Konrad Wallenrod

Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Konrad Wallenrod

„Konrad Wallenrod” – streszczenie szczegółowe

Autor: Karolina Marl�ga

Wajdelota to nazwa wróżbity czy bard pochodzącego z pogańskiej Litwy.

Wajdelota opowiedział ponadto o swym życiu, gdy w niemieckich kajdanach wleczono go od ołtarza, a nikt nie ofiarował mu pomocy. Zestarzał się potem samotnie w obcej ziemi, cały czas płacząc za swą ojczyzną – ukochaną Litwą. Dziś już sam nie wiedział, gdzie leży jego dom… Tylko w sercu pielęgnuje wspomnienie o najpiękniejszych chwilach w ojczyźnie.

Gdy skończył – czekał na reakcję wielkiego mistrza (podobnie jak reszta zebranych). W trakcie tej przemowy nie umknęło wzrokowi zebranych, jak Witold zmieniał się na twarzy, gdy wajdelota mówił o zdrajcach. Władca najpierw zsiniał, potem pobladł, by w końcu się zaczerwienić. Widać było, że dręczył go gniew. Na koniec ścisnął trzymaną szablę i poszedł, roztrącając zdziwioną gromadę: „Spojrzał na starca, zahamował kroku, / I chmura gniewu, nad czołem wisząca, / Opada nagle w bystrym łez potoku”. Po tym wrócił na swe miejsce, zasłonił twarz płaszczem i oddał się samotnym myślom. Niemcy zaczęli się po cichu zastanawiać nad tym, kto dopuścił do biesiady wajdelotę, którego nazwali „żebrzącym dziadem”. Wtem powstał Konrad i zakomunikował, że dziś zakon, podług starego zwyczaju, bierze podarunki od miast i książąt, tak jak hołdy z podległego kraju. Nazwał niedawną piosenkę taką właśnie ofiarą i powiedział, by nie zabraniali starcowi złożenia hołdu („Weźmijmy piosnkę, będzie to grosz wdowi”).

Wallenrod powiedział, że zebranym w zakonie książętom litewskim miło będzie posłuchać o dawnych czasach: „Słyszeć, w ojczystej odświeżoną mowie”. Pozwolił przy tym oddalić się tym, którzy nie znali tego obcego języka podkreślając, że on lubi słuchać nieznanych słów (przecież doskonale znał litewski, ponieważ sam był Litwinem): „Ja czasem lubię te posępne jęki / Niezrozumiałej litewskiej piosenki, / Jak lubię łoskot rozhukanej fali / Albo szmer cichy wiosennego deszczu; Przy nich spać miło. - Śpiewaj, stary wieszczu!”.

PIEŚŃ WAJDELOTY

Otrzymawszy zgodę Konrada, Wajdelota śpiewa swą pieśń. Opowiada o narodzie litewskim, którego sąsiadami są rycerze z czarnymi krzyżami na płaszczach, co jest dla tych pierwszych źródłem zguby, złą przepowiednią. Motywem przewodnim lirycznej pieśni są walory „wieści gminnej” i „pieśni gminnej”, które mają wieczną moc. Tylko one są w stanie przetrwać, nawet w momencie, gdy wyginie cały naród, o którym opowiadają: „O wieści gminna! Ty arko przymierza / Między dawnymi i młodszymi laty: / W tobie lud składa broń swego rycerza, / Swych myśli przędzę i swych uczuć kwiaty”. Przez pojęcie „wieści gminnej” Mickiewicz rozumiał ustne podania ludowe: „O pieśni gminna, ty stoisz na straży / Narodowego pamiątek kościoła”. Z kolei „pieśń gminna” to według narodowego wieszcza śpiewane przekazy ludowe: „Płomień rozgryzie malowane dzieje, / Skarby mieczowi spustoszą złodzieje, / Pieśń ujdzie cało (…)”.
Gdy śpiewak kończy swą pieśń, zaczyna opowiadać Powieść Wajdeloty.

POWIEŚĆ WAJDELOTY

Powieść zaczynają znane słowa: „Skąd Litwini wracali? - Z nocnej wracali wycieczki”.

Ta część utworu jest pisana tak zwanym polskim heksametrem, czyli wzorowaną na heksametrze daktylicznym akcentuacyjną miarą wierszową. Stosuje się go w polskiej poezji. Przykład: „skąd Litwini wracali? Z nocnej wracali wycieczki”.

Wajdelota powraca do przeszłości i opowiada o młodości Konrada Wallenroda.

Gdy pewnego dnia Litwini wracali z terytorium zakonu, gdzie udali się w ciężkich zbrojach, zabrali ze sobą dwóch rycerzy (oczywiście prócz licznych, bogatych łupów i jeńców niemieckich), którzy w czasie bitwy sami: „hufce niemieckie rzuciwszy / Między Litwinów uciekli”. Wszyscy przyjechali do Kowna, którym rządził książę Kiejstut.

strona: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

Szybki test:

Znamionami potęgi wielkiego mistrza były
a) sygnet i wielki krzyż
b) miecz i wielki krzyż
c) miecz i sygnet
d) miecz i zbroja rycerska ze złora
Rozwiązanie

Pustelnica odrzuciła propozycję ucieczki z Wallenrodem po wypełnieniu przez niego przyrzeczenia, mówiąc, że:
a) nie może porzucić ślubów
b) chce umrzeć samotnie
c) upłynęło już zbyt wiele dni od czasów, gdy się poznali
d) nie kocha go już
Rozwiązanie

Wallenrod, nie odznaczał się:
a) prawością charakteru
b) walecznością na polu walki
c) gładkością mowy, składnością ukłonów
d) cnotami rycerskimi
Rozwiązanie

Więcej pytań
Zobacz inne artykuły:
Inne
Adam Mickiewicz - biografia
„Konrad Wallenrod” – streszczenie szczegółowe
Streszczenie „Konrada Wallenroda” w pigułce
Czas i miejsce akcji „Konrada Wallenroda”
„Konrad Wallenrod” jako powieść poetycka
Konrad Wallenrod – szczegółowa charakterystyka
Geneza „Konrada Wallenroda”
„Szczęścia w domu nie znalazł, bo go nie było w ojczyźnie”, czyli rozprawa na temat źródeł tragizmu Konrada Wallenroda
Tragizm Konrada Wallenroda
„Pieśń wajdeloty”, czyli rola poezji w życiu narodu
Historia tragicznej miłości Konrada i Aldony
Konrad Wallenrod jako przykład bohatera bajronicznego
Plan wydarzeń „Konrada Wallenroda”
„Macie bowiem wiedzieć, że są dwa sposoby walczenia – trzeba być lisem i lwem” – interpretacja motta
Aldona – szczegółowa charakterystyka
Kompozycja i język „Konrada Wallenroda”
Realia historyczne w utworze
Rekonstrukcja losów Konrada Wallenroda
Kalendarium życia i twórczości Adama Mickiewicza
Najważniejsze utwory Mickiewicza
Najważniejsze cytaty „Konrada Wallenroda:
Słynne cytaty i opinie o Mickiewiczu
Bibliografia

Partner serwisu:

kontakt | polityka cookies