Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Odprawa posłów greckich
Termin literatura parenetyczna pochodzi z języka greckiego (parainetikós) i oznacza: „doradczy”. W krąg ten zaliczane są utwory dydaktyczno-moralistyczne, pouczające, kształtujące i propagujące wzorce zachowania i sposoby postępowania, związane z odgrywaniem określonych ról społecznych. Twórcą literatury parenetycznej jest grecki mówca i pedagog - Isokrates, autor mów pełnych wskazówek politycznych i estetycznych, napisanych dla pewnego władcy.
W starożytnej Grecji zajęto się wzorem obywatela, w Rzymie zaś gospodarza, żołnierza, konsula, mówcy, trybuna. Z kolei w średniowieczu propagowanym ideałem był rycerz, święty i władca, czego przykładem jest poemat Dzieje Tristana i Izoldy, zaś w epoce renesansu i baroku te z Księcia M. Machiavellego czy Żywotu człowieka poczciwego i Zwierciadła Mikołaja Reja.
Przykładem literatury parenetycznej jest Odprawa posłów greckich Jana Kochanowskiego. Temat autor zaczerpnął z mitu o wojnie trojańskiej, opisanej w Iliadzie Homera.
Aleksandra obdarzył takimi cechami, jak egoizm, egocentryzm, dbałość o prywatny interes i duma, wpisując go do polskiej literatury jako przykład bohatera negatywnego.
Całkowicie innym człowiekiem, przeciwieństwem Parysa, jest z kolei Antenor – symbol szczerego patriotyzmu, szlachetności oraz dojrzałej mądrości. W swych wyborach kieruje się przede wszystkim dobrem ojczyzny, zapominając przy tym o prywatnym szczęściu czy wygodzie. Nie daje się zmanipulować sprytnemu i przebiegłemu Aleksandrowie czy grającemu na uczuciach Ikateonowi, wzywając – mimo poniesionej klęski (nie udało mu się przekonać rady do oddania Heleny posłom greckim) – do obrony kraju.
Reszta bohaterów dramatu, choć występująca na jego kartach, nie stanowi już tak wyraźnego przykładu parenezy. Jak pisze Ziomek: „[…] postaci tragedii są albo typami uogólniającymi poglądy polityczne, dążenia, wady i zalety poszczególnych warstw wewnątrz klasy szlacheckiej, albo (jak Chorus, Helena, Pani Stara, Kasandra) – odgrywają role pomocnicze”.
Partner serwisu: 
kontakt | polityka cookies
„Odprawa posłów greckich” przykładem utworu parenetycznego
W starożytnej Grecji zajęto się wzorem obywatela, w Rzymie zaś gospodarza, żołnierza, konsula, mówcy, trybuna. Z kolei w średniowieczu propagowanym ideałem był rycerz, święty i władca, czego przykładem jest poemat Dzieje Tristana i Izoldy, zaś w epoce renesansu i baroku te z Księcia M. Machiavellego czy Żywotu człowieka poczciwego i Zwierciadła Mikołaja Reja.
Przykładem literatury parenetycznej jest Odprawa posłów greckich Jana Kochanowskiego. Temat autor zaczerpnął z mitu o wojnie trojańskiej, opisanej w Iliadzie Homera.
Aleksandra obdarzył takimi cechami, jak egoizm, egocentryzm, dbałość o prywatny interes i duma, wpisując go do polskiej literatury jako przykład bohatera negatywnego.
Całkowicie innym człowiekiem, przeciwieństwem Parysa, jest z kolei Antenor – symbol szczerego patriotyzmu, szlachetności oraz dojrzałej mądrości. W swych wyborach kieruje się przede wszystkim dobrem ojczyzny, zapominając przy tym o prywatnym szczęściu czy wygodzie. Nie daje się zmanipulować sprytnemu i przebiegłemu Aleksandrowie czy grającemu na uczuciach Ikateonowi, wzywając – mimo poniesionej klęski (nie udało mu się przekonać rady do oddania Heleny posłom greckim) – do obrony kraju.
Reszta bohaterów dramatu, choć występująca na jego kartach, nie stanowi już tak wyraźnego przykładu parenezy. Jak pisze Ziomek: „[…] postaci tragedii są albo typami uogólniającymi poglądy polityczne, dążenia, wady i zalety poszczególnych warstw wewnątrz klasy szlacheckiej, albo (jak Chorus, Helena, Pani Stara, Kasandra) – odgrywają role pomocnicze”.
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies