Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Chłopi
Nie poddaje się spokojnemu życiu małżeńskiemu czy społecznym i chrześcijańskim nakazom, zdradzając nieświadomego niczego Borynę z jego własnym synem, który potrafi wzbudzić w niej najmocniejsze uczucia, sprawić, że odczuwa ogromną wewnętrzną siłę. Zmysłową fascynację Antkiem porzuca na rzecz poetyckiego oczarowania Jasiem, ulegając w międzyczasie cielesnym uciechom wójta, umilanym smakiem taniego alkoholu.
Jagna wyróżnia się z wiejskiej społeczności swym frywolnym zachowaniem. Tylko ją Reymont wyposażył w cechę nietypową dla lipeckiej gromady – w potrzebę samotności. Nie dążyła, jak pozostali, do zgromadzenia majątku, w swych wyborach nie kierowała się wyrachowaniem czy interesownością. Potrafiła nawet rzucić Hance w twarz zapis ziemi, który sporządził dla niej Maciej, zdobywając sobie tym samym jakąś odmianę przychylności kobiety, z mężem której miała romans.
Choć swymi wyborami unieszczęśliwiła wielu ludzi, nie potrafiła wziąć na siebie za to odpowiedzialności. Przykładem może być scena, w której daje upust nienawiści do męża, któremu przysięgała przed ołtarzem : „- Hale, będzie ją głaskał i wpół jeszcze brał, dziadyga jakiś, niedojda! - myślała ze złością, bo pierwszy raz spostrzegła jego starość, pierwszy raz obudził się w niej wstręt do niego i głęboka niechęć, nienawiść prawie. Z przyczajoną a radosną wzgardą przyglądała mu się teraz, bo istotnie, w ostatnich czasach postarzał się mocno, powłóczył nogami, garbił się i ręce mu się trzęsły. - Dziad ten, niezguła! Otrząsnęła się z obrzydzenia i tym usilniej myślała o Antku, i już się nie broniła przed wspominkami, i nie uciekała od tych kuszących, słodkich szeptów!”. Niezdolność do krytycznej samooceny wyróżnia Jagnę spośród innych bohaterów powieści.
Razić może negacja norm moralnych i pojęcia grzechu. Po uczestnictwie w licznych kościelnych ceremoniach wychodziła na umówione spotkanie z Antkiem. Jej nieokiełznaną duszę „uspokoiła” dopiero lipecka gromada, która dokonała okrutnego samosądu. W ciągu kilku chwil żywa i pogodna dziewczyna, wrażliwa i towarzyska, zmieniła się w bezwolną osobę wzywającą ukochanego Jasia.
Jagna stała się ofiarą społeczności, wyklętym przykładem odmienności, przez co jest niewyczerpanym źródłem interpretacji i analiz teoretyków literatury. Uważam, że jest jedną z ciekawszych kobiecych kreacji, przyćmiewającą sztampową Izabelę Łęcką Prusa czy nijaką Joasię Podborską Żeromskiego. Kazimierz Czachowski twierdził, że postać ta, nazwana demonicznym typem miłośnicy, jest arcydziełem Reymonta. Pisał: „Gorzej dopisywała mu wyobraźnia w scenach uczuciowych, które wypadają blado, czasem sentymentalnie lub nawet nieudolnie, ale i pod tym względem wyjątek stanowi obraz przemian uczuciowych Jagusi na tle jej ekstazy miłosnej dla Jasia”.Jagna – szczegółowa charakterystyka
Autor: Karolina MarlgaNie poddaje się spokojnemu życiu małżeńskiemu czy społecznym i chrześcijańskim nakazom, zdradzając nieświadomego niczego Borynę z jego własnym synem, który potrafi wzbudzić w niej najmocniejsze uczucia, sprawić, że odczuwa ogromną wewnętrzną siłę. Zmysłową fascynację Antkiem porzuca na rzecz poetyckiego oczarowania Jasiem, ulegając w międzyczasie cielesnym uciechom wójta, umilanym smakiem taniego alkoholu.
Jagna wyróżnia się z wiejskiej społeczności swym frywolnym zachowaniem. Tylko ją Reymont wyposażył w cechę nietypową dla lipeckiej gromady – w potrzebę samotności. Nie dążyła, jak pozostali, do zgromadzenia majątku, w swych wyborach nie kierowała się wyrachowaniem czy interesownością. Potrafiła nawet rzucić Hance w twarz zapis ziemi, który sporządził dla niej Maciej, zdobywając sobie tym samym jakąś odmianę przychylności kobiety, z mężem której miała romans.
Choć swymi wyborami unieszczęśliwiła wielu ludzi, nie potrafiła wziąć na siebie za to odpowiedzialności. Przykładem może być scena, w której daje upust nienawiści do męża, któremu przysięgała przed ołtarzem : „- Hale, będzie ją głaskał i wpół jeszcze brał, dziadyga jakiś, niedojda! - myślała ze złością, bo pierwszy raz spostrzegła jego starość, pierwszy raz obudził się w niej wstręt do niego i głęboka niechęć, nienawiść prawie. Z przyczajoną a radosną wzgardą przyglądała mu się teraz, bo istotnie, w ostatnich czasach postarzał się mocno, powłóczył nogami, garbił się i ręce mu się trzęsły. - Dziad ten, niezguła! Otrząsnęła się z obrzydzenia i tym usilniej myślała o Antku, i już się nie broniła przed wspominkami, i nie uciekała od tych kuszących, słodkich szeptów!”. Niezdolność do krytycznej samooceny wyróżnia Jagnę spośród innych bohaterów powieści.
Razić może negacja norm moralnych i pojęcia grzechu. Po uczestnictwie w licznych kościelnych ceremoniach wychodziła na umówione spotkanie z Antkiem. Jej nieokiełznaną duszę „uspokoiła” dopiero lipecka gromada, która dokonała okrutnego samosądu. W ciągu kilku chwil żywa i pogodna dziewczyna, wrażliwa i towarzyska, zmieniła się w bezwolną osobę wzywającą ukochanego Jasia.
strona: 1 2
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies