Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Hamlet

„Hamlet ”- streszczenie szczegółowe

Autor: Karolina Marl�ga

Ofelia ubolewała, nad stanem umysłu księcia. Uważała, że:
„Kwiat oczekiwań potężnego państwa,
Wzór ukształcenia, zwierciadło poloru,
Cel zwracającej się uwagi świata:
Wszystko to, wszystko wniwecz obrócone!”.
Żałowała, że wszystko to legło w gruzach na jej oczach. Z ukrycia wyszli Król i jego szambelan. Władca był pewien, że to, czego byli świadkami nie było spowodowane miłością. Domyślał się:
„Ponura jego smętność wysiaduje
Coś złowrogiego, co wylęgłe z jajka
Mogłoby stać się zgubne”.
Monarcha postanowił zapobiec wiszącemu w powietrzu nieszczęściu i wysłać Hamleta do Anglii pod pretekstem odebrania należnego Danii haraczu. Miał nadzieję, że podróż, nowi ludzie i krajobrazy uspokoją jego pasierba. Poloniusz zgodził się z Królem w tej kwestii, ale odwrotnie niż monarcha, uważał, że powodem szaleństwa księcia była jednak nieodwzajemniona miłość. Szambelan zaproponował, aby po wieczornym spektaklu Królowa wezwała do siebie syna na rozmowę, którą on podsłucha i przekaże w całości Królowi. Poloniusz radził, że jeśli nie dowiedzą się z niej niczego nowego to trzeba będzie wysłać Hamleta do Anglii, albo zamknąć. Władca zgodził się ze słowami swojego sługi.

SCENA DRUGA

W wielkiej sali zamkowej, w której miało odbyć się przedstawienie teatralne Hamlet rozmawiał z aktorem. Książę dawał wskazówki artyście, jak ten powinien wygłosić napisane przez niego słowa. Apelował, by ten uczynił to spokojnie, bez zbędnych ruchów i wrzasków. Aktor zapewniał, że sobie poradzi. Hamlet sugerował, by artysta nie był też zbyt „miękki”. Prosił, by mężczyzna dostosował słowa do gestów i zagrał najnaturalniej jak tylko potrafi. Aktor był rad, że książę tak dobrze zna się na teatrze i nie uległ panującym trendom przerysowywania wszelkich uczuć. Hamlet zabronił również, aby mężczyźni odgrywający role błaznów wykraczali poza tekst utworu. Gdy ustalili już szczegóły książę zezwolił trupie na oddalenie się w miejsce prób.

Do komnaty weszli Poloniusz, Rozenkranc i Gildenstern. Hamlet zapytał szambelana, czy Król przyjął jego zaproszenie na spektakl. Po otrzymaniu twierdzącej odpowiedzi książę poprosił nowoprzybyłych, aby udali się ponaglić aktorów. Gdy mężczyźni opuścili pomieszczenie Hamlet wezwał do siebie Horacego. Książe uważał go za najsprawiedliwszego człowieka, jakiego znał, ponieważ przyjmował od Fortuny zarówno łaski jak i prześladowania, pozostając przy tym wciąż tym samym człowiekiem. Hamlet wyjawił przyjacielowi, że sztuka, którą mieli wkrótce zobaczyć, nawiązywała do morderstwa jego ojca. Prosił Horacego, by podczas sceny zbrodni bacznie przyglądał się Królowi. Hamlet zapewniał, że zrobi tak samo, a później podzielą się swoimi spostrzeżeniami. Przyjaciel usłuchał prośby księcia. Bohater zorientował się, że do komnaty zbliża się królewski orszak, w związku z tym znów musiał udawać szaleńca.

Przy akompaniamencie fanfar do sali wkroczyła para królewska, a za nią Poloniusz, Ofelia, Rozenkranc, Gildenstern oraz członkowie orszaku. Na pytanie władcy o samopoczucie Hamlet odpowiedział: „Wybornie, żyję jak kameleon powietrzem nadzianym obietnicami; kapłonów nie moglibyście lepiej tuczyć”. Te słowa na tyle zaskoczyły Króla, że nie wiedział jak na nie zareagować. Książę zapytał Poloniusza, czy pogłoski o jego teatralnej przeszłości są prawdziwe. Szambelan odparł, że grywał za młodu w uniwersyteckich przedstawieniach. Zdradził, że wcielił się w rolę Juliusza Cezara zgładzonego przez Brutusa. Hamlet zażartował, że „brutalstwem” było podniesienie ręki na tak kapitalnego aktora. Rozenkranc oznajmił, że trupa jest już gotowa do rozpoczęcia przedstawienia. Królowa poprosiła syna, by usiadł obok niej, lecz ten odmówił. Młodzieniec skierował się ku Ofelii i zadał jej pytanie:
„Mogęż, o pani, lec na twoim łonie?”.

strona: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20

Szybki test:

Do klasztoru radził Ofelii wstąpić:
a) król
b) brat
c) Hamlet
d) ojciec
Rozwiązanie

Horacy podejrzewał, iż widmo było „prognostykiem” nadchodzących na Danię:
a) nieszczęść i zawirowań
b) łask i szczęśliwości
c) klęsk żywiołowych
d) czarnych chmur
Rozwiązanie

Klaudiusz wlał truciznę swemu śpiącemu bratu:
a) do ucha
b) do pucharu
c) do gardła
d) do kielicha
Rozwiązanie

Więcej pytań
Zobacz inne artykuły:
Inne
Charakterystyka Hamleta - „On sam jest rodu swego niewolnikiem”
Geneza „Hamleta”
„Hamlet ”- streszczenie szczegółowe
Czas i miejsce akcji „Hamleta”
Problematyka „Hamleta”
Streszczenie „Hamleta” w pigułce
Charakterystyka Gertrudy
Charakterystyka Klaudiusza
Charakterystyka Ofelii
Życiorys Szekspira
„Hamlet” jako przykład tragedii szekspirowskiej
Kompozycja, budowa i język „Hamleta”
Religia w „Hamlecie”
Filozofia w „Hamlecie”
„Być albo nie być...” - problematyka życia i śmierci w „Hamlecie”
Charakterystyka pozostałych bohaterów „Hamleta”
Plan wydarzeń „Hamleta”
Motyw kobiety w „Hamlecie”
Psychoanaliza „Hamleta”
Nawiązania do „Hamleta” w sztuce
Ekranizacje „Hamleta”
Kalendarium życia i twórczości Szekspira
Zdania o twórczości Szekspira
Twórczość Szekspira
Najważniejsze cytaty „Hamleta”
Bibliografia

Partner serwisu:

kontakt | polityka cookies