Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Konrad Wallenrod

„Konrad Wallenrod” – streszczenie szczegółowe

Autor: Karolina Marl�ga

W Zakonie Krzyżackim ma się odbyć wybór nowego przywódcy. Z tego powodu odezwały się dzwony z Maryjenburskiej wieży, zagrzmiały działa, uderzono w bębny, a do stolicy z całego kraju przybywają co sił komturowie, będący najznakomitszymi braćmi Zakonu i stanowiący jego kapitułę. Zakonem Krzyżackim dowodził wielki mistrz, dożywotnio wybierany przez członków generalnej kapituły. Posiadał władzę absolutną, ograniczoną jedynie przy podejmowaniu kluczowych strategicznych decyzji. Jeżeli chciał rozpocząć wojnę czy zawrzeć sojusz, musiał uzyskać zgodę kapituły. Aby zostać członkiem kapituły, trzeba było być rycerzem i czekać, aż w jej szeregach będzie wolne miejsce (najczęściej pojawiało się po śmierci jakiegoś zakonnika). Kapituła, prócz głosowania w sprawie poparcie lub negacji mistrza, pełniła także inne funkcje. Wybierała członków rządu zakonu, np. wielkiego komtura, czyli ministra gospodarki i spraw wewnętrznych, wielkiego marszałka – ministra wojny oraz wielkiego mincerza – czuwającego nad uzbrojeniem, końmi i stanem twierdz.

Radzono dwa dni, ponieważ wybór był bardzo trudny. Pretendentów do wielkiego miecza było wielu, a każdy z nich okazał się wielkim mężem: „A wszyscy równie wysokiego rodu / I wszystkich równe w Zakonie zasługi; (…)”. Wszyscy uważali, że funkcję nowego przywódcy zakonu najlepiej sprawować będzie Wallenrod - „cudzoziemiec, w Prusach nieznajomy”. Wsławił się w walce z Maurami i Otomanami. We wszystkich bitwach zawsze stał na czele wojsk. Był zawsze pierwszy nie tylko w walce, lecz i w różnych konkursach rycerskich, podczas których nie miał sobie równych. Prócz wszystkich walecznych cnót posiadał również chrześcijańskie zalety: „Ubóstwo, skromność i pogarda świata”.

Konrad, bo takie imię nosił Wallenrod, nie odznaczał się „Gładkością mowy, składnością ukłonów;”, nie używał swej broni „dla podłego zysku”, nie był podatny na oferty bogatych i niegodziwych baronów, lecz: „Klasztornym murom wiek poświęcił młody”, gardząc poklaskiem tłumów i wysokimi urzędami. Nawet zacniejsze i milsze sercu nagrody: „Minstrelów hymny i piękności względy”, nie przemawiały do jego zimnego ducha, nie znajdowały w nim człowieka narcystycznego czy szukającego sławy. Wszystkich pochwał słuchał obojętnie, spoglądając na piękne niewiasty z daleka i z dystansem. Unikał nawet rozmów z kobietami…

„Konrad Wallenrod” – streszczenie szczegółowe

Szybki test:

Zobacz inne artykuły: