JesteÅ› w: Ostatni dzwonek -> Konrad Wallenrod
O tajemniczej Pustelnicy dowiadujemy się w drugiej scenie, gdy debatujący nad wyborem nowego wielkiego mistrza komturowie przechodzą obok jej wieży, którą zajmuje od dziesięciu lat. Nikt nie zna jej twarzy ani imienia. Wiadomo tylko, iż bardzo nalegała na pozwolenia zamieszkania właśnie w pobliżu Marienburga.
Tak jak główny bohater, ta postać posiadaÅ‚a podwójnÄ… tożsamość. Przez zamurowaniem w wieży miaÅ‚a na imiÄ™ Aldona. ByÅ‚a jednÄ… z córek litewskiego ksiÄ™cia Kiejstuta, a potem żonÄ… Waltera Alfa (Konrada Wallenroda). PiÄ™kna dziewczyna („(…) mÅ‚oda i piÄ™kna jak bóstwo”) zakochaÅ‚a siÄ™ w nim od chwili, gdy przybyÅ‚ na dwór jej ojca. Z zachwytem sÅ‚uchaÅ‚a jego słów o miÅ‚osiernym i sprawiedliwym Bogu („o Bogu wielkim, o jasnych anioÅ‚ach, / Kamiennych miastach, kÄ™dy wiara Å›wiÄ™ta, / Gdzie lud w bogatych modli siÄ™ koÅ›cioÅ‚ach / I kÄ™dy dziewic sÅ‚uchajÄ… książęta, / Waleczni w boju, jak nasi rycerze, / Czuli w miÅ‚oÅ›ci, jak nasi pasterze; / Gdzie czÅ‚owiek, ziemne zÅ‚ożywszy pokrycie, / Z duszÄ… ulata po rozkosznym niebie. / Ach, ja wierzyÅ‚am, bo niebieskie życie / Już przeczuwaÅ‚am, gdym sÅ‚uchaÅ‚a ciebie!”), obserwowaÅ‚a jego wojenne umiejÄ™tnoÅ›ci, chwaliÅ‚a pomysÅ‚y, by w koÅ„cu stanąć przy jego boku przed oÅ‚tarzem.
Niestety, szczęście zakochanej dziewczyny nie trwaÅ‚o dÅ‚ugo. Jej mąż musiaÅ‚ zostawić mÅ‚odÄ… małżonkÄ™, prawdopodobnie na zawsze, ponieważ: „Szczęścia w domu nie znalazÅ‚, bo go nie byÅ‚o w ojczyźnie”. WybraÅ‚ walkÄ™ o wolność ukochanej ojczyzny i podstÄ™pne dostanie siÄ™ w szeregi wroga, niż spokojne życie przy niej.
Nie mogÄ…c żyć z dala od ukochanego, Aldona zÅ‚ożyÅ‚a Å›luby i zamknęła siÄ™ w pustelniczej wieży. Choć ukochany przychodziÅ‚ do niej każdej nocy na rozmowÄ™, cierpiaÅ‚a nadal (jednak nigdy nie narzekaÅ‚a na swój los, pocieszajÄ…c Konrada, czego przykÅ‚ad mamy w scenie Pieśń z wieży).CaÅ‚y czas staraÅ‚a siÄ™ zagrzewać ukochanego do walki, a raczej do realizacji podstÄ™pnego planu. Gdy prawie zostaÅ‚ wybrany na mistrza, powiedziaÅ‚a: „TyÅ› Konrad, przebóg! SpeÅ‚nione wyroki, / Ty masz być mistrzem, abyÅ› ich zabijaÅ‚!”.
Pod koniec, gdy wiadomo byÅ‚o, że Wallenrod dokonaÅ‚ swej zemsty i prosiÅ‚, by uciekÅ‚a z nim na LitwÄ™ - kategorycznie odrzuciÅ‚a te propozycje, motywujÄ…c swÄ… stanowczÄ… decyzjÄ™ przekonaniem, iż upÅ‚ynęło zbyt wiele dni od czasów, gdy siÄ™ poznali i pokochali, a teraz byli już tylko parÄ… starców… TwierdziÅ‚a, że bÄ™dzie lepiej, kiedy rozstanÄ… siÄ™ pielÄ™gnujÄ…c w sercu wspomnienia mÅ‚odzieÅ„czego szczęścia: „Nie, już po czasie (…)Ja ciÄ™, mój drogi, nie chcÄ™ widzieć z bliska. / Ty może dzisiaj już nie jesteÅ› taki, / Jakim bywaÅ‚eÅ›, pamiÄ™tasz, przed laty, / GdyÅ› wjechaÅ‚ w zamek z naszymi orszaki; / Lecz dotÄ…d w moim zachowaÅ‚eÅ› Å‚onie / Też same oczy, twarz, postawÄ™, szaty. / Tak motyl piÄ™kny, gdy w bursztyn utonie, / Na wieki całą zachowuje postać. / Alfie, nam lepiej takimi pozostać; / Jakiemi dawniej byliÅ›my, jakiemi / Złączym siÄ™ znowu ale nie na ziemi”.Aldona – szczegółowa charakterystyka
Autor: Karolina MarlêgaO tajemniczej Pustelnicy dowiadujemy siÄ™ w drugiej scenie, gdy debatujÄ…cy nad wyborem nowego wielkiego mistrza komturowie przechodzÄ… obok jej wieży, którÄ… zajmuje od dziesiÄ™ciu lat. Nikt nie zna jej twarzy ani imienia. Wiadomo tylko, iż bardzo nalegaÅ‚a na pozwolenia zamieszkania wÅ‚aÅ›nie w pobliżu Marienburga.
Tak jak główny bohater, ta postać posiadaÅ‚a podwójnÄ… tożsamość. Przez zamurowaniem w wieży miaÅ‚a na imiÄ™ Aldona. ByÅ‚a jednÄ… z córek litewskiego ksiÄ™cia Kiejstuta, a potem żonÄ… Waltera Alfa (Konrada Wallenroda). PiÄ™kna dziewczyna („(…) mÅ‚oda i piÄ™kna jak bóstwo”) zakochaÅ‚a siÄ™ w nim od chwili, gdy przybyÅ‚ na dwór jej ojca. Z zachwytem sÅ‚uchaÅ‚a jego słów o miÅ‚osiernym i sprawiedliwym Bogu („o Bogu wielkim, o jasnych anioÅ‚ach, / Kamiennych miastach, kÄ™dy wiara Å›wiÄ™ta, / Gdzie lud w bogatych modli siÄ™ koÅ›cioÅ‚ach / I kÄ™dy dziewic sÅ‚uchajÄ… książęta, / Waleczni w boju, jak nasi rycerze, / Czuli w miÅ‚oÅ›ci, jak nasi pasterze; / Gdzie czÅ‚owiek, ziemne zÅ‚ożywszy pokrycie, / Z duszÄ… ulata po rozkosznym niebie. / Ach, ja wierzyÅ‚am, bo niebieskie życie / Już przeczuwaÅ‚am, gdym sÅ‚uchaÅ‚a ciebie!”), obserwowaÅ‚a jego wojenne umiejÄ™tnoÅ›ci, chwaliÅ‚a pomysÅ‚y, by w koÅ„cu stanąć przy jego boku przed oÅ‚tarzem.
Niestety, szczęście zakochanej dziewczyny nie trwaÅ‚o dÅ‚ugo. Jej mąż musiaÅ‚ zostawić mÅ‚odÄ… małżonkÄ™, prawdopodobnie na zawsze, ponieważ: „Szczęścia w domu nie znalazÅ‚, bo go nie byÅ‚o w ojczyźnie”. WybraÅ‚ walkÄ™ o wolność ukochanej ojczyzny i podstÄ™pne dostanie siÄ™ w szeregi wroga, niż spokojne życie przy niej.
Nie mogÄ…c żyć z dala od ukochanego, Aldona zÅ‚ożyÅ‚a Å›luby i zamknęła siÄ™ w pustelniczej wieży. Choć ukochany przychodziÅ‚ do niej każdej nocy na rozmowÄ™, cierpiaÅ‚a nadal (jednak nigdy nie narzekaÅ‚a na swój los, pocieszajÄ…c Konrada, czego przykÅ‚ad mamy w scenie Pieśń z wieży).CaÅ‚y czas staraÅ‚a siÄ™ zagrzewać ukochanego do walki, a raczej do realizacji podstÄ™pnego planu. Gdy prawie zostaÅ‚ wybrany na mistrza, powiedziaÅ‚a: „TyÅ› Konrad, przebóg! SpeÅ‚nione wyroki, / Ty masz być mistrzem, abyÅ› ich zabijaÅ‚!”.
UmarÅ‚a z rozpaczy wiedzÄ…c, że jej ukochany Walter Alf opuÅ›ciÅ‚ ziemiÄ™…
Zobacz inne artykuły:

kontakt | polityka cookies