Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Chłopi
Mateusz
Był trzydziestoletnim kawalerem, cieślą, a przede wszystkim drugim po Antku, najsilniejszym mężczyzną w Lipcach. Mieszkał w biednej chałupie z matką i siostrą.
Cieszył się powodzeniem u dziewcząt, którymi się bawił, nie spiesząc do małżeństwa. Oto fragment wprowadzający tę postać do powieści: „Parobek był starszy, bo mu już dobrze było po trzydziestce, kawaler jeszcze, ale żenić się nie chciał, że to siostry miał nie powydawane, a jak Jagustynka plotkowała, że mu to dzieuchy abo i cudze żony lepiej smakowały... Chłop był rozrosły jak dąb, mocny, dufający w siebie i przez to tak harny i nieustępliwy, że mało kto się go nie bojał. A sposobna jucha była do wszystkiego; na fleciku grywał, że aż do duszy szło, wóz zrobić zrobił, chałupy stawiał, piece wylepiał, wszystko robił tak sprawnie, że ino mu się robota w garściach paliła; grosz go się ino nie trzymał całkiem, choć zarabiał sporo bo wszystko zaraz przepił i przefundował albo i rozpożyczył... Gołąb było mu za przezwisko, choć i do jastrzębia prędzej był podobien z twarzy i z onej zapalczywości...”.
Miał słabość do Jagny, powaznie myślał o małżeństwie z nią, a właściwie z jej morgami. Jako jedyny bronił później Jagny przed ludźmi z wioski, gdy wywozili ją na wozie oraz płakał, gdy postradała zmysły.
Jacek
Był zdziwaczałym, starym, posiwiałym bratem dziedzica z Woli: „Ubiór też miał prawie pański, szary z zielonym, jaki to noszą strzelcy dworscy! a to znowu kożuch chłopski i czapkę też! Cudak ci jakiś abo ten obieżyświat' A może i co drugie! (…)Nieznajomy odział się w kożuch i przez długą chwilę stał na środku izby, gdzieś przed się zapatrzony. Stary juź był, przygarbiony nieco, siwy, suchy jak wiór; twarz miał poradloną i ziemistą, dziurę w prawym policzku, stary ślad od kuli, a czerwoną, długą krychę nad okiem, nos długi, krzaczastą, rzadką bródkę i ciemne oczy, głęboko wpadnięte i jarzące mocno; fajki z zębów nie popuszczał ani na chwilę i cięgiem ją zapalał”.
Mówiono o nim, że jest „chory na głowę”, co później okazało się nieprawdą dla ludzi, którym pozwolił się bliżej poznać. Miał dobre serce, pomagał innym, czego przykładem może był załatwienie drzewa na nową „chałupę” Weronce, pomoc przy budowie domu, podarowanie młodym krowy: „Naraz pan Jacek się podniósł i głośno rzekł: - Nie płaczcie, Weronka, drzewo się na chałupę znajdzie. Osłupieli stając z rozdziawionymi gębami, aż dopiero Mateusz pierwszy się pomiarkował i śmiechem gruchnął: - Mądry obiecuje, a głupi się raduje! To głowy nie ma kaj przytulić, a chałupy będzie drugim rozdawał! - powiedział ostro, spode łba patrząc na niego, ale pan Jacek już się nie ozwał, siadł znowuj na progu, zakurzył papierosa i jak przódzi, skubiąc bródkę, po niebie wodził oczyma”. Lubił palić fajkę. Po kilkuletnim pobycie w dalekich krajach nie zamieszkał u brata, lecz chodził od wioski do wioski, szukając Kuby Sochy. W końcu zamieszkał w rozwalonej sieni „chałupy” Bylicy. Charakterystyka pozostałych bohaterów „Chłopów”
Mateusz
Był trzydziestoletnim kawalerem, cieślą, a przede wszystkim drugim po Antku, najsilniejszym mężczyzną w Lipcach. Mieszkał w biednej chałupie z matką i siostrą.
Cieszył się powodzeniem u dziewcząt, którymi się bawił, nie spiesząc do małżeństwa. Oto fragment wprowadzający tę postać do powieści: „Parobek był starszy, bo mu już dobrze było po trzydziestce, kawaler jeszcze, ale żenić się nie chciał, że to siostry miał nie powydawane, a jak Jagustynka plotkowała, że mu to dzieuchy abo i cudze żony lepiej smakowały... Chłop był rozrosły jak dąb, mocny, dufający w siebie i przez to tak harny i nieustępliwy, że mało kto się go nie bojał. A sposobna jucha była do wszystkiego; na fleciku grywał, że aż do duszy szło, wóz zrobić zrobił, chałupy stawiał, piece wylepiał, wszystko robił tak sprawnie, że ino mu się robota w garściach paliła; grosz go się ino nie trzymał całkiem, choć zarabiał sporo bo wszystko zaraz przepił i przefundował albo i rozpożyczył... Gołąb było mu za przezwisko, choć i do jastrzębia prędzej był podobien z twarzy i z onej zapalczywości...”.
Miał słabość do Jagny, powaznie myślał o małżeństwie z nią, a właściwie z jej morgami. Jako jedyny bronił później Jagny przed ludźmi z wioski, gdy wywozili ją na wozie oraz płakał, gdy postradała zmysły.
Jacek
Był zdziwaczałym, starym, posiwiałym bratem dziedzica z Woli: „Ubiór też miał prawie pański, szary z zielonym, jaki to noszą strzelcy dworscy! a to znowu kożuch chłopski i czapkę też! Cudak ci jakiś abo ten obieżyświat' A może i co drugie! (…)Nieznajomy odział się w kożuch i przez długą chwilę stał na środku izby, gdzieś przed się zapatrzony. Stary juź był, przygarbiony nieco, siwy, suchy jak wiór; twarz miał poradloną i ziemistą, dziurę w prawym policzku, stary ślad od kuli, a czerwoną, długą krychę nad okiem, nos długi, krzaczastą, rzadką bródkę i ciemne oczy, głęboko wpadnięte i jarzące mocno; fajki z zębów nie popuszczał ani na chwilę i cięgiem ją zapalał”.
Witek
Witek był osieroconym chłopcem, chodzącym boso i w łachmanach, którego przygarnął na wychowanie Boryna i dał posadę pastucha (pasł jego krowy, kochał konie, sypiał w stodole). Cierpiał z powodu niewiedzy na temat rodziców. Opiekę i wychowanie nad nim przejął Kuba, ucząc pacierza. Marzeniem chłopca było kupienie prawdziwych butów w Warszawie, na które miał zarobić pracą parobka przy koniach.
Jambroży
Był kościelnym (pomocnikiem organisty), lubującym się w alkoholowych trunkach. Miał białe włosy, pomarszczoną twarz, drewnianą nogę, przez co podpierał się kijem: „Jakoż i przyszedł zaraz dziad może stuletni,prosty jak świeca, twarz miał suchą, pomarszczoną jak kartofel na zwiesnę i szarą takąż, wygoloną i pociętą szramami, włosy białe jak mleko kosmykami opadały mu na czoło i kark, bo był z gołą głową”.
strona: 1 2 3 4
Szybki test:
Pietrek grywał na:a) skrzypkach
b) harmonijce
c) harmonii
d) organkach
Rozwiązanie
Roch przybył do Lipiec, by uczyć mieszkańców wsi i opowiadać im historie będące metaforą:
a) boskiego miłosierdzia
b) sądu bożego
c) gniewu pańskiego
d) odkupienia i zmartwychwstania
Rozwiązanie
Tereska pracowała jako pomoc w domu:
a) kowala
b) Borynów
c) organistów
d) wójtów
Rozwiązanie
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies