Charakterystyka Hamleta - „On sam jest rodu swego niewolnikiem” ostatnidzwonek.pl
JesteÅ› w: Ostatni dzwonek -> Hamlet

Charakterystyka Hamleta - „On sam jest rodu swego niewolnikiem”

Autor: Karolina Marlêga

TytuÅ‚owy bohater utworu to książę Danii, który powróciÅ‚ do ojczyzny z Wittenbergii po otrzymaniu wiadomoÅ›ci o Å›mierci ojca. Ze słów grabarza czytelnik może wywnioskować, że Hamlet byÅ‚ trzydziestolatkiem: „Dniem, w którym zaczÄ…Å‚em tÄ™ profesjÄ™, byÅ‚ wÅ‚aÅ›nie ten dzieÅ„ roku spomiÄ™dzy wszystkich innych, w którym nieboszczyk nasz król Hamlet pobiÅ‚ Fortynbrasa (…) Każdy smyk u nas wie o tym. ByÅ‚o to tego dnia kiedy mÅ‚ody Hamlet przyszedÅ‚ na Å›wiat; ten sam, co to zwariowaÅ‚ i zostaÅ‚ wysÅ‚any do Anglii (…)Tu w Danii, której ziemiÄ™ kopiÄ™ od lat trzydziestu”.

Pomimo tego wydawałoby się dojrzałego wieku, książę odbierany jest jako młodzieniec, a przez wielu nawet jako nastolatek. Można się jedynie domyślać, że był przystojnym mężczyzną, ponieważ cieszył się powodzeniem u pięknej Ofelii:

„O, jak szlachetny duch zwichniÄ™ty zostaÅ‚! (…)
I ja, ze wszystkich kobiet najnędzniejsza,
Com ssała nektar słodkich jego ślubów,
Skazanam teraz widzieć tę wspaniałą,
Wybraną duszę, jak spękany dzwonek,
Chrapliwie tylko wydający dźwięki;
To czyste źródło bogatej młodości
ZmÄ…cone szaÅ‚em”.


Bohater ten przeszedł drastyczną przemianę po rozmowie z Duchem. Ze słów Gertrudy, jego matki, dowiadujemy się, iż na jego twarzy malował się obłęd:

„Dziko z twych oczu strzela wnÄ™trzny pÅ‚omieÅ„;
I gładkie włosy twoje, jak żołnierze
Zbudzeni ze snu alarmem, powstajÄ…
I wyprężone stojÄ…”.


Podobne wrażenia odnosiła Ofelia, która zwierzając się Poloniuszowi tak opisała Hamleta:

„SiedziaÅ‚am przy krosnach
W moim pokoju, gdy wtem książę Hamlet,
Z odkrytą głową, rozpięty, w obwisłych
Brudnych pończochach, blady jak koszula,
ChwiejÄ…cy siÄ™ na nogach, z tak okropnym
Wyrazem twarzy, jakby się wydostał
Z piekła i jego zgrozę chciał obwieścić,
StanÄ…Å‚ przede mnÄ…”.


Jeśli chodzi o usposobienie Hamleta to było ono przede wszystkim pesymistyczne i sceptyczne. Należy również podkreślić, że bohater był bardzo melancholijny i rozgoryczony tym, co działo się w państwie duńskim. Jego rozczarowanie faktem, iż Gertruda poślubiła Klaudiusza zaraz po śmierci króla było wręcz skrajne. Pomimo tego, iż wręcz obsesyjnie rozważał niemal każdy ruch, zdarzało mu się działać gwałtownie, pod wpływem impulsu. Podejmowane przez niego akcje były pozbawione premedytacji oraz logiki, zwłaszcza, gdy zabił Poloniusza, nie wiedząc nawet kto to.
Bohater, być może z racji swojego wykształcenia, miał tendencję do częstego filozofowania i kontemplacji. Szczególnie interesowały go pytania, a zwłaszcza te, na które nie było jednoznacznej odpowiedzi. Zastanawiał się między innymi nad zagadnieniami życia po życiu, samobójstwa oraz nad tym, co dzieje się z ciałem po śmierci. Gdy odkrył, iż to Klaudiusz stał za zabójstwem jego ojca, za wszelką cenę próbował udowodnić winę stryja, zanim posunął się do zemsty.

Jego wielkÄ… pasjÄ… byÅ‚ teatr. Czytelnik odkrywa to w momencie, gdy Rozenkranc i Gildenstern sprowadzajÄ… na zamek z Elzynorze trupÄ™ aktorskÄ…. Hamlet zdradza wtedy, iż w przeszÅ‚oÅ›ci odwiedzaÅ‚ londyÅ„skie teatry. MÅ‚odzieniec byÅ‚ bardzo wrażliwy, zwÅ‚aszcza jeÅ›li chodziÅ‚o o sztukÄ™. W rozmowie z jednym z aktorów powiedziaÅ‚: „SÅ‚yszaÅ‚em ciÄ™ raz deklamujÄ…cego jeden ustÄ™p, ustÄ™p sztuki, która nigdy granÄ… nie byÅ‚a albo co najwiÄ™cej raz tylko, bo, ile pamiÄ™tam, nie podobaÅ‚a siÄ™ publicznoÅ›ci; byÅ‚ to kawior dla jej podniebieÅ„: moim jednak zdaniem i tych, których sÄ…d o takich rzeczach równego z moim byÅ‚ wzrostu, byÅ‚a to sztuka wyborna, dobrze podzielona na sceny, uÅ‚ożona z równÄ… zrÄ™cznoÅ›ciÄ…, jak naturalnoÅ›ciÄ…. Przypominam sobie kogoÅ›, co mówiÅ‚, że braknie tym wierszom sosu dla dodania smaku osnowie, i osnowy, która by pozwalaÅ‚a posÄ…dzić autora o uczucie; przyznawaÅ‚ jej wszakże dobrÄ… manierÄ™, jÄ™drność w obrobieniu i piÄ™kność, lubo bez wdziÄ™ku. W sztuce tej szczególnie lubiÅ‚em jeden ustÄ™p, to jest opowiadanie Eneasza: mianowicie owo miejsce, w którym ten bohater opisuje Dydonie Å›mierć Priama. Jeżeli je pamiÄ™tasz, to zacznij od tego wiersza: Zaraz, zaraz...”.

strona:    1    2    3  

Zobacz inne artykuły:

Inne
Charakterystyka Hamleta - „On sam jest rodu swego niewolnikiem”
Geneza „Hamleta”
„Hamlet ”- streszczenie szczegółowe
Czas i miejsce akcji „Hamleta”
Życiorys Szekspira
Problematyka „Hamleta”
Streszczenie „Hamleta” w piguÅ‚ce
Charakterystyka Gertrudy
Charakterystyka Klaudiusza
Charakterystyka Ofelii
„Hamlet” jako przykÅ‚ad tragedii szekspirowskiej
Kompozycja, budowa i jÄ™zyk „Hamleta”
Religia w „Hamlecie”
Filozofia w „Hamlecie”
„Być albo nie być...” - problematyka życia i Å›mierci w „Hamlecie”
Charakterystyka pozostaÅ‚ych bohaterów „Hamleta”
Plan wydarzeÅ„ „Hamleta”
Motyw kobiety w „Hamlecie”
Psychoanaliza „Hamleta”
NawiÄ…zania do „Hamleta” w sztuce
Ekranizacje „Hamleta”
Zdania o twórczości Szekspira
Twórczość Szekspira
Kalendarium życia i twórczości Szekspira
Najważniejsze cytaty „Hamleta”
Bibliografia



Partner serwisu:

kontakt | polityka cookies