Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Nowele Prusa
Dziewczynka – to niewidoma ośmiolatka, która wraz z matką i jej przyjaciółką, zamieszkiwała w mieszkaniu na wprost okna gabinetu pana Tomasza. Główny bohater nazywał ją „dziwnym dzieckiem”, ponieważ „nie widział nigdy, ażeby dziecię to śpiewało lub biegało po pokoju, nie widział nawet uśmiechu na bledziutkich ustach i nieruchomej twarzy”.
Nie tylko swoim zachowaniem, ale i wyglądem dziewczynka różniła się od rówieśniczek: „Było to dziecko z ciemnymi włosami i ładną twarzyczką, ale blade i jakieś nieruchawe (…) Niekiedy bawiła się lalką, którą ubierała i rozbierała powoli, jakby z trudnością. Czasami nie robiła nic, tylko siedząc w oknie przysłuchiwała się czemuś”.
Tomasz długo nie wiedział o kalectwie swojej małej sąsiadki. Zorientował się wreszcie, gdy ona „oparłszy głowę na ręku położyła się prawie na wznak w swoim oknie - i - szeroko otwartymi oczyma patrzyła prosto w słońce. Na jej twarzyczce, zwykle tak nieruchomej, grały teraz jakieś uczucia: niby radość, a niby żal...”.
Kalectwo dziewczynki było wynikiem tajemniczej choroby, na którą zapadła ona w wieku sześciu lat: „przez kilka tygodni była nieprzytomna, a następnie tak opadła z sił, że leżała jak martwa, nie poruszając się i nic nie mówiąc”. Gdy zaczęła odzyskiwać świadomość okazało się, iż straciła wzrok. Chociaż jej matka była przekonana, że choroba minie, mała wydawała się być realistką i pesymistycznie spoglądała w swoją przyszłość: „Przecież jeżeli ja nie widzę siebie, to już w lustrze nie powinno być nic...”. Zanim kobiety przeprowadziły się do kamienicy, w której mieszkał również Tomasz, stan psychiczny dziewczynki był dużo lepszy. W starym domu mogła chodzić samodzielnie do piwnicy i na strych, gdzie ze wszystkich stron dobiegały ją doznania zmysłowe. Sytuacja diametralnie się zmieniła po przeprowadzce. W nowym miejscu zamieszkania dziewczynka była skazana na samotne przesiadywanie w niemal pustym pokoju.
Autor bardzo rzetelnie opisał doznania niewidomej dziewczynki. Ponieważ utraciła wzrok, wyostrzyły się u niej pozostałe zmysły: „Uwaga jej skierowała się na zmysł dotyku, powonienia i słuchu. Jej twarz i ręce nabrały takiej wrażliwości, że zbliżywszy się do ściany czuła o kilka cali lekki chłód. Zjawiska odległe oddziaływały na nią tylko przez słuch. Przysłuchiwała się więc po całych dniach (…) Najmniejszy szelest, zapach, oziębienie się albo rozgrzanie powietrza nie uszło jej uwagi. Z niepojętą bystrością pochwytywała drobne te zjawiska i wysnuwała z nich wnioski”. Charakterystyka dziewczynki
Dziewczynka – to niewidoma ośmiolatka, która wraz z matką i jej przyjaciółką, zamieszkiwała w mieszkaniu na wprost okna gabinetu pana Tomasza. Główny bohater nazywał ją „dziwnym dzieckiem”, ponieważ „nie widział nigdy, ażeby dziecię to śpiewało lub biegało po pokoju, nie widział nawet uśmiechu na bledziutkich ustach i nieruchomej twarzy”.
Nie tylko swoim zachowaniem, ale i wyglądem dziewczynka różniła się od rówieśniczek: „Było to dziecko z ciemnymi włosami i ładną twarzyczką, ale blade i jakieś nieruchawe (…) Niekiedy bawiła się lalką, którą ubierała i rozbierała powoli, jakby z trudnością. Czasami nie robiła nic, tylko siedząc w oknie przysłuchiwała się czemuś”.
Tomasz długo nie wiedział o kalectwie swojej małej sąsiadki. Zorientował się wreszcie, gdy ona „oparłszy głowę na ręku położyła się prawie na wznak w swoim oknie - i - szeroko otwartymi oczyma patrzyła prosto w słońce. Na jej twarzyczce, zwykle tak nieruchomej, grały teraz jakieś uczucia: niby radość, a niby żal...”.
Kalectwo dziewczynki było wynikiem tajemniczej choroby, na którą zapadła ona w wieku sześciu lat: „przez kilka tygodni była nieprzytomna, a następnie tak opadła z sił, że leżała jak martwa, nie poruszając się i nic nie mówiąc”. Gdy zaczęła odzyskiwać świadomość okazało się, iż straciła wzrok. Chociaż jej matka była przekonana, że choroba minie, mała wydawała się być realistką i pesymistycznie spoglądała w swoją przyszłość: „Przecież jeżeli ja nie widzę siebie, to już w lustrze nie powinno być nic...”. Zanim kobiety przeprowadziły się do kamienicy, w której mieszkał również Tomasz, stan psychiczny dziewczynki był dużo lepszy. W starym domu mogła chodzić samodzielnie do piwnicy i na strych, gdzie ze wszystkich stron dobiegały ją doznania zmysłowe. Sytuacja diametralnie się zmieniła po przeprowadzce. W nowym miejscu zamieszkania dziewczynka była skazana na samotne przesiadywanie w niemal pustym pokoju.
Tomasz przyzwyczaił się już do smutnego wyrazu twarzy dziewczynki, dlatego tak gwałtownie zareagował, gdy zorientował się, jak wielką frajdę sprawiał jej dźwięk katarynki: „Blada jej twarz zarumieniła się, usta śmiały się, a pomimo to z zastygłych oczu płynęły łzy jak grad”.
Kataryniarz sprawił, iż dziewczynka od niepamiętnych czasów wydawała się być szczęśliwa, co okazała w swoim wirującym tańcu. Taki widok natychmiast poruszył serce zapatrzonego w swoje sprawy mecenasa.
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies