Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Chłopcy z Placu Broni
Plac Broni to ulubione miejsce zabaw i spotkaÅ„ jednej z grup uczniów zamieszkujÄ…cych w stolicy WÄ™gier – Budapeszcie. Dla uczniów czwartej klasy byÅ‚o to miejsce wyjÄ…tkowe:
Taki plac to dla miejskich dzieci rozlegÅ‚a równina, to wspaniaÅ‚a przestrzeÅ„! SÅ‚owem — ich Wielka Nizina. Taki plac to wolność, to peÅ‚na swoboda. ongiÅ› ów sÅ‚ynny Plac Broni, który dla garstki uczniów staÅ‚ siÄ™ symbolem ich mÅ‚odoÅ›ci. Wówczas plac ten byÅ‚ pusty, jak to zresztÄ… z przeznaczonymi pod budowÄ™ placami bywa.
Plac był zwykłym skrawkiem ziemi ogrodzonym z jednej strony od ulicy Pawła rozwalającym się płotem, a z pozostałych stron zamkniętym przez szare mury kamienic, wznoszących się wysoko pod niebo.
Z tyłu placu znajdowało się miejsce, które czyniło go terenem niezwykle atrakcyjnym. Zaczynał się tam drugi, olbrzymi plac, wydzierżawiony przez zarząd tartaku parowego na skład drewna. Stały tam ułożone w sagi duże polana. Wśród potężnych sześcianów powstała siatka regularnych uliczek przypominających labirynt. Pięćdziesiąt, a może i sześćdziesiąt ścieżek krzyżowało się wśród ciemnych sągów drewna i naprawdę niełatwo było rozeznać się w tej plątaninie.
Po przejściu przez labirynt dochodziło się do placyku z małym budynkiem. Tam znajdował się właśnie tartak parowy. Był to dziwny, dość tajemniczy i ponurawy obiekt. Latem porastał dziką winoroślą i z zielonego listowia wystawał tylko smukły, czarny komin, miarowo pykający kłębami czystej, białej pary. Już z daleka, spośród sągów drewna, skąd jeszcze nie było widać tartaku, słychać było pracę maszyny. Wokół domku zawsze stały duże, ciężkie wozy do przewożenia drewna. Podjeżdżały kolejno pod okap i wtedy rozlegał się trzask spadającego drewna. Pod okapem znajdował się mały otwór, z którego wystawało spadziste koryto. Kiedy fura podjeżdżała pod ten otwór, korytem zaczynała płynąć struga porąbanych polan. Woźnica krzykiem dawał sygnał, że wóz pełny. Pykanie z komina ustawało z nagła, w domku robiło się cicho, woźnica zacinał konie i naładowany wóz ruszał z miejsca. Pod okap podjeżdżał następny, pusty, czekający na drewno wóz, czarny komin znów zaczynał pykać i znów sypały się polana.
Drewno było ciągle uzupełniane, wielkie wozy przywoziły na plac coraz to nowe polana, które znowu cięła maszyna. Na placu nigdy nie brakowało sągów i nigdy też na dłużej nie milkł świst parowej piły. Przed tartakiem rosło kilka karłowatych drzewek morwowych, a pod jednym z nich stała sklecona z desek budka. Tam mieszkał Słowak, który pilnował w nocy placu, żeby nikt nie kradł lub nie podpalił drewna. Opis Placu Broni
Autor: Jakub RudnickiPlac Broni to ulubione miejsce zabaw i spotkaÅ„ jednej z grup uczniów zamieszkujÄ…cych w stolicy WÄ™gier – Budapeszcie. Dla uczniów czwartej klasy byÅ‚o to miejsce wyjÄ…tkowe:
Taki plac to dla miejskich dzieci rozlegÅ‚a równina, to wspaniaÅ‚a przestrzeÅ„! SÅ‚owem — ich Wielka Nizina. Taki plac to wolność, to peÅ‚na swoboda. ongiÅ› ów sÅ‚ynny Plac Broni, który dla garstki uczniów staÅ‚ siÄ™ symbolem ich mÅ‚odoÅ›ci. Wówczas plac ten byÅ‚ pusty, jak to zresztÄ… z przeznaczonymi pod budowÄ™ placami bywa.
Plac był zwykłym skrawkiem ziemi ogrodzonym z jednej strony od ulicy Pawła rozwalającym się płotem, a z pozostałych stron zamkniętym przez szare mury kamienic, wznoszących się wysoko pod niebo.
Z tyłu placu znajdowało się miejsce, które czyniło go terenem niezwykle atrakcyjnym. Zaczynał się tam drugi, olbrzymi plac, wydzierżawiony przez zarząd tartaku parowego na skład drewna. Stały tam ułożone w sagi duże polana. Wśród potężnych sześcianów powstała siatka regularnych uliczek przypominających labirynt. Pięćdziesiąt, a może i sześćdziesiąt ścieżek krzyżowało się wśród ciemnych sągów drewna i naprawdę niełatwo było rozeznać się w tej plątaninie.
Po przejściu przez labirynt dochodziło się do placyku z małym budynkiem. Tam znajdował się właśnie tartak parowy. Był to dziwny, dość tajemniczy i ponurawy obiekt. Latem porastał dziką winoroślą i z zielonego listowia wystawał tylko smukły, czarny komin, miarowo pykający kłębami czystej, białej pary. Już z daleka, spośród sągów drewna, skąd jeszcze nie było widać tartaku, słychać było pracę maszyny. Wokół domku zawsze stały duże, ciężkie wozy do przewożenia drewna. Podjeżdżały kolejno pod okap i wtedy rozlegał się trzask spadającego drewna. Pod okapem znajdował się mały otwór, z którego wystawało spadziste koryto. Kiedy fura podjeżdżała pod ten otwór, korytem zaczynała płynąć struga porąbanych polan. Woźnica krzykiem dawał sygnał, że wóz pełny. Pykanie z komina ustawało z nagła, w domku robiło się cicho, woźnica zacinał konie i naładowany wóz ruszał z miejsca. Pod okap podjeżdżał następny, pusty, czekający na drewno wóz, czarny komin znów zaczynał pykać i znów sypały się polana.
Dla chłopców z miasta Plac był najpiękniejszym miejscem do zabaw. Nie potrafili wyobrazić sobie bardziej indiańskiego, piękniejszego i rozleglejszego placu, który by tak doskonale zastępował amerykańską prerię. Położony na tyłach skład drzewa stawał się wszystkim tym, czego akurat potrzebowali. Bywał więc miasteczkiem na Dzikim Zachodzie, puszczą, górami skalistymi pełnymi kanionów. Szczyty sągów chłopcy zamienili bowiem w fortece i twierdze.
Plac, „piÄ™dź nieurodzajnej ziemi, ten skrawek wciÅ›niÄ™ty miÄ™dzy dwie peszteÅ„skie kamienice stanowiÅ‚ dla nich bezkresnÄ… przestrzeÅ„, oznaczaÅ‚ wolność swobodÄ™, w zależnoÅ›ci od ich dzieciÄ™cej wyobraźni zmieniaÅ‚ siÄ™ przed poÅ‚udniem w amerykaÅ„skÄ… preriÄ™, a po poÅ‚udniu w wÄ™gierskÄ… pusztÄ™, w deszcz stawaÅ‚ siÄ™ morzem, a zimÄ… biegunem północnym, sÅ‚owem byÅ‚ zawsze tym, czego wymagaÅ‚y chÅ‚opiÄ™ce marzenia, i niezmiennie sÅ‚użyÅ‚ wspaniaÅ‚ej zabawie.”
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies