Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Opowiadania Borowskiego
W swych „Opowiadaniach” Tadeusz Borowski przedstawia proces zniewolenia ludności zamieszkującej Polskę w momencie wybuchu wojny. II wojna światowa wybuchła pierwszego września 1939 roku. Dziewięć dni potem nastąpił atak 4. niemieckiej dywizji pancernej na Warszawę. Bohaterska obrona trwała do honorowej kapitulacji 27 września. Wówczas to rozpoczęła się pięcioletnia okupacja stolicy, a życie jej mieszkańców uległo zmianie. Nic już miało nie być takie samo…
Borowski opisał w „Maturze na Targowej” i „Pożegnaniu z Marią” życie w okupowanej przez Niemców Warszawie. Nie ukazał w nich walki z ciemiężycielem, działania ruchu oporu czy konspiracji, lecz walkę człowieka o przetrwanie, człowieka nękanego ciągłymi łapankami. Przedstawił codzienne zmagania ludzi o zdobycie pożywienia, ich strach przed łapanką i wywiezieniem do obozów.
Łapanka – to jeden z głównych sposobów używanych przez Niemców w dla zatrzymania większej liczby więźniów. Polegała na nagłym i szczelnym okrążeniu przez oddziały Gestapo, SS i żołnierzy Wermachtu większego terenu miejskiego i zatrzymaniu części bądź wszystkich znajdujących się tam ludzi. Nie mieli oni często możliwości zawiadomienia rodziny o tym fakcie, jechali do obozów po kilkanaście dni w lekkim ubraniu i starych butach. Był to główny element miejskiego terroru.
W czasie pięciu lat okupacji Polski jej rodowici mieszkańcy, a wraz z nimi Żydzi i inne mniejszości narodowe, byli wywożeni do obozów koncentracyjnych (w latach 1933-45 władze nazistowskie III Rzeszy zorganizowały na swym terytorium oraz na ziemiach państw okupowanych przynajmniej 12 tysięcy obozów i podobozów kierowanych przez SA, a później SS, policję i Wehrmacht). W stolicy założono getto, w którym w 1940 roku zamknięto warszawskich semitów (15 października 1941 r. Niemcy wydali rozporządzenie o karze śmierci dla Żydów opuszczających getto oraz dla Polaków udzielających im pomocy).
W „Chłopcu z Biblią” Borowski opisał, na czym polegało życie człowieka czekającego na wywiezienie do obozu („Chłopiec z Biblią”, gdy bohater przebywał w celi na Pawiaku Pawiak – to nieistniejące już więzienie, które zbudowali w Warszawie Rosjanie w latach 1829-1835, na terenie dzisiejszego osiedla Muranów, między ulicą Dzielną i Pawią. W okresie międzywojennym znajdował się tam areszt śledczy dla politycznych i kryminalnych więźniów. W czasie okupacji niemieckiej, w latach 1939-1944, przetrzymywano tam około 100 tysięcy mężczyzn i 20 tysięcy kobiet, w większości zatrzymanych podczas łapanki ulicznej , oraz los takiego skazańca („U nas, w Auschwitzu…”, „Ludzie, którzy szli”, „Dzień na Harmenzach”, „Proszę państwa do gazu”, „Śmierć powstańca”), przebywającego w Oświęcimiu, pracującego przy rozładowywaniu transportów ludzi, walczącego o prztrwanie.
W ostatnim z opowiadań – „Bitwie pod Grunwaldem” – czytamy z kolei relację Tadka z życia po „wyzwoleniu”, gdy siedział z ogromem ludzi w poesesmańskich koszarach w obozie dipisów. Historia w opowiadaniach Tadeusza Borowskiego
Autor: Karolina MarlgaW swych „Opowiadaniach” Tadeusz Borowski przedstawia proces zniewolenia ludności zamieszkującej Polskę w momencie wybuchu wojny. II wojna światowa wybuchła pierwszego września 1939 roku. Dziewięć dni potem nastąpił atak 4. niemieckiej dywizji pancernej na Warszawę. Bohaterska obrona trwała do honorowej kapitulacji 27 września. Wówczas to rozpoczęła się pięcioletnia okupacja stolicy, a życie jej mieszkańców uległo zmianie. Nic już miało nie być takie samo…
Borowski opisał w „Maturze na Targowej” i „Pożegnaniu z Marią” życie w okupowanej przez Niemców Warszawie. Nie ukazał w nich walki z ciemiężycielem, działania ruchu oporu czy konspiracji, lecz walkę człowieka o przetrwanie, człowieka nękanego ciągłymi łapankami. Przedstawił codzienne zmagania ludzi o zdobycie pożywienia, ich strach przed łapanką i wywiezieniem do obozów.
Łapanka – to jeden z głównych sposobów używanych przez Niemców w dla zatrzymania większej liczby więźniów. Polegała na nagłym i szczelnym okrążeniu przez oddziały Gestapo, SS i żołnierzy Wermachtu większego terenu miejskiego i zatrzymaniu części bądź wszystkich znajdujących się tam ludzi. Nie mieli oni często możliwości zawiadomienia rodziny o tym fakcie, jechali do obozów po kilkanaście dni w lekkim ubraniu i starych butach. Był to główny element miejskiego terroru.
W czasie pięciu lat okupacji Polski jej rodowici mieszkańcy, a wraz z nimi Żydzi i inne mniejszości narodowe, byli wywożeni do obozów koncentracyjnych (w latach 1933-45 władze nazistowskie III Rzeszy zorganizowały na swym terytorium oraz na ziemiach państw okupowanych przynajmniej 12 tysięcy obozów i podobozów kierowanych przez SA, a później SS, policję i Wehrmacht). W stolicy założono getto, w którym w 1940 roku zamknięto warszawskich semitów (15 października 1941 r. Niemcy wydali rozporządzenie o karze śmierci dla Żydów opuszczających getto oraz dla Polaków udzielających im pomocy).
W „Chłopcu z Biblią” Borowski opisał, na czym polegało życie człowieka czekającego na wywiezienie do obozu („Chłopiec z Biblią”, gdy bohater przebywał w celi na Pawiaku Pawiak – to nieistniejące już więzienie, które zbudowali w Warszawie Rosjanie w latach 1829-1835, na terenie dzisiejszego osiedla Muranów, między ulicą Dzielną i Pawią. W okresie międzywojennym znajdował się tam areszt śledczy dla politycznych i kryminalnych więźniów. W czasie okupacji niemieckiej, w latach 1939-1944, przetrzymywano tam około 100 tysięcy mężczyzn i 20 tysięcy kobiet, w większości zatrzymanych podczas łapanki ulicznej , oraz los takiego skazańca („U nas, w Auschwitzu…”, „Ludzie, którzy szli”, „Dzień na Harmenzach”, „Proszę państwa do gazu”, „Śmierć powstańca”), przebywającego w Oświęcimiu, pracującego przy rozładowywaniu transportów ludzi, walczącego o prztrwanie.
Historie Borowskiego są tym bardziej autentyczne, ponieważ dużo jest w nich wątków autobiograficznych (patrz Wątki autobiograficzne w opowiadaniach Borowskiego).
Szybki test:
Życie w okupowanej przez Niemców Warszawie Borowski opisuje w opowiadaniach:a) "Chłopiec z Biblią" i "Bitwa pod Grunwaldem"
b) "Bitwa pod Grunwaldem" i "Śmierć powstańca"
c) "Śmierć powstańca" i "Pożegnanie z Marią”
d) „Matura na Targowej” i „Pożegnanie z Marią”
Rozwiązanie
Jednym z głównych sposobów używanych przez Niemców w dla zatrzymania większej liczby więźniów było:
a) likwidowanie wsi w okolicach wielkich miast
b) urządzenie łapanki
c) otoczenie getta
d) zatrzymywanie korzystających z transportu publicznego
Rozwiązanie
Pawiak – to:
a) funkcjonujące do dziś więzienie w Warszawie
b) nieistniejące już więzienie, które zbudowali w Warszawie Rosjanie
c) funkcjonujące do dziś więzienie, które powstało w dwudziestoleciu miedzywojennym
d) nieistniejące w Warszawie zbudowane przez hitlerowców
Rozwiązanie
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies