmował i nie zauważał go. Na Placu Broni był jedynym szeregowcem. Inni nosili tytuły kapitanów, poruczników i podporuczników. Pozdrawiali się zwykłym „cześć”, zaś Nemeczek każdemu musiał salutować, a ponadto często był strofowany, jednak nie sprawiało mu to przykrości. Był typem człowieka, któremu okazywanie posłuszeństwa sprawiało przyjemność. Jego drobna postura i brak śmiałości sprawiły, że był wykorzystywany przez silniejszych kolegów z wrogiej grupy. Bracia Pastorowie pozbawili go kulek do zabawy.
Nemeczek był obowiązkowy pamiętał o regulaminie panującym na placu. Miał pogodne usposobienie. Szybko zapominał o przykrych sprawach i trzeba było mu o nich nieustannie przypominać. Był dowcipny. Gdy wpadł do stawu podczas wyprawy do obozu czerwonych powiedział: „Nie myślałem, że dziś jeszcze będę się kąpał”. Był lubiany przez innych, a Boka, w uznaniu jego zasług dla grupy, uczynił go swym adiutantem na czas wojny z „czerwonymi koszulami”.
O swojej odwadze zaświadczył, gdy udał się sam do obozu „czerwonych koszul” w Ogrodzie Botanicznym. Odzyskał chorągiew chłopców z Placu Broni i stanął naprzeciw dziesięciu wrogich chłopców, by wyznać, że należy do grupy, w której są odważni członkowie. Mówił z podniesioną głową i donośnym, śmiałym głosem. Wzbudził w nich podziw, jednak nie uniknął kary – został zanurzony po szyję w stawie przez braci Pastorów. Gdy wyszedł z wody odpowiedział Gerebowi, że woli sto razy być zanurzony w stawie, niż zdradzić swych przyjaciół. „Czerwone koszule” uświadomiły sobie, że mają przed sobą małego bohatera, który zasłużył na miano prawdziwego mężczyzny.
Zależało mu na szacunku innych i docenieniu swojej postawy. Najbardziej bolało go, że koledzy ze Związku Kitowców uznali go za tchórza i zdrajcę i wpisali jego imię i nazwisko małymi literami do specjalnej księgi. Nie zgadzał się z ich wyrokiem i cierpiał. Nie zdążył przed śmiercią zobaczyć, że zmieniono wpis, tym razem zapisując jego imię wielkimi literami. Erno Nemeczek - charakterystyka
Autor: Jakub RudnickiErno Nemeczek to jeden z głównych bohaterów powieści Ferenca Molnara „Chłopcy z Placu Broni”. Uczęszcza do czwartej klasy jednej z budapesztańskich szkół. Jego rodzice nie są zamożni – ojciec jest krawcem, który pracuje i mieszka wraz z rodziną w niewielkim mieszkanku na parterze przy ulicy Rakos. Rodzice Nemeczka „przeszli różne koleje losu, doznali wielu kłopotów i smutków, więc nauczyli się cierpieć w milczeniu”.
Erno to mały, jasnowłosy chłopak. Budową ciała przypominał swoją matkę, która była szczupłą i wątłą osobą. Był „jakby stworzony na kozła ofiarnego”. Z trudem przychodziło mu głośne zabranie głosu w towarzystwie kolegów z bandy. Zebrał się jednak w sobie i podczas wyborów przewodniczącego poskarżył się, że jeszcze nigdy nie awansował i tylko jego nazwisko figuruje w czarnej księdze. Do tej pory nikt się nim zbytnio nie przejmował i nie zauważał go. Na Placu Broni był jedynym szeregowcem. Inni nosili tytuły kapitanów, poruczników i podporuczników. Pozdrawiali się zwykłym „cześć”, zaś Nemeczek każdemu musiał salutować, a ponadto często był strofowany, jednak nie sprawiało mu to przykrości. Był typem człowieka, któremu okazywanie posłuszeństwa sprawiało przyjemność. Jego drobna postura i brak śmiałości sprawiły, że był wykorzystywany przez silniejszych kolegów z wrogiej grupy. Bracia Pastorowie pozbawili go kulek do zabawy.
Nemeczek był obowiązkowy pamiętał o regulaminie panującym na placu. Miał pogodne usposobienie. Szybko zapominał o przykrych sprawach i trzeba było mu o nich nieustannie przypominać. Był dowcipny. Gdy wpadł do stawu podczas wyprawy do obozu czerwonych powiedział: „Nie myślałem, że dziś jeszcze będę się kąpał”. Był lubiany przez innych, a Boka, w uznaniu jego zasług dla grupy, uczynił go swym adiutantem na czas wojny z „czerwonymi koszulami”.
O swojej odwadze zaświadczył, gdy udał się sam do obozu „czerwonych koszul” w Ogrodzie Botanicznym. Odzyskał chorągiew chłopców z Placu Broni i stanął naprzeciw dziesięciu wrogich chłopców, by wyznać, że należy do grupy, w której są odważni członkowie. Mówił z podniesioną głową i donośnym, śmiałym głosem. Wzbudził w nich podziw, jednak nie uniknął kary – został zanurzony po szyję w stawie przez braci Pastorów. Gdy wyszedł z wody odpowiedział Gerebowi, że woli sto razy być zanurzony w stawie, niż zdradzić swych przyjaciół. „Czerwone koszule” uświadomiły sobie, że mają przed sobą małego bohatera, który zasłużył na miano prawdziwego mężczyzny.
Podczas obrony Placu Broni nie walczył dla zaszczytu i funkcji, chciał być z innymi i dać z siebie wszystko, chciał ocalić swoją „Ojczyznę”, czyli miejsce ukochanych zabaw. Mimo ciężkiej choroby wyrwał się z domu i ostatkiem sił pokonał większego i sprawniejszego Feri Acza. To dzięki temu czynowi możliwa była wygrana w bitwie o Plac Broni. Nemeczek awansował na stanowisko kapitana. Do ostatniej chwili przed śmiercią myślał o Placu i chciał go po raz ostatni zobaczyć. Gdy majaczył powtarzał komendy z bitwy, dowodząc, że walka o „Ojczyznę” jest dla niego wszystkim.
Nemeczek, mimo swej nieznacznej postury, był odważny i nie bał się stanąć naprzeciw silniejszych chłopców. Najważniejszą wartością był dla niego honor i poświęcenie w imię wspólnej sprawy. Do końca pozostał wierny najważniejszemu miejscu – Placowi Broni. Postać ta w pełni zasługuje na szacunek i podziw, świadczy, że przełamywanie własnych słabości jest możliwe.
Szybki test:
Po bitwie z czerwonymi koszulami Nemeczek awansował na stopień:a) podporucznika
b) kapitana
c) adiutanta
d) porucznika
Rozwiązanie
Usposobienie Erno Nemeczka było:
a) wybuchowe
b) pogodne
c) gwałtowne
d) melancholijne
Rozwiązanie
Ojciec Nemeczka z zawodu był:
a) szewcem
b) tkaczem
c) garncarzem
d) krawcem
Rozwiązanie
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies