Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Nowele Prusa
Jak trafnie zauważył literat i publicysta Adam Breza: „Gdyby [Prus] był naturalistą, ulubionym dlań studium byłyby wymoczki. Gdyby był medykiem, kochałby się w bakteriach. Ponieważ jest powieściopisarzem, więc umiłował prostaczków, biedaków, małe dzieci, idiotów i kaleki. W tym świecie jest jak u siebie. Zakłada dwie pary okularów i bada ten skromny, spokojny, drobny mikrokosmos, analizując uczucia kiełkujące dopiero i pierwotne, pragnienia same siebie nieświadome, światek nierozwiniętych serc i uczuć i tych ludzi ani bardzo złych, ani anielsko dobrych, ani zbyt podłych, ani nadto szlachetnych. W tym zakresie tworzy istne arcydzieła”.
Dzieci w twórczości Prusa zwykle wywodzą się z ubogich rodzin, podobnie jest z niewidomą dziewczynką, która jest córką krawcowej i wychowuje się bez ojca. Gdy pewnego dnia jej zachowaniu przygląda się mieszkający naprzeciwko pan Tomasz, jest zaskoczony zachowaniem smutnego i przygnębionego dziecka, które nigdy nie biega i nie bawi się. W pewnym stopniu sytuacja wyjaśnia się, gdy mecenas dostrzega, że dziecko nie widzi. Wówczas w bohaterze budzi się uczucie współczucia, lecz nie jest jeszcze na tyle silne, by zmotywować go do działania. Do decyzji o pomocy kalekiemu dziecku Tomasz dojrzewa, gdy obserwuje reakcję dziewczynki na dźwięk przypadkowo grającej katarynki. Pan Tomasz zmienia swoje zachowanie widząc, że muzyka sprawia dziecku ogromną radość.
Dziecięca bohaterka noweli jest jak na swój wiek osóbką niezwykle dojrzałą, co zostało zdeterminowane przez chorobę pozbawiającą ją zmysłu wzroku. Ta postać może stanowić wzór do naśladowania nie tylko dla dziecięcych czytelników, lecz również dla dojrzałych odbiorców twórczości Prusa.
strona: 1 2
Partner serwisu: 
kontakt | polityka cookies
Motywy literackie w „Katarynce”
Jak trafnie zauważył literat i publicysta Adam Breza: „Gdyby [Prus] był naturalistą, ulubionym dlań studium byłyby wymoczki. Gdyby był medykiem, kochałby się w bakteriach. Ponieważ jest powieściopisarzem, więc umiłował prostaczków, biedaków, małe dzieci, idiotów i kaleki. W tym świecie jest jak u siebie. Zakłada dwie pary okularów i bada ten skromny, spokojny, drobny mikrokosmos, analizując uczucia kiełkujące dopiero i pierwotne, pragnienia same siebie nieświadome, światek nierozwiniętych serc i uczuć i tych ludzi ani bardzo złych, ani anielsko dobrych, ani zbyt podłych, ani nadto szlachetnych. W tym zakresie tworzy istne arcydzieła”.
Dzieci w twórczości Prusa zwykle wywodzą się z ubogich rodzin, podobnie jest z niewidomą dziewczynką, która jest córką krawcowej i wychowuje się bez ojca. Gdy pewnego dnia jej zachowaniu przygląda się mieszkający naprzeciwko pan Tomasz, jest zaskoczony zachowaniem smutnego i przygnębionego dziecka, które nigdy nie biega i nie bawi się. W pewnym stopniu sytuacja wyjaśnia się, gdy mecenas dostrzega, że dziecko nie widzi. Wówczas w bohaterze budzi się uczucie współczucia, lecz nie jest jeszcze na tyle silne, by zmotywować go do działania. Do decyzji o pomocy kalekiemu dziecku Tomasz dojrzewa, gdy obserwuje reakcję dziewczynki na dźwięk przypadkowo grającej katarynki. Pan Tomasz zmienia swoje zachowanie widząc, że muzyka sprawia dziecku ogromną radość.
Dziecięca bohaterka noweli jest jak na swój wiek osóbką niezwykle dojrzałą, co zostało zdeterminowane przez chorobę pozbawiającą ją zmysłu wzroku. Ta postać może stanowić wzór do naśladowania nie tylko dla dziecięcych czytelników, lecz również dla dojrzałych odbiorców twórczości Prusa.
strona: 1 2
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies