Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Konrad Wallenrod
Przemowa
Narrator opisuje średniowieczne dzieje Litwy, wspominając zwłaszcza jej losy w XIV i XV wieku. Wielokrotnie wspomina, że opisywana historia dotyczy państwa już nieistniejącego, co jest przejawem zastosowanej przez Adama Mickiewicza konwencji kostiumu historycznego. Pod przykrywką średniowiecznej historii przemycił w utworze kwestię walki narodowowyzwoleńczej. Tworząc opowieść o losach rycerza Wallenroda, chciał odwrócić wzrok cenzorów od ukazanego sposobu walki aprobującego podstęp w imię słusznej sprawy.
Wstęp
Narrator nakreśla tło wydarzeń, informując, że od momentu podbicia Prusów (zaprzyjaźnionych dawniej z Litwinami) przez Krzyżaków upłynęło ponad sto lat. Od tego czasu „Niemen rozdziela Litwinów od wrogów”. Wstęp kończy się pesymistyczną zapowiedzią wydarzeń: „Wszystko rozerwie nienawiść narodów; / Wszystko rozerwie; - lecz serca kochanków / Złączą się znowu w pieśniach wajdeloty”.
Minęło sto lat od momentu, gdy Zakon Krzyżacki „nawracał” ludy północy, czyli Prusów – ludzi, którzy tylko pozornie poddawali się Niemcom („Już Prusak szyję uchylił w okowy / Lub ziemię oddał, a z duszą uchodził; / Niemiec za zbiegiem rozpuścił gonitwy, / Więził, mordował, aż do granic Litwy”). Wrogów oddziela od siebie rzeka Niemen. Po jednej jej stronie „błyszczą świątyń szczyty / I szumią lasy, pomieszkania bogów; (…)”, natomiast po drugiej stronie stoi na wysokim pagórku godło Niemców – krzyż, który „czoło kryje w niebie, / Groźne ku Litwie wyciąga ramiona, / Jak gdyby wszystkie ziemie Palemona / Chciał z góry objąć i garnąć pod siebie”.
Narrator opisuje mieszkańców dwóch różnych ziem – z jednej strony tłumy litewskiej młodzieży, odzianej w nierzucające się w oczy okrycia, z łukami na plecach, z dłońmi pełnymi grotów, śledzącej Niemców, a z drugiej owych German, „w szyszaku i zbroi, (…) na koniu nieruchomy stoi; / Oczy utkwiwszy w nieprzyjaciół szaniec, / Nabija strzelbę i liczy różaniec”.
Zarówno Niemcy, jak i Litwini, pilnowali Niemna i jego brzegów tak, by wróg nie przedostał się na ich stronę. Rzeka, która dawniej łączyła dzierżawy zaprzyjaźnionych narodów, teraz stała się: „progiem wieczności;”, nikt, kto nie był gotów poświęcić swego życia lub swobody „Nie mógł przestąpić zakazanej wody”.„Konrad Wallenrod” – streszczenie szczegółowe
Przemowa
Narrator opisuje średniowieczne dzieje Litwy, wspominając zwłaszcza jej losy w XIV i XV wieku. Wielokrotnie wspomina, że opisywana historia dotyczy państwa już nieistniejącego, co jest przejawem zastosowanej przez Adama Mickiewicza konwencji kostiumu historycznego. Pod przykrywką średniowiecznej historii przemycił w utworze kwestię walki narodowowyzwoleńczej. Tworząc opowieść o losach rycerza Wallenroda, chciał odwrócić wzrok cenzorów od ukazanego sposobu walki aprobującego podstęp w imię słusznej sprawy.
Wstęp
Narrator nakreśla tło wydarzeń, informując, że od momentu podbicia Prusów (zaprzyjaźnionych dawniej z Litwinami) przez Krzyżaków upłynęło ponad sto lat. Od tego czasu „Niemen rozdziela Litwinów od wrogów”. Wstęp kończy się pesymistyczną zapowiedzią wydarzeń: „Wszystko rozerwie nienawiść narodów; / Wszystko rozerwie; - lecz serca kochanków / Złączą się znowu w pieśniach wajdeloty”.
Minęło sto lat od momentu, gdy Zakon Krzyżacki „nawracał” ludy północy, czyli Prusów – ludzi, którzy tylko pozornie poddawali się Niemcom („Już Prusak szyję uchylił w okowy / Lub ziemię oddał, a z duszą uchodził; / Niemiec za zbiegiem rozpuścił gonitwy, / Więził, mordował, aż do granic Litwy”). Wrogów oddziela od siebie rzeka Niemen. Po jednej jej stronie „błyszczą świątyń szczyty / I szumią lasy, pomieszkania bogów; (…)”, natomiast po drugiej stronie stoi na wysokim pagórku godło Niemców – krzyż, który „czoło kryje w niebie, / Groźne ku Litwie wyciąga ramiona, / Jak gdyby wszystkie ziemie Palemona / Chciał z góry objąć i garnąć pod siebie”.
Narrator opisuje mieszkańców dwóch różnych ziem – z jednej strony tłumy litewskiej młodzieży, odzianej w nierzucające się w oczy okrycia, z łukami na plecach, z dłońmi pełnymi grotów, śledzącej Niemców, a z drugiej owych German, „w szyszaku i zbroi, (…) na koniu nieruchomy stoi; / Oczy utkwiwszy w nieprzyjaciół szaniec, / Nabija strzelbę i liczy różaniec”.
Narrator barwnie opisuje gałązkę litewskiego chmielu, której jako jedynej udaje się bezkarnie przemykać na obcy brzeg:
„Wdziękami pruskiej topoli nęcona, / Pnąc się po wierzbach i, po wodnym zielu, / Śmiałe, jak dawniej, wyciąga ramiona / I rzekę kraśnym przeskakując wiankiem,
Na obcym brzegu łączy się z kochankiem. / Tylko słowiki kowieńskiej dąbrowy / Z bracią swoimi zapuszczańskiej góry / Wiodą, jak dawniej, litewskie rozmowy / Lub, swobodnymi wymknąwszy się pióry, / Latają w gości na spólne ostrowy”.
Po tej dygresji powraca do stosunków międzyludzkich, które opierają się na ciągłych niesnaskach. To, co niegdyś łączyło Prusów i Litwinów (dwa zaprzyjaźnione narody), w obliczu nowej wojny poszło w niepamięć. W swych dywagacjach podmiot mówiący zaczyna wspominać dwójkę ludzi z wrogich narodów, których zbliżyła do siebie wzajemna miłość.
W apostrofie do rzeki narrator przepowiada, że wkrótce runą do jej brzegów „Śmierć i pożogę niosące szeregi”. Odtąd nic już nie będzie takie samo: wianki rosnące po bokach zostaną ścięte przez topory. Słowiki z ogrodów wystraszą się huku dział. Wstęp kończy się pesymistyczną zapowiedzią wydarzeń: „Wszystko rozerwie nienawiść narodów; / Wszystko rozerwie; - lecz serca kochanków / Złączą się znowu w pieśniach wajdeloty”.
I. Obiór
Od 1 do 133 wersu. Akcja poematu rozpoczyna się w momencie, gdy do Maryjenburga (dzisiejszego Malborka) śpieszą komturowie krzyżaccy, których zadaniem jest obiór nowego wielkiego mistrza. Wśród wielu kandydatów największe szanse ma Konrad Wallenrod, cudzoziemiec wsławiony walkami z poganami… Następuje prezentacja sylwetki tytułowego bohatera.
strona: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12
Szybki test:
Wallenrod słynął z tego, że:a) walczył z Maurami i Otomanami
b) we wszystkich bitwach stał na czele wojsk
c) wszystkie odpowiedzi są poprawne
d) był zawsze pierwszy nie tylko w walce, lecz i w różnych konkursach rycerskich
Rozwiązanie
Przez pojęcie „wieści gminnej” Mickiewicz rozumiał:
a) spisane przekazy ludowe
b) ustne podania ludowe
c) śpiewane przekazy ludowe
d) zaginione przekazy ludowe
Rozwiązanie
Aldona nie chciała przyjąć święcenia kapłanek, bo:
a) zabronił jej tego ojciec
b) kochała Kiejstuta
c) nie czuła powołania
d) kochała Wallenroda
Rozwiązanie
Więcej pytań
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies