Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Konrad Wallenrod

„Konrad Wallenrod” – streszczenie szczegółowe

Autor: Karolina Marl�ga

Zakonnicy czekali na rozkazy nowego mistrza już długi czas. Mijały dni, tygodnie, a w rok po objęciu przez Konrada roli przywódcy Litwa zaczęła poważnie zagrażać Krzyżakom. Wallenrod nie dość, że nie walczył sam, to jeszcze nie wydawał takich rozkazów swoim poddanym. Skupił się na innych działaniach, całkowicie wywracając stary porządek. Wołał, że bracia gwałcili poprzysiężone śluby, nakazywał ciągłe modlitwy, przekonywał by wyrzekli się skarbów, a chluby szukali w pokoju i cnotach. Narzucał przy tym posty, pokuty: „Uciech, wygody niewinnej zaprzecza; / Lada grzech ściga najsroższymi kary / Podziemnych lochów, wygnania i miecza”. Tymczasem Litwini, którzy przed laty omijali z daleka bramy zakonnej stolicy, teraz co noc podpalali wsie i chwytali okoliczny bezbronny lud: „Pod samym zamkiem dumnie się przechwala, / Ze idzie na mszę do mistrza kaplicy; / Pierwszy raz dzieci z rodziców swych progu / Drżały na straszny dźwięk żmudzkiego rogu”.

Zakonnicy nie rozumieli postępowania Wallenroda, a raczej braku reakcji na postępujące zuchwalstwo Litwinów. Przecież teraz był najlepszy czas na rozpętanie wojny, sprzyjała temu sytuacja międzynarodowa („Litwa szarpana wewnętrzną niezgodą; / Stąd dzielny Rusin, stąd Lach niespokojny, / Stąd krymskie chan lud potężny wiodą. / Witołd, zepchnięty od Jagiełły z tronu, / Przyjechał szukać opieki Zakonu; / W nagrodę skarby i ziemie przyrzeka / I wsparcia dotąd nadaremnie czeka”).

Bracia coraz częściej radzili nad przyszłością podupadającego zakonu. Gdy zgromadziła się w końcu rada, zabrakło na niej Mistrza, którego natychmiast zaczął szukać Halban. Nie znalazłszy go w zamku, w kaplicy, udał się do narożnej wieży. Był świadomy, że Krzyżacy wiedzieli, że każdej nocy jego podopieczny udawał się w pobliże siedziby Pustelnicy: „Śledzili bracia nocne jego kroki; / Wszystkim wiadomo: każdego wieczora, / Gdy ziemię grubsze osłaniają mroki, / On idzie błądzić po brzegach jeziora; / Albo klęczący, przyparty do muru, / Okryty płaszczem aż do białej zorzy / Świeci z daleka, jak posąg z marmuru. / I przez noc całą senność go nie zmorzy”. Właśnie podczas takich wypraw, na wezwania Pustelnicy dawał ciche odpowiedzi. Choć szpiedzy nie byli w stanie ich usłyszeć, mogli dostrzec: „(…) z blasku wstrząśnionej przyłbicy, / Rąk niespokojnych, podniesionej głowy, / Że jakieś ważne toczą się rozmowy”.

„Konrad Wallenrod” – streszczenie szczegółowe

Szybki test:

Zobacz inne artykuły: