Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Przedwiośnie

„Przedwiośnie” – szczegółowe streszczenie

Autor: Karolina Marl�ga

Bijących się mężczyzn poraziło światło. To zdezorientowana pani Laura zeszła z góry ze świecą w ręce. Barwicki powiedział, że zawrócił z drogi, aby zasadzić się na jej amanta. Kobieta odpowiedziała, że Cezary jest jej gościem, a nie kochankiem. Mężczyzna kontynuował, że będzie wspaniałomyślny i nie wezwie Baryki na pojedynek. Kobieta poczuła się skompromitowana tym, że jej narzeczony ją szpiegował. Laura zwróciła się do Cezarego: „Jak pan śmiał wdzierać się tutaj o tej porze (…) Pańskie nierozsądne amory, pańskie prośby bezskuteczne, wyznania i tym podobne głupstwa, na które jestem wciąż narażona, były sobie dobre za dnia jako rozrywka, jako flirt. Ale żeby ośmielić się nocą wchodzić do mego domu! Kompromitować mię, narażać na taki skandal!”. Baryka odpowiedział, że przyszedł tu tylko po to, aby pobić Barwickiego. Mówiąc to, ponownie zadał cios Władysławowi szpicrutą. Kobieta stanęła w obronie narzeczonego. Kobieta prosiła go, Cezarego, aby opuścił jej dom. Ogarnięty furią bohater próbował raz po raz dosięgnąć chowającego się za plecami Laury Barwickiego. W końcu uspokoił się i powiedział: „Chciałem wam, mili, poprawni narzeczeni, dać moje błogosławieństwo na nowe, zyskowne gospodarstwo”. Mówiąc te słowa uderzył szpicrutą panią Kościeniecką w twarz po czym wyszedł.

* * *
Odtrącony Baryka noc spędza w lesie. Nad ranem udaje się na cmentarz, do mogiły Karoliny. Spotyka tam księdza Anastazego, który proponuje mu spowiedź. Młodzieniec odrzuca tę propozycję, uważając się za ateistę.

Nie wiedząc, co ma ze sobą począć, wałęsał się po okolicy. Wygrzebał wnękę w stogu siana, gdzie nalazł schronienie. Skulony płakał, a nawet wył z rozpaczy. Widział na horyzoncie światła Leńca i obiecywał sobie, że jego noga nigdy tam nie postanie. Rozmyślał o śmierci Karoliny. Doszedł do wniosku, że dziewczyna umarła, aby Laura mogła być teraz z Barwickim. Uświadomił sobie, że to właśnie panna Szarłatowiczówna zadała cios w twarz pani Kościenieckej, a nie on. Nie mógł zrozumieć jak mógł zrobić coś tak strasznego, jak mógł uderzyć bezbronną kobietę i jej narzeczonego, który ledwo trzymał się na nogach. Cezary łkał, nad utratą miłości swojego życia. Użalał się nad sobą. Trzy kobiety, które spotkał w Nawłoci doszczętnie odmieniły jego życie. Nie widział jak ma walczyć z wyrzutami sumienia.

Streszczenia	Opracowanie
„Przedwiośnie” – szczegółowe streszczenie „Przedwiośnie” – streszczenie w pigułce	Czas i miejsce akcji w „Przedwiośniu” Geneza „Przedwiośnia” Funkcja mitu szklanych domów w „Przedwiośniu” Problemy społeczne w „Przedwiośniu” Obraz rewolucji w „Przedwiośniu” Interpretacja zakończenia „Przedwiośnia” Historia w „Przedwiośniu” Znaczenie tytułu powieści Szczegółowy plan wydarzeń „Przedwiośnia” Wizje Polski w „Przedwiośniu” Życiorys Stefana Żeromskiego Problematyka psychologiczna „Przedwiośnia” Konstrukcja, kompozycja i narracja „Przedwiośnia” Filozofia w „Przedwiośniu” Ekranizacje „Przedwiośnia” Stefan Żeromski - kalendarium twórczości Najważniejsze cytaty w „Przedwiośniu” Bibliografia
Bohaterowie
Cezary Baryka – szczegółowa charakterystyka Droga życiowa Cezarego Baryki – od niedojrzałego czternastolatka do wciąż niedojrzałego dwudziestoczterolatka Charakterystyka pozostałych bohaterów „Przedwiośnia” Jadwiga Baryka - charakterystyka Seweryn Baryka – charakterystyka

„Przedwiośnie” – szczegółowe streszczenie

Szybki test:

Zobacz inne artykuły: