Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Przedwiośnie
Wspaniały, marmurowy pomnik górował nad okolicznymi miejscami pochówku. Właśnie tu spoczywała panna Szarłatowiczówna. Na ławeczce przy grobie siedział ksiądz Anastazy. Cezary powiedział, że przyszedł odwiedzić Karolinę, kapłan odpowiedział, że nie będzie mu przeszkadzał w modlitwie. Krewny nieboszczki mówił, że Baryka powinien odmówić specjalną modlitwę, ponieważ istotnie przyczynił się do jej śmierci. Ksiądz uznał, że nikt ich nie słyszy, więc może złamać tajemnicę spowiedzi. Anastazy był zdania, że jeżeli Cezary nie kochał Karoliny, tak jak ona jego, to nie powinien był jej całować i łamać jej szlachetnego serca. Tak mówił do młodzieńca: „Ty mi się tu stawiasz za swym moskiewskim rozbestwieniem! Padnij natychmiast na kolana u jej mogiły i proś o przebaczenie”. Baryka odpowiedział, że nie potrzebuje porad od katolickiego księdza. Anastazy twierdził, że uda mu się skruszyć zatwardziałe sumienie Cezarego. Bohater tłumaczył, że gdyby chciał uwieść Karolinę, to zrobiłby to z łatwością, a całował ją, ponieważ sprawiało jej to rozkosz.
Kapłan zaproponował, że wyspowiada młodzieńca, ale ten odparł: „Niedoczekanie twoje, księżulku, żebyś mię na swój arkan pochwycił! Ja jestem wolny źrebiec”. Wyznał, że jest ateistą: „Ale ja nie jestem z parafii. Ani z tej, ani z żadnej”. Anastazy mówił, że Baryka kroczy przez życie powodując niedolę i śmierć napotkanych po drodze ludzi. Bezradny ksiądz pobłogosławić Cezarego i odszedł, zostawiając go samego.
* * *
Cezary prosi Hipolita, aby ten pozwolił mu zamieszkać na jakiś czas w Chłodku. Przyjaciel zgadza się i zdradza, że cała rodzina miała nadzieję, że Baryka poślubi Karolinę, wtedy dostaliby folwark w prezencie.
Baryka dotarł do swojego pokoju w „Ariance”, obwiązał sobie napuchniętą twarz chustą i położył się spać. Spał przez cały dzień i część nocy. Zbudził go stojący nad nim Hipolit. Przyjaciel był zaniepokojony tym, że Cezary nie pojawił się przez cały dzień na żadnym z posiłków. Bohater odpowiedział, że jest chory i chce tylko herbaty. Wielosławski pytał o spuchnięty policzek. Baryka odparł, że spacerując po parku uderzył się o gałąź. Hipolit wyczuł, że przyjaciel coś przed nim ukrywa. Powiedział, że dochodzą do niego słuchy o romansie z Laurą, ale im nie wierzy. Wyznał, że boli go to, że podczas wojny mówili sobie o wszystkim, a teraz mają przed sobą jakieś tajemnice. Zapewnił Cezarego, że zawsze może na niego liczyć. Zapytał ponownie o opuchliznę, a gdy usłyszał ponownie historyjkę o gałęzi, odparł: „Już między nami, znaczy, nie ma tamtego, co było w rowach”. Baryka odpowiedział, że w okopach nie było pięknych kobiet.
Cezary poprosił przyjaciela, aby pozwolił mu pojechać na kilka tygodni do folwarczku - na Chłodek. Tłumaczył, że chce być sam, a wróci wtedy, gdy zejdzie mu opuchlizna i twarz wróci do dawnego stanu. Hipolit zapewnił, że zaraz wyda specjalne rozporządzenie, aby przygotowano mu tam izbę. Wielosławski zdradził, że Chłodek miał być darowany Karolinie w posagu. Marzył, aby Baryka poślubił pannę Szarłatowiczównę, a wtedy zostaliby sąsiadami.„Przedwiośnie” – szczegółowe streszczenie
Autor: Karolina MarlgaWspaniały, marmurowy pomnik górował nad okolicznymi miejscami pochówku. Właśnie tu spoczywała panna Szarłatowiczówna. Na ławeczce przy grobie siedział ksiądz Anastazy. Cezary powiedział, że przyszedł odwiedzić Karolinę, kapłan odpowiedział, że nie będzie mu przeszkadzał w modlitwie. Krewny nieboszczki mówił, że Baryka powinien odmówić specjalną modlitwę, ponieważ istotnie przyczynił się do jej śmierci. Ksiądz uznał, że nikt ich nie słyszy, więc może złamać tajemnicę spowiedzi. Anastazy był zdania, że jeżeli Cezary nie kochał Karoliny, tak jak ona jego, to nie powinien był jej całować i łamać jej szlachetnego serca. Tak mówił do młodzieńca: „Ty mi się tu stawiasz za swym moskiewskim rozbestwieniem! Padnij natychmiast na kolana u jej mogiły i proś o przebaczenie”. Baryka odpowiedział, że nie potrzebuje porad od katolickiego księdza. Anastazy twierdził, że uda mu się skruszyć zatwardziałe sumienie Cezarego. Bohater tłumaczył, że gdyby chciał uwieść Karolinę, to zrobiłby to z łatwością, a całował ją, ponieważ sprawiało jej to rozkosz.
Kapłan zaproponował, że wyspowiada młodzieńca, ale ten odparł: „Niedoczekanie twoje, księżulku, żebyś mię na swój arkan pochwycił! Ja jestem wolny źrebiec”. Wyznał, że jest ateistą: „Ale ja nie jestem z parafii. Ani z tej, ani z żadnej”. Anastazy mówił, że Baryka kroczy przez życie powodując niedolę i śmierć napotkanych po drodze ludzi. Bezradny ksiądz pobłogosławić Cezarego i odszedł, zostawiając go samego.
* * *
Cezary prosi Hipolita, aby ten pozwolił mu zamieszkać na jakiś czas w Chłodku. Przyjaciel zgadza się i zdradza, że cała rodzina miała nadzieję, że Baryka poślubi Karolinę, wtedy dostaliby folwark w prezencie.
Baryka dotarł do swojego pokoju w „Ariance”, obwiązał sobie napuchniętą twarz chustą i położył się spać. Spał przez cały dzień i część nocy. Zbudził go stojący nad nim Hipolit. Przyjaciel był zaniepokojony tym, że Cezary nie pojawił się przez cały dzień na żadnym z posiłków. Bohater odpowiedział, że jest chory i chce tylko herbaty. Wielosławski pytał o spuchnięty policzek. Baryka odparł, że spacerując po parku uderzył się o gałąź. Hipolit wyczuł, że przyjaciel coś przed nim ukrywa. Powiedział, że dochodzą do niego słuchy o romansie z Laurą, ale im nie wierzy. Wyznał, że boli go to, że podczas wojny mówili sobie o wszystkim, a teraz mają przed sobą jakieś tajemnice. Zapewnił Cezarego, że zawsze może na niego liczyć. Zapytał ponownie o opuchliznę, a gdy usłyszał ponownie historyjkę o gałęzi, odparł: „Już między nami, znaczy, nie ma tamtego, co było w rowach”. Baryka odpowiedział, że w okopach nie było pięknych kobiet.
* * *
Bohater popadł w depresję. W folwarku przekonał się o nędzy, w jakiej żyją chłopi i komornicy.
Następnego ranka Cezary wyjeżdżał do Chłodka. Urzędujący tam pan Gruboszewski przyjrzał się dokładnie swojemu gościowi, poczym wziął jego walizki nakazał iść za sobą. Baryka wszedł do chatki, którą miał dzielić z ekonomem i jego małżonką. Gdy mężczyzna zwrócił się do młodzieńca „jaśnie panie”, ten odpowiedział: „Nie jestem wcale «jaśnie pan», lecz najzwyklejszy Baryka”. Dodał, że nie chce nikomu robić kłopotów. Pan Gruboszewski skłamał, że to dla nich żaden problem. W dalszej rozmowie mężczyzna wyjawił, że mieszka na Chłodku ze swoją żoną już trzydzieści pięć lat. Zdradził, że przez te wszystkie lata dom z każdym rokiem popada w ruinę, ale on nie może go naprawić, ponieważ nie ma takich rozporządzeń z Nawłoci. Wtedy pani domu podała śniadanie. Widok kobiety wstrząsnął Cezarym. Była wychudzona i zaniedbana. Podczas posiłku Baryka zdradził, że szuka „niższego życia, samego życia”. Pan Gruboszewski nie rozumiał o czym mówi jego gość, ale ponieważ był on przyjacielem Hipolita to mógł sobie mówić, co mu się tylko podoba. Widział w nim szpiega dworu, który będzie patrzył mu na ręce i czyhał na jego posadę. Po śniadaniu Cezary zaproponował, że pomoże gospodarzowi we wszystkich pracach papierkowych, to umocniło Gruboszewskiego w jego podejrzeniach. Odparł, że w księgach panuje porządek, ale skoro gość nalega to je przyniesie do wglądu. Baryka powiedział, że najpierw chciałby obejrzeć folwark, porozmawiać z pracownikami. W tym momencie Gruboszewski był pewien, że gość przyjechał wygryźć go z posady ekonoma. Zrozpaczony gospodarz zapytał o pokiereszowaną twarz młodzieńca. Ten odparł, że spadł ze schodów.
strona: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42
Szybki test:
Na charytatywnym balu Laura wykradła się z Cezarym do ogrodu podczas:a) podwieczorku
b) tańca "kozaka"
c) fortepianowego koncertu Wandy
d) kolacji
Rozwiązanie
Jadwiga Baryka została skazana na ciężkie roboty za pomoc:
a) księżnej i księżniczkom Szczerbatow-Mamajew
b) Tatarom
c) Cezaremu Baryce
d) Ormianom
Rozwiązanie
Laura umówiła się z Cezarym w Warszawie:
a) w Parku Praskim
b) w Łazienkach
c) w Ogrodzie Saskim
d) w kawiarni
Rozwiązanie
Więcej pytań
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies