Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Przedwiośnie
* * *
Podczas działań wojennych, główny bohater zaprzyjaźnił się z Hipolitem Wielsoławskim, szlachcicem. Cezary uratował mężczyźnie życie, wracając po niego, gdy ten został pobity i pozostawiony w lesie Rogacz przez bolszewików. Po zakończeniu wojny, przyjaciel zaprosił Barykę do Nawłoci, wsi pod Częstochową.
Działania wojenne oddziału Cezarego ograniczały się głównie do maszerowania. Raz udało się mu uczestniczyć w niezwykle brawurowej akcji dowodzonej przez generała Sikorskiego, podczas której przerwali front bolszewicki. Najczęściej jednak maszerowali tuż za uciekającymi wojskami nieprzyjaciela. Cezary mijał liczne wsie i miasteczka, a „Ojcowskich szklanych domów nigdzie a nigdzie nie było”. Z czasem przestał o tym myśleć, podobnie jak o ideologii rewolucyjnej najeźdźców ze wschodu. Przekonał się, że w istocie największym wrogiem ludzi ubogich, byli właśnie piewcy rewolucji – bolszewicy, których nazywał teraz „niszczycielami i rabusiami”. W zniszczeniach, jakie pozostawiali po sobie sowieci, nie można było się dopatrzyć realizacji słów komunistów.
Cezary skupił się na wojnie i na żołnierskich obowiązkach. Dzięki temu zbierał liczne pochwały przełożonych i darzony był zaufaniem towarzyszy broni. Raz na jakiś czas wysyłał kartki do pana Gajowca, na które zawsze otrzymywał serdeczne odpowiedzi. Cezary polubił swoich kompanów – Polaków. Podobało mu się w nich to, że każdy tęsknił za swoimi rodzicami, dziadkami i ukochanymi kobietami. Baryka nie miał nikogo bliskiego, więc najczęściej śmiał się ze swoich kolegów. Szczególnie bliską przyjaźń nawiązał z Hipolitem Wielosławskim, studentem Uniwersytetu Warszawskiego. Mężczyzna miał dług wdzięczności wobec Cezarego. Podczas potyczki z bolszewikami w okolicach Łysowa, Hipolit dostał się pomiędzy Rosjan, którzy pobili go kolbami karabinów i porzucili w lesie zwanym Rogacz. Wtedy Baryka zorientował się, że Wielosławski zaginął, po czym odszukał go i pomógł mu wrócić do oddziału. Wśród żołnierzy panowało przekonanie, że Hipolit pochodzi z rodziny magnackiej, ale sam nigdy nie wspominał o swojej rodzinie. Mężczyzna, podobnie jak Cezary, był wzorowym żołnierzem. Zawsze pierwszy rwał się do walki i nigdy nie narzekał na warunki, w jakich przyszło im bytować.
Zbliżała się jesień, gdy rozniosła się nowina, że bolszewicy ostatecznie się wycofali i rozejm był bardzo blisko. Oddział Cezarego i Hipolita został cofnięty z Białorusi na Mazowsze i znalazł się w miejscowości Żeromin. „Przedwiośnie” – szczegółowe streszczenie
Autor: Karolina Marlga* * *
Podczas działań wojennych, główny bohater zaprzyjaźnił się z Hipolitem Wielsoławskim, szlachcicem. Cezary uratował mężczyźnie życie, wracając po niego, gdy ten został pobity i pozostawiony w lesie Rogacz przez bolszewików. Po zakończeniu wojny, przyjaciel zaprosił Barykę do Nawłoci, wsi pod Częstochową.
Działania wojenne oddziału Cezarego ograniczały się głównie do maszerowania. Raz udało się mu uczestniczyć w niezwykle brawurowej akcji dowodzonej przez generała Sikorskiego, podczas której przerwali front bolszewicki. Najczęściej jednak maszerowali tuż za uciekającymi wojskami nieprzyjaciela. Cezary mijał liczne wsie i miasteczka, a „Ojcowskich szklanych domów nigdzie a nigdzie nie było”. Z czasem przestał o tym myśleć, podobnie jak o ideologii rewolucyjnej najeźdźców ze wschodu. Przekonał się, że w istocie największym wrogiem ludzi ubogich, byli właśnie piewcy rewolucji – bolszewicy, których nazywał teraz „niszczycielami i rabusiami”. W zniszczeniach, jakie pozostawiali po sobie sowieci, nie można było się dopatrzyć realizacji słów komunistów.
Cezary skupił się na wojnie i na żołnierskich obowiązkach. Dzięki temu zbierał liczne pochwały przełożonych i darzony był zaufaniem towarzyszy broni. Raz na jakiś czas wysyłał kartki do pana Gajowca, na które zawsze otrzymywał serdeczne odpowiedzi. Cezary polubił swoich kompanów – Polaków. Podobało mu się w nich to, że każdy tęsknił za swoimi rodzicami, dziadkami i ukochanymi kobietami. Baryka nie miał nikogo bliskiego, więc najczęściej śmiał się ze swoich kolegów. Szczególnie bliską przyjaźń nawiązał z Hipolitem Wielosławskim, studentem Uniwersytetu Warszawskiego. Mężczyzna miał dług wdzięczności wobec Cezarego. Podczas potyczki z bolszewikami w okolicach Łysowa, Hipolit dostał się pomiędzy Rosjan, którzy pobili go kolbami karabinów i porzucili w lesie zwanym Rogacz. Wtedy Baryka zorientował się, że Wielosławski zaginął, po czym odszukał go i pomógł mu wrócić do oddziału. Wśród żołnierzy panowało przekonanie, że Hipolit pochodzi z rodziny magnackiej, ale sam nigdy nie wspominał o swojej rodzinie. Mężczyzna, podobnie jak Cezary, był wzorowym żołnierzem. Zawsze pierwszy rwał się do walki i nigdy nie narzekał na warunki, w jakich przyszło im bytować.
Z czasem studenci zostali zwolnieni z armii. Wielosławski zaproponował Baryce wypoczynek w swojej wsi Nawłoć niedaleko Częstochowy. Cezary zgodził się, ale najpierw udał się do Warszawy, gdzie pan Gajowiec udzielił mu zaliczki. Po krótkim pobycie w stolicy, bohater wyruszył wraz z Hipolitem do Nawłoci.
* * *
Baryka zostaje ugoszczony we dworku w Nawłoci. Domownicy przyjęli go z bardzo gościnnie. Podczas uroczystej kolacji na cześć Hipolita, Cezary poznał się z jego najbliższą rodziną: matką, przyrodnim bratem, wujem, ciotkami oraz panną Karoliną Szarłatowiczówną, siostrą cioteczną kolegi.
Na stacyjce we wsi czekał na Wielosławskiego i Barykę powóz z woźnicą – Jędrkiem. Pojazd zaprzęgnięty w cztery konie udał się w kierunku domu. O dziwo nie woźnica, lecz właśnie młody szlachcic powoził zaprzęgiem. W pewnym momencie Hipolit zjechał z gościńca na polną drogę. Cezaremu bardzo podobała się jazda zaprzęgiem, przeżywał „Rozkosz żywota, poczucie zdrowia i niespożytych sił organizmu, szczęście zażywania ruchu i pędu, a nade wszystko ciekawość młodości, ciekawość tak zjadliwa, iż wysuwała się na czoło wszystkiego (…)”. W pewnym momencie Hipolit stracił panowanie nad powozem, który wywrócił się na grząskiej ziemi, zahaczając kołem o płot. Wielosławski wpadł do rowu pełnego błota, a Cezary poleciał dużo dalej i wylądował na polu. Na swoje nieszczęście, jeszcze w locie został uderzony zębami, lecącego za nim Jędrka, w tył głowy. Mężczyźni pozbierali się i oczyścili. Po ustawieniu pojazdu pognali w dalszą drogę. Mijali pałacyk, który Hipolit wskazał Cezaremu, mówiąc, że jest to Leniec. Ku uciesze Baryki, zaraz za leniecką rezydencją polna droga łączyła się z dziedzińcem. Po krótkim czasie oczom mężczyzn ukazała się Nawłoć. W tym momencie Cezary poczuł się nieswojo, zauważył, że odczuwa lęk. Zajechali pod ganek pierwszego z domów. Z jego wnętrza dobywały się słowa: „Hipolit! Hipek! Hipcio! Hipeczek! Hip!”. Wielosławski został otoczony przez tłum ludzi, który zaczął go ściskać i obcałowywać. Cezaremu wydawało się, że nikt nie zwraca na niego uwagi. Wtedy Hipolit przedstawił go zebranym na ganku ludziom. Baryka poznał matkę Wielosławskiego, księdza – jego przyrodniego brata, Karolinę Szarłatowiczównę – jego siostrę cioteczną oraz wuja Skalnickiego.
strona: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42
Szybki test:
Wanda wyznała miłość Cezaremu:a) nigdy nie okazału mu swych uczuć
b) podczas jednego z ich wspólnych koncertów
c) w "Ariance"
d) podczas kolacji
Rozwiązanie
Tatarzy odzyskawszy władzę w Baku mordowali:
a) Rosjan
b) wszystkie odpowiedzi są poprawne
c) wszystkich sprzyjających Ormianom
d) Ormian
Rozwiązanie
Co najlepiej wychodziło Wandzie Okszyńskiej?
a) gra na skrzypcach
b) gra na fortepianie
c) gra na nerwach
d) gra na pianinie
Rozwiązanie
Więcej pytań
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies