Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Przedwiośnie
Losy Cezarego nie układały się najlepiej. Po upadku pierwiastkowej rewolucji wyrzucono go z mieszkania w dzielnicy przemysłowej. Rodzinny dom Baryków został doszczętnie zniszczony podczas jednego z tureckich bombardowań. Cezary znalazł jednak schronienie w piwnicy domu, w której niegdyś Seweryn zakopał rodzinne skarby. Wraz z kilkoma towarzyszami głodował, żył w brudzie i w ciemnościach. Młody Baryka zrozumiał, że nienawiść Tatarów i Ormian oznaczała upadek rewolucji. Zdał sobie sprawę, że mieszkańcom Baku chodzi tylko o to, kto położy rękę na olbrzymich zasobach ropy.
Cezary, aby zdobyć pożywienie wymykał się nocą, rzadziej za dnia, i próbował ukraść coś do jedzenia. Często ryzykował życiem, ale nie przejmował się tym. Wpadł w taki stan, że było mu obojętne, czy umrze, czy przeżyje. Jego rewolucyjne ideały upadły, zostały pogrzebane w zgliszczach Baku. Młody Baryka na ulicach miasta widział najstraszliwsze zbrodnie: „Mordowanie kobiet i dzieci w biały dzień i pośród spokojnych obserwatorów, rozstrzeliwanie bestialskie, znęcanie się nad niedobitymi, tortury przebiegle skomponowane, ażeby się nasycić i ubawić do syta widokiem cierpienia”. Cezary starał się w tych czasach odwiedzać grób matki. Właśnie na cmentarzu został złapany i wcielony do armii broniącej miasta przed najazdem Turków. Aż do września 1918 bohater walczył w okopach. Wtedy to armia ormiańska nakazała odwrót. Większość żołnierzy uciekła okrętami na drugą stronę Morza Kaspijskiego.
Cezary nie miał gdzie się udać, więc wrócił do piwnicy rodzinnego domu. Wojska tureckie wkroczyły do zdobytego miasta. Anglicy zepchnięci do śródmieścia dzielnie się bronili, ale nie mieli szans z wielokrotnie silniejszym wrogiem. Pomimo, że Brytyjczycy się poddali to i tak „zostali wybici do nogi” przez Turków. W mieście rozpętało się prawdziwe piekło: „W ciągu czterech dni Tatarzy wzięli odwet, mordując siedemdziesiąt kilka tysięcy Ormian, Rosjan i wszelkich innych, jacy się na placu znaleźli, a byli podejrzani o sprzyjanie Ormianom”.
Cezaremu życie uratowała legitymacją, którą dostał niegdyś od polskiego konsula. Dokument stwierdzał, ze młody Baryka jest obywatelem Polski. Młodzieniec był zdumiony, że obywatelstwo nieistniejącego kraju ocaliło go przed egzekucją. Turek poklepał go po plecach i rozkazał, żeby dołączył do ich armii. Zgodził się z radością - miał już dość Baku. Widział na własne oczy, jak ulice miasta ociekały krwią, a Tatarzy wrzucali ciała Ormian do morza, co powodowało, że zmieniło ono kolor na czerwony. Z czasem padł rozkaz zakopywania zwłok w obawie przed zarazą. Cezary wraz z innymi został wyznaczony do prac przy chowaniu ciał.„Przedwiośnie” – szczegółowe streszczenie
Autor: Karolina MarlgaLosy Cezarego nie układały się najlepiej. Po upadku pierwiastkowej rewolucji wyrzucono go z mieszkania w dzielnicy przemysłowej. Rodzinny dom Baryków został doszczętnie zniszczony podczas jednego z tureckich bombardowań. Cezary znalazł jednak schronienie w piwnicy domu, w której niegdyś Seweryn zakopał rodzinne skarby. Wraz z kilkoma towarzyszami głodował, żył w brudzie i w ciemnościach. Młody Baryka zrozumiał, że nienawiść Tatarów i Ormian oznaczała upadek rewolucji. Zdał sobie sprawę, że mieszkańcom Baku chodzi tylko o to, kto położy rękę na olbrzymich zasobach ropy.
Cezary, aby zdobyć pożywienie wymykał się nocą, rzadziej za dnia, i próbował ukraść coś do jedzenia. Często ryzykował życiem, ale nie przejmował się tym. Wpadł w taki stan, że było mu obojętne, czy umrze, czy przeżyje. Jego rewolucyjne ideały upadły, zostały pogrzebane w zgliszczach Baku. Młody Baryka na ulicach miasta widział najstraszliwsze zbrodnie: „Mordowanie kobiet i dzieci w biały dzień i pośród spokojnych obserwatorów, rozstrzeliwanie bestialskie, znęcanie się nad niedobitymi, tortury przebiegle skomponowane, ażeby się nasycić i ubawić do syta widokiem cierpienia”. Cezary starał się w tych czasach odwiedzać grób matki. Właśnie na cmentarzu został złapany i wcielony do armii broniącej miasta przed najazdem Turków. Aż do września 1918 bohater walczył w okopach. Wtedy to armia ormiańska nakazała odwrót. Większość żołnierzy uciekła okrętami na drugą stronę Morza Kaspijskiego.
Cezary nie miał gdzie się udać, więc wrócił do piwnicy rodzinnego domu. Wojska tureckie wkroczyły do zdobytego miasta. Anglicy zepchnięci do śródmieścia dzielnie się bronili, ale nie mieli szans z wielokrotnie silniejszym wrogiem. Pomimo, że Brytyjczycy się poddali to i tak „zostali wybici do nogi” przez Turków. W mieście rozpętało się prawdziwe piekło: „W ciągu czterech dni Tatarzy wzięli odwet, mordując siedemdziesiąt kilka tysięcy Ormian, Rosjan i wszelkich innych, jacy się na placu znaleźli, a byli podejrzani o sprzyjanie Ormianom”.
* * *
Baryka zwrócił uwagę na ciało pięknej Ormianki. W myślach słyszał jej głos, przestrzegający go przed okrucieństwem rewolucji.
Zwłoki były ładowane na wozy zaprzęgnięte w dwa woły, a następnie przewożone za miasto, gdzie miały być grzebane. Cezary od wielu dni pracowała jako karawaniarz i grabarz. Przyzwyczaił się do swoich obowiązków. Był zadowolony z tego, że regularnie jadał posiłki, które zapewniała turecka armia. Cezary starał się nie myśleć o widokach zmasakrowanych zwłok, które metalowymi widłami wrzucano na jego wóz. Pewnego dnia dostrzegł ciało młodej kobiety. Bohater długo przypatrywał się zwłokom, aż uświadomił sobie, że była to niezwykle piękna dziewczyna. Cezary przyglądał się kobiecie i z czasem zaczął narastać w nim gniew. „Co widziały oczy twoje, męczennico, gdy usta twe krzyk śmierci wydać były przymuszone?” - pytał umarłej. W swojej wyobraźni uzyskał odpowiedź od nieżyjącej dziewczyny: „Dokąd mię odprowadzasz, woźnico? (…) Czy mnie nie żałujesz, bezduszny żołdaku? Czy mnie nie pomścisz, bezwstydny sługo? Nędzny tchórzu! Mężczyzno, który się boisz silniejszego od siebie mężczyzny! Serce twoje drży jak serce psa, który się przeląkł na widok gniewu pana! Przypatrz się, najemniku, nieszczęściu memu i spełniaj dalej pilnie rzemiosło swoje!”. Cezary prowadził wewnętrzny dialog z dziewczyną. Zastanawiał się, czy żyło kiedyś bardziej okrutne pokolenie, niż te, które zamordowało ponad siedemdziesiąt tysięcy ludzkich istnień w niespełna cztery dni. „Nie zapomnij krzywdy mojej, woźnico młody! Przypatrz się dobrze zbrodni ludzkiej! Strzeż się! Pamiętaj!” – to było ostatnie przesłanie zamordowanej kobiety.
strona: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42
Szybki test:
Wanda wyznała miłość Cezaremu:a) w "Ariance"
b) podczas kolacji
c) podczas jednego z ich wspólnych koncertów
d) nigdy nie okazału mu swych uczuć
Rozwiązanie
Seweryn w Moskwie pragnął odzyskać:
a) ważne dokumenty
b) walizkę
c) pieniądze i kosztowności
d) polski paszport
Rozwiązanie
Laura umówiła się z Cezarym w Warszawie:
a) w Parku Praskim
b) w Łazienkach
c) w kawiarni
d) w Ogrodzie Saskim
Rozwiązanie
Więcej pytań
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies