Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Przedwiośnie
Po powrocie do Warszawy Baryka ponownie został przyjęty na medycynę. Mieszkał w dzielnicy żydowskiej u swojego przyjaciela Buławnika. Kamienica była w opłakanym stanie. Miała dziurawy dach, belki pod podłogą gniły, wydzielając okropny fetor. Pokój Cezarego sąsiadował z toaletą, toteż zapachy w nim panujące nie należały do przyjemnych. Do tego, obok kamienicy, znajdowała się piekarnia, a jej komin był skierowany dokładnie w stronę okna Baryki. Buławnik nie należał do idealnych współlokatorów. Był szydzącym z innych skąpcem i pijakiem. Cezary musiał z nim mieszkać, ponieważ nie było go stać na nic lepszego. Był zmuszony do sprzedania pięknego fraku, podarku od Hipolita, na którym wciąż można było wyczuć zapach perfum Laury. Buławnik doradził mu, by sprzedał kostium pewnemu krawcowi, który może dużo za niego zapłacić. Tak też się stało. Ku zdumieniu Baryki współlokator odkupił od mężczyzny frak dla siebie. Dzięki temu, raz na jakiś czas, Cezary mógł przypomnieć sobie zapach perfum swojej ukochanej.
Z czasem kapitał bohatera się wyczerpał i musiał poprosić o pomoc pana Gajowca. Dawny przyjaciel pani Jadwigi był niezwykle uradowany, gdy ujrzał młodzieńca i poprosił, by ten odwiedził go w prywatnym mieszkaniu. Nazajutrz Cezary udał się do kamienicy, w której mieszkał pan Gajowiec, ale go nie zastał. Właścicielka pensjonatu zapewniła go, że pan „wiceminister” wkrótce się pojawi. Baryka czekał na mężczyznę w salonie i z nudów zaczął przyglądać się książkom i obrazom. Fotografie portretowe były podpisane: Marian Bohusz, Stanisław Krzemiński, Edward Abramowski.
Wreszcie wrócił pan Gajowiec i zaczął wypytywać Cezarego o pobyt na wsi. Młodzieniec próbował się wykręcić od tego tematu i zapytał o portrety wiszące na ścianach pomieszczenia. Mężczyzna odparł, że są to dawni „Warszawiacy”. Przedstawiciele wspaniałego pokolenia, którzy żyli pod zaborem rosyjskim. Zaczął po kolei przedstawiać ludzi, na których podobizny spoglądali. Marian Bogusz był przyrodnikiem, „który gdzie indziej zostałby znanym docentem, może nawet cenionym profesorem”, znanym felietonistą, znawcą filozofii i socjologii. Jako wykładowca całkowicie poświęcił się, aby zapewnić swoim studentom prawdziwą, nieprzekłamaną wiedzę. Został pojmany przez Moskali, oślepiony i zamordowany. Stanisław Krzemiński był członkiem Rządu Narodowego w 1863 roku. „Historyk, eseista, bibliofil i biblioman, a nade wszystko badacz samoistny”. Był także znienawidzonym przez Rosjan publicystą. Edward Abramowski to znany filozof i socjolog. Z początku był zwolennikiem marksizmu, ale z czasem stworzył własną naukę bojkotu państwa „za pomocą złączenia ludzi w związki, stowarzyszenia, kooperatywy”. Jego koncepcja była zwrócona przeciw caratowi władającemu Polską.
Patriotyzm, widoczny na każdym kroku wydawał się Cezaremu zabawny. Przypomniał sobie anegdotę, mówiącą, że poproszony o napisanie rozprawy o słoniu Polak, bez wahania zatytułuje ją „Słoń a Polska”. Baryka zapytał, czemu akurat ta trójka znalazła szczególne uznanie w oczach pana Gajowca. Mężczyzna odparł, że byli oni jego nauczycielami. Im zawdzięcza swoją miłość do Polski. Z zapartym tchem czytał ich felietony, które ukształtowały go jako człowieka. Cezary uważał, że Polska, o którą walczyli ci trzej wielcy patrioci różni się od tej, którą udało się wywalczyć. Gajowiec nie podzielał tego zdania. Twierdził, że konieczne jest wprowadzanie w życie podstawowych idei trzech nauczycieli i właśnie to robił rząd. Baryka wytknął, że przecież Abramowski negował wszystko, co państwowe. Naukowiec bronił swoich poglądów twierdząc, że państwo musi wkraczać w niektóre sfery życia swoich obywateli, na przykład poprzez sądownictwo. Publiczną oświatę uznawał za podstawę przyszłego społeczeństwa. Sugerował, że potrzeba dobrych kilku lat, zanim Polska „stanie na nogi”. Mówił, że „To dopiero przedwiośnie nasze”. Pan Gajowiec miał nadzieję, że już niedługo nadejdzie „wiosna”.„Przedwiośnie” – szczegółowe streszczenie
Autor: Karolina Marl�gaPo powrocie do Warszawy Baryka ponownie został przyjęty na medycynę. Mieszkał w dzielnicy żydowskiej u swojego przyjaciela Buławnika. Kamienica była w opłakanym stanie. Miała dziurawy dach, belki pod podłogą gniły, wydzielając okropny fetor. Pokój Cezarego sąsiadował z toaletą, toteż zapachy w nim panujące nie należały do przyjemnych. Do tego, obok kamienicy, znajdowała się piekarnia, a jej komin był skierowany dokładnie w stronę okna Baryki. Buławnik nie należał do idealnych współlokatorów. Był szydzącym z innych skąpcem i pijakiem. Cezary musiał z nim mieszkać, ponieważ nie było go stać na nic lepszego. Był zmuszony do sprzedania pięknego fraku, podarku od Hipolita, na którym wciąż można było wyczuć zapach perfum Laury. Buławnik doradził mu, by sprzedał kostium pewnemu krawcowi, który może dużo za niego zapłacić. Tak też się stało. Ku zdumieniu Baryki współlokator odkupił od mężczyzny frak dla siebie. Dzięki temu, raz na jakiś czas, Cezary mógł przypomnieć sobie zapach perfum swojej ukochanej.
Z czasem kapitał bohatera się wyczerpał i musiał poprosić o pomoc pana Gajowca. Dawny przyjaciel pani Jadwigi był niezwykle uradowany, gdy ujrzał młodzieńca i poprosił, by ten odwiedził go w prywatnym mieszkaniu. Nazajutrz Cezary udał się do kamienicy, w której mieszkał pan Gajowiec, ale go nie zastał. Właścicielka pensjonatu zapewniła go, że pan „wiceminister” wkrótce się pojawi. Baryka czekał na mężczyznę w salonie i z nudów zaczął przyglądać się książkom i obrazom. Fotografie portretowe były podpisane: Marian Bohusz, Stanisław Krzemiński, Edward Abramowski.
Wreszcie wrócił pan Gajowiec i zaczął wypytywać Cezarego o pobyt na wsi. Młodzieniec próbował się wykręcić od tego tematu i zapytał o portrety wiszące na ścianach pomieszczenia. Mężczyzna odparł, że są to dawni „Warszawiacy”. Przedstawiciele wspaniałego pokolenia, którzy żyli pod zaborem rosyjskim. Zaczął po kolei przedstawiać ludzi, na których podobizny spoglądali. Marian Bogusz był przyrodnikiem, „który gdzie indziej zostałby znanym docentem, może nawet cenionym profesorem”, znanym felietonistą, znawcą filozofii i socjologii. Jako wykładowca całkowicie poświęcił się, aby zapewnić swoim studentom prawdziwą, nieprzekłamaną wiedzę. Został pojmany przez Moskali, oślepiony i zamordowany. Stanisław Krzemiński był członkiem Rządu Narodowego w 1863 roku. „Historyk, eseista, bibliofil i biblioman, a nade wszystko badacz samoistny”. Był także znienawidzonym przez Rosjan publicystą. Edward Abramowski to znany filozof i socjolog. Z początku był zwolennikiem marksizmu, ale z czasem stworzył własną naukę bojkotu państwa „za pomocą złączenia ludzi w związki, stowarzyszenia, kooperatywy”. Jego koncepcja była zwrócona przeciw caratowi władającemu Polską.
strona: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42
Szybki test:
Laura umówiła się z Cezarym w Warszawie:a) w Łazienkach
b) w kawiarni
c) w Parku Praskim
d) w Ogrodzie Saskim
Rozwiązanie
Antoni Lulek studiował:
a) medycynę
b) prawo
c) biologię
d) filologię rosyjską
Rozwiązanie
Nieznajomym, który ulitował się nad Cezarym i Sewerynem i pomógł im dostać się do pociągu w Charkowie był:
a) ksiądz
b) dawny przyjaciel Seweryna
c) konduktor
d) żołnierz
Rozwiązanie
Więcej pytań
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies