Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Mitologia
Na początku był wiek złoty. Panował wówczas Kronos, syn Gai i Uranosa, wywodzący się z rodu Tytanów. W czasach tych rzeki płynęły mlekiem, zaś z drzew sączył się życiodajny miód. Ziemia sama obradzała, nieprzymuszona praca rolnika. Ludzie żyli niczym niebianie, pozbawieni trosk, zmartwień i smutków. Ciało ich się nie starzało, nie znali też chorób. Śmierć przypominała raczej sen. Czas spędzali na ucztach i biesiadowaniu. Ludzkość żyła w pokoju, nie wiedząc co to zbrodnie czy wojny. Panowała powszechna sprawiedliwość. Wiek złoty zakończył się z upadkiem Kronosa, a ludzie zmienili się w dobroczynne demony.
Nastał wiek srebrny, więc uboższy. Ludzie bardzo powoli się rozwijali – ich dzieciństwo trwało sto lat, natomiast, gdy dorastali życie ich było krótkie i pełne trosk. Umieli wypiekać chleb i musieli pracować. Byli źli i dumni, nie chcieli składać bogom ofiar, dlatego Zeus wytępił ich wszystkich. W pamięci ludzkiej pozostali jako „dusze błogosławione”.
Kolejnym wiekiem był wiek brązowy. Ludzie byli gwałtowni i kochali wojnę. Odznaczali się olbrzymią siłą i zatwardziałym niczym kamień sercem. Nie znali żelaza, a wszystko wykonywali z brązu – mury miast, domy, potrzebne sprzęty. Był to okres heroiczny, w którym żyli tacy bohaterowie, jak wojowniczy Herakles, Tezeusz, a także wszyscy bohaterowie spod Teb i Troi. Dokonywano wówczas czynów niezwykłych, jakie nie wydarzyły się już nigdy później.
Po nich nastał wiek żelazny, który trwa do dziś. Ma zakończyć się całkowitą zagładą człowieka.
Partner serwisu: 
kontakt | polityka cookies
Cztery wieki ludzkości – streszczenie
Autor: Jakub RudnickiNa początku był wiek złoty. Panował wówczas Kronos, syn Gai i Uranosa, wywodzący się z rodu Tytanów. W czasach tych rzeki płynęły mlekiem, zaś z drzew sączył się życiodajny miód. Ziemia sama obradzała, nieprzymuszona praca rolnika. Ludzie żyli niczym niebianie, pozbawieni trosk, zmartwień i smutków. Ciało ich się nie starzało, nie znali też chorób. Śmierć przypominała raczej sen. Czas spędzali na ucztach i biesiadowaniu. Ludzkość żyła w pokoju, nie wiedząc co to zbrodnie czy wojny. Panowała powszechna sprawiedliwość. Wiek złoty zakończył się z upadkiem Kronosa, a ludzie zmienili się w dobroczynne demony.
Nastał wiek srebrny, więc uboższy. Ludzie bardzo powoli się rozwijali – ich dzieciństwo trwało sto lat, natomiast, gdy dorastali życie ich było krótkie i pełne trosk. Umieli wypiekać chleb i musieli pracować. Byli źli i dumni, nie chcieli składać bogom ofiar, dlatego Zeus wytępił ich wszystkich. W pamięci ludzkiej pozostali jako „dusze błogosławione”.
Kolejnym wiekiem był wiek brązowy. Ludzie byli gwałtowni i kochali wojnę. Odznaczali się olbrzymią siłą i zatwardziałym niczym kamień sercem. Nie znali żelaza, a wszystko wykonywali z brązu – mury miast, domy, potrzebne sprzęty. Był to okres heroiczny, w którym żyli tacy bohaterowie, jak wojowniczy Herakles, Tezeusz, a także wszyscy bohaterowie spod Teb i Troi. Dokonywano wówczas czynów niezwykłych, jakie nie wydarzyły się już nigdy później.
Po nich nastał wiek żelazny, który trwa do dziś. Ma zakończyć się całkowitą zagładą człowieka.
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies