Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Konrad Wallenrod

„Konrad Wallenrod” – streszczenie szczegółowe

Autor: Karolina Marl�ga

Czasem jednak, zamknięty w samotnym pokoju, dręczony nudą lub zgryzotą, „Szukał pociechy w gorącym napoju”. Wówczas zdawało się, że staje się kimś innym, jego bladą i surową twarz pokrywał rumieniec, a źrenice ciskały, jak dawniej, błyskawice. Narrator opisuje taki stan bohatera słowami: „Z piersi żałośnie westchnienie ucieka / I łzą perłową nabrzmiewa powieka, / Dłoń lutni szuka, usta pieśni leją, / Pieśni nucone cudzoziemską mową”. Na jego twarzy widać było w takich chwilach wysiłek, co sugerowały podniesione brwi, pochyłe spojrzenie „Chcące z głębiny ziemnej coś wydostać”. Na pytanie: „Jakiż być może pieśni jego wątek?” narrator snuje przypuszczalne warianty odpowiedzi. Jedną z nich jest przekonanie, że Konrad: „Zapewne myślą, w obłędnych pogoniach, / Ściga swą młodość na przeszłości toniach”. W momentach gry na lutni, nie zdarzyło się jeszcze, by Wallenrod zagrał weselsze tony. Słuchacze dzielili z nim wszystkie uczucia, jakie wywoływał gra, prócz jednego – uczucia nadziei.

Niejednokrotnie w takich chwilach odwiedzali go niespodziewanie bracia zakonni, czym wywoływali jego gniew: „Porzucał lutnię i pieśni nie śpiewał; / Wymawiał głośno bezbożne wyrazy, / Coś Halbanowi szeptał po kryjomu, / Krzyczał na wojska, wydawał rozkazy” - groził nie wiadomo komu. Zatrwożeni bracia nie wiedzieli, co powodowało takie wybuchy, a Halban tylko siadał i uporczywie wpatrywał się w Konrada. Narratorowi zdawało się wtedy, że starzec coś wspominał, a może doradzał. Prawdopodobne było także, że spojrzeniem starał się wzbudzić trwogę w sercu przyjaciela…

Nie wiadomo dokładnie, jakie przesłanie towarzyszyło bacznemu spojrzeniu, lecz najważniejsze był jego skutek: wzrok Halbana natychmiast wypogadzał chmurne czoło Wallenroda: „oczy przygasza i oblicze studzi”.

II

Wersy 1 – 160. Rozpoczyna się uroczyste otwarcie obrad kapituły, czemu towarzyszą modły i hymny. Pojawia się postać tajemniczej Pustelnicy, od dziesięciu lat zamurowanej na własną prośbę w wieży nad jeziorem. Halban nuci pieśń o pięknej, nieszczęśliwej Litwince.

„Konrad Wallenrod” – streszczenie szczegółowe

Szybki test:

Zobacz inne artykuły: