JesteÅ› w: Ostatni dzwonek -> Opowiadania Borowskiego
Borowski dostaÅ‚ siÄ™ do takiego obozu na przedmieÅ›ciach Monachium (dokÅ‚adnie we Freimannie - opowiadanie „Bitwa pod Grunwaldem”). OpuÅ›ciÅ‚ go we wrzeÅ›niu, dziÄ™ki pomocy wydawcy i grafika Anatola Girsa, który dwa miesiÄ…ce później wydaÅ‚ tomik Borowskiego zatytuÅ‚owany „Imiona nurtu”.
Pod koniec 1945 roku Borowski otrzymał wiadomość od Marii, z którą wojna obeszła się jeszcze dotkliwiej, niż z nim. Kobieta została w Oświęcimiu znacznie dłużej, a przed wyzwoleniem przewieziono ją do Ravensbruck, skąd przedostała się do Szwecji. Choć miała niewiele ponad 20 lat, była schorowana i wyniszczona.
W 1946 roku, wraz z Januszem Nel Siedleckim i Krystynem Olszewskim, Borowski wydaÅ‚ książkÄ™ „ByliÅ›my w OÅ›wiÄ™cimiu”, w której przedstawiÅ‚ okres pobytu w obozie Auschwitz oraz ujawniÅ‚ czytelnikom swe pierwsze opowiadania (zajÄ…Å‚ siÄ™ prozÄ…, lecz przestaÅ‚ uprawiać poezji). W maju tego samego roku powróciÅ‚ do Warszawy. Wtedy poÅ‚Ä…czyÅ‚y siÄ™ także losy narzeczonych - przyjechaÅ‚a tam Maria. W styczniu 1947 roku wziÄ™li Å›lub.
Borowski ukoÅ„czyÅ‚ przerwane aresztowaniem studia polonistyczne w kraju. PracowaÅ‚ jako asystent w Korbutianum (biblioteka Instytutu BadaÅ„ Literackich PAN w Warszawie), współpracowaÅ‚ z tytuÅ‚ami „Åšwiat MÅ‚odych”, „Pokolenie”, „Kuźnica”, byÅ‚ redaktorem miesiÄ™cznika „Nurt”, wydaÅ‚ także zbiór opowiadaÅ„ „Pewien Å»oÅ‚nierz” (1947). W miÄ™dzyczasie zaangażowaÅ‚ siÄ™ w dziaÅ‚alność Klubu MÅ‚odych Artystów i Naukowców, którego byÅ‚ prezesem w latach 1948-49. WstÄ…piÅ‚ do Polskiej Partii Robotniczej(1948), stajÄ…c siÄ™ żarliwym zwolennikiem marksistowskiej koncepcji czÅ‚owieka i historii, aktywnie wÅ‚Ä…czajÄ…c siÄ™ w organizacjÄ™ i nadzorowanie przebiegu Åšwiatowego Kongresu Intelektualistów we WrocÅ‚awiu.
Polska Partia Robotnicza, PPR – partia polityczna, która zostaÅ‚a utworzona 5 stycznia 1942 roku w Warszawie z inicjatywy przybyÅ‚ych z ZSRR polskich komunistów, poprzez poÅ‚Ä…czenie kilku spoÅ›ród istniejÄ…cych konspiracyjnych grup. Jej sztandarowym zadaniem byÅ‚o budowanie socjalizmu i dążenie do oddania wÅ‚adzy w Polsce robotnikom.
PracowaÅ‚ również w Polskim Biurze Informacji Prasowej w Berlinie (1949-51), w miÄ™dzyczasie współpracujÄ…c z dziennikiem „Rzeczpospolita” (od 1949 roku) czy pismem „Nowa Kultura” (od 1950 roku).Biografia Tadeusza Borowskiego
Autor: Karolina MarlêgaBorowski dostaÅ‚ siÄ™ do takiego obozu na przedmieÅ›ciach Monachium (dokÅ‚adnie we Freimannie - opowiadanie „Bitwa pod Grunwaldem”). OpuÅ›ciÅ‚ go we wrzeÅ›niu, dziÄ™ki pomocy wydawcy i grafika Anatola Girsa, który dwa miesiÄ…ce później wydaÅ‚ tomik Borowskiego zatytuÅ‚owany „Imiona nurtu”.
Pod koniec 1945 roku Borowski otrzymał wiadomość od Marii, z którą wojna obeszła się jeszcze dotkliwiej, niż z nim. Kobieta została w Oświęcimiu znacznie dłużej, a przed wyzwoleniem przewieziono ją do Ravensbruck, skąd przedostała się do Szwecji. Choć miała niewiele ponad 20 lat, była schorowana i wyniszczona.
W 1946 roku, wraz z Januszem Nel Siedleckim i Krystynem Olszewskim, Borowski wydaÅ‚ książkÄ™ „ByliÅ›my w OÅ›wiÄ™cimiu”, w której przedstawiÅ‚ okres pobytu w obozie Auschwitz oraz ujawniÅ‚ czytelnikom swe pierwsze opowiadania (zajÄ…Å‚ siÄ™ prozÄ…, lecz przestaÅ‚ uprawiać poezji). W maju tego samego roku powróciÅ‚ do Warszawy. Wtedy poÅ‚Ä…czyÅ‚y siÄ™ także losy narzeczonych - przyjechaÅ‚a tam Maria. W styczniu 1947 roku wziÄ™li Å›lub.
Borowski ukoÅ„czyÅ‚ przerwane aresztowaniem studia polonistyczne w kraju. PracowaÅ‚ jako asystent w Korbutianum (biblioteka Instytutu BadaÅ„ Literackich PAN w Warszawie), współpracowaÅ‚ z tytuÅ‚ami „Åšwiat MÅ‚odych”, „Pokolenie”, „Kuźnica”, byÅ‚ redaktorem miesiÄ™cznika „Nurt”, wydaÅ‚ także zbiór opowiadaÅ„ „Pewien Å»oÅ‚nierz” (1947). W miÄ™dzyczasie zaangażowaÅ‚ siÄ™ w dziaÅ‚alność Klubu MÅ‚odych Artystów i Naukowców, którego byÅ‚ prezesem w latach 1948-49. WstÄ…piÅ‚ do Polskiej Partii Robotniczej(1948), stajÄ…c siÄ™ żarliwym zwolennikiem marksistowskiej koncepcji czÅ‚owieka i historii, aktywnie wÅ‚Ä…czajÄ…c siÄ™ w organizacjÄ™ i nadzorowanie przebiegu Åšwiatowego Kongresu Intelektualistów we WrocÅ‚awiu.
Polska Partia Robotnicza, PPR – partia polityczna, która zostaÅ‚a utworzona 5 stycznia 1942 roku w Warszawie z inicjatywy przybyÅ‚ych z ZSRR polskich komunistów, poprzez poÅ‚Ä…czenie kilku spoÅ›ród istniejÄ…cych konspiracyjnych grup. Jej sztandarowym zadaniem byÅ‚o budowanie socjalizmu i dążenie do oddania wÅ‚adzy w Polsce robotnikom.
Socrealizm, realizm socjalistyczny – ten kierunek w sztuce, okreÅ›lany jako metoda twórcza, istniaÅ‚ od 1934r. w sztuce radzieckiej. Wtedy też te ideowe i propagandowe narzÄ™dzie partii komunistycznych ogÅ‚osiÅ‚ Maksim Gorki na Zjeździe Pisarzy Radzieckich w Moskwie. W Polsce wprowadzono go od 1949 r. Jest za to odpowiedzialny wiceminister, a nastÄ™pnie minister kultury i sztuki WÅ‚odzimierz Sokorski. Od 1955 r. jednak artyÅ›ci zaczÄ™li protestować i w późniejszym okresie, pomimo sugestii wÅ‚adz, socrealizm nie stanowiÅ‚ idei przewodniej w twórczoÅ›ci artystycznej.
W wieku 29 lat (3 lipca 1951 roku) popeÅ‚niÅ‚ w Warszawie samobójstwo. Wiadomo, że już wczeÅ›niej próbowaÅ‚ targnąć siÄ™ na wÅ‚asne życie (pierwszy raz zrobiÅ‚ to na przeÅ‚omie wiosny i lata 1947 roku, gdy oddaÅ‚ do druku tom opowiadaÅ„ „Pożegnanie z MariÄ…”). Opinii na temat przyczyn podjÄ™cia tego ostatecznego kroku jest wiele. Znajomi szukajÄ… rozwiÄ…zania w przeszÅ‚oÅ›ci (koszmar wojny i obozów), a inni w jego wÅ‚asnej, gorzkiej ocenie swego powojennego życiu, gdy, jako aktywny czÅ‚onek partii, daÅ‚ siÄ™ wciÄ…gnąć w realizacjÄ™ programu socrealizmu.
strona: 1 2
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies