Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Przedwiośnie

„Przedwiośnie” – szczegółowe streszczenie

Autor: Karolina Marl�ga

Hipolit, po tym jak usłyszał, że Cezary chce pracować na folwarku, zaniemówił. Baryka tłumaczył, że nie może wiecznie korzystać z gościnności przyjaciela, a ponieważ bardzo spodobało mu się w jego stronach, chciałyby zarabiać na własne utrzymanie. Mówił, że „nęci go życie proste”. Chciałby zbratać się z chłopami i pracować z nimi ramię w ramię. Hipolit nie mógł zrozumieć jednego – dlaczego Baryka uparł się, żeby zamieszkać w Chłodku. Uznał to za „tołstojowską” pozę, w wyniku której ośmieszał nie tylko siebie, ale i Wielosławskich. Twierdził, że ten pomysł to jakiś rosyjski wynalazek, którego Polacy nie zaakceptują. Hipolit powiedział: „Przyznajże, braciszku, że nie byłbyś prawdziwym pisarzem prowentowym, który na swój skromny kawałeczek chleba uczciwie i z trudem zarabia, tylko paniczem z miasta, który się zabawia, bałamuci się komunistycznie, przebiera się za pisarza folwarcznego, a w niedzielę bawi się znowu za pan brat z dziećmi dziedziczki, przebiera się za panicza...”. W dodatku uważał, że kaprys Baryki spowodowałby, że posady tej nie dostałby ktoś, kto jej bardzo potrzebuje i nie ma z czego żyć. Cezary musiał przyznać rację przyjacielowi, zdawał sobie sprawę, że uległ „snobizmowi parafialnemu”.

Życie w Nawłoci opierało się głównie na posiłkach i wypoczynku. Maciejunio, krzątając się po jadalni, dawał wszystkim znać, że już czas na śniadanie, obiad, podwieczorek czy kolację. W przerwach między posiłkami, mieszkańcy majtku udawali się na konne wycieczki, słuchali muzyki panny Wandy, czasami tańczyli. Po kolacji zazwyczaj grali w szachy lub karty, przy czym popijali alkohol i zajadali się przysmakami.

Taki tryb życia powodował, że gdy szlachcice spali w najlepsze, usługujący im, prości ludzie, od świtu już byli na nogach. Pod „Arianką” na księdza Anastazego, którego chrapanie było słychać aż na dworze, zawsze czekał kościelny. W stajni Jędrek szykował i siodłał Urusia dla Hipolita. W domu, Maciejunio krzątał się, nakrywając stół, zamartwiając się, że śniadanie wystygnie, zanim ktokolwiek się zjawi. Czasem Karolina rzucała kamieniami w zamknięte okiennice „Arianki”, aby zbudzić śpiących w niej ludzi.

Streszczenia	Opracowanie
„Przedwiośnie” – szczegółowe streszczenie „Przedwiośnie” – streszczenie w pigułce	Czas i miejsce akcji w „Przedwiośniu” Geneza „Przedwiośnia” Funkcja mitu szklanych domów w „Przedwiośniu” Problemy społeczne w „Przedwiośniu” Obraz rewolucji w „Przedwiośniu” Interpretacja zakończenia „Przedwiośnia” Historia w „Przedwiośniu” Znaczenie tytułu powieści Szczegółowy plan wydarzeń „Przedwiośnia” Wizje Polski w „Przedwiośniu” Życiorys Stefana Żeromskiego Problematyka psychologiczna „Przedwiośnia” Konstrukcja, kompozycja i narracja „Przedwiośnia” Filozofia w „Przedwiośniu” Ekranizacje „Przedwiośnia” Stefan Żeromski - kalendarium twórczości Najważniejsze cytaty w „Przedwiośniu” Bibliografia
Bohaterowie
Cezary Baryka – szczegółowa charakterystyka Droga życiowa Cezarego Baryki – od niedojrzałego czternastolatka do wciąż niedojrzałego dwudziestoczterolatka Charakterystyka pozostałych bohaterów „Przedwiośnia” Jadwiga Baryka - charakterystyka Seweryn Baryka – charakterystyka

„Przedwiośnie” – szczegółowe streszczenie

Szybki test:

Zobacz inne artykuły: