Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Hamlet
W Hamlecie Szekspir złamał kilka z obowiązujących w jego czasach zasad. Wbrew Poetyce Arystotelesa bardziej niż na akcji skupił się na postaci głównego bohatera. Najważniejszymi momentami akcji utworu nie są krwawe wydarzenia, ale monologi, w których Hamlet wyjawiał swoje motywy i myśli widowni. Ponadto autor, co wydaje się dość nietypowe dla jego twórczości, nie wprowadził fabuły pobocznej, podporządkowując całą treść dramatu zmaganiom tytułowego bohatera z zagadnieniem zemsty.
W utworze łatwo doszukać się nieciągłości czy niekonsekwencji akcji. Przykładowo, gdy Hamlet postanowił, że zabije Klaudiusza, w następnej scenie był ponownie niezdecydowany. Badacze wciąż zastanawiają się, czy takie zwroty fabuły są wynikiem błędu, niedopatrzenia autora, czy celowym zabiegiem, który miał wzmocnić poczucie zagubienia i swoistej dwoistości.
Dramat podzielony jest na pięć aktów. Ich długość jest mniej więcej równa, choć różnią się między sobą liczbą scen. I tak, pierwszy ma ich pięć, drugi dwie, trzeci cztery, czwarty aż siedem, a piąty dwie.
Za ekspozycję w utworze można uznać rozmowę Horacego z gwardzistami na murach zamku. Akcja zawiązuje się w momencie, gdy wartownikom ukazał się Duch zamordowanego króla Hamleta. Fabuła rozwija się wokół zmagań Hamleta z pomszczeniem ojca. Punkt kulminacyjny utworu przypada na pojedynek księciem a Laertesem, w wyniku którego giną poza nimi król i królowa. Konflikt rozwiązuje się, gdy do Elzynoru przybywa Fortynbras i zostaje mianowany następnym władcą Danii.
Język utworu jest niemal w całości zawiły i wyniosły, typowy dla królewskiego dworu. Można zauważyć, iż służący posługiwali się specyficznym słownictwem, które miało na celu rozbawić monarchów. Najlepszymi przykładami na to są Ozryk i Poloniusz:
„Taką więc porę upatrzywszy kiedy,
Wprowadzę tutaj moją córkę: wasze
Królewskie moście będą mogły wtedy
Ukryć się ze mną owdzie za obiciem
I być świadkami ich spotkania. Jeśli
On jej nie kocha i nie skutkiem tego
Utracił zmysły, to niech z szambelana
Zostanę prostym chłopem albo klechą”.
Przemówienia Klaudiusza są przepełnione figurami retorycznymi („Dobro | Naszego państwa nie pozwala cierpieć | Takiej bliskości hazardu, na który | Jego wybryki z każdą chwilą bardziej | Nas wystawiają”), podobnie jak Hamleta („Lichy nawet wróbel nie padnie bez szczególnego dopuszczenia Opatrzności”) i Ofelii („Nie idź jednak, bracie, | Za śladem owych fałszywych doradców, | Którzy nam stromą i ciernistą ścieżkę | Cnoty wskazują, a sami tymczasem | Kroczą kwiecistym szlakiem błędów, własnych | Rad niepamiętni”), podczas gdy Horacy, gwardziści, a zwłaszcza grabarze wypowiadają się dużo prościej. Dla zaznaczenia swojego majestatu król Danii często mówi o sobie w trzeciej osobie:Kompozycja, budowa i język „Hamleta”
W Hamlecie Szekspir złamał kilka z obowiązujących w jego czasach zasad. Wbrew Poetyce Arystotelesa bardziej niż na akcji skupił się na postaci głównego bohatera. Najważniejszymi momentami akcji utworu nie są krwawe wydarzenia, ale monologi, w których Hamlet wyjawiał swoje motywy i myśli widowni. Ponadto autor, co wydaje się dość nietypowe dla jego twórczości, nie wprowadził fabuły pobocznej, podporządkowując całą treść dramatu zmaganiom tytułowego bohatera z zagadnieniem zemsty.
W utworze łatwo doszukać się nieciągłości czy niekonsekwencji akcji. Przykładowo, gdy Hamlet postanowił, że zabije Klaudiusza, w następnej scenie był ponownie niezdecydowany. Badacze wciąż zastanawiają się, czy takie zwroty fabuły są wynikiem błędu, niedopatrzenia autora, czy celowym zabiegiem, który miał wzmocnić poczucie zagubienia i swoistej dwoistości.
Dramat podzielony jest na pięć aktów. Ich długość jest mniej więcej równa, choć różnią się między sobą liczbą scen. I tak, pierwszy ma ich pięć, drugi dwie, trzeci cztery, czwarty aż siedem, a piąty dwie.
Za ekspozycję w utworze można uznać rozmowę Horacego z gwardzistami na murach zamku. Akcja zawiązuje się w momencie, gdy wartownikom ukazał się Duch zamordowanego króla Hamleta. Fabuła rozwija się wokół zmagań Hamleta z pomszczeniem ojca. Punkt kulminacyjny utworu przypada na pojedynek księciem a Laertesem, w wyniku którego giną poza nimi król i królowa. Konflikt rozwiązuje się, gdy do Elzynoru przybywa Fortynbras i zostaje mianowany następnym władcą Danii.
Język utworu jest niemal w całości zawiły i wyniosły, typowy dla królewskiego dworu. Można zauważyć, iż służący posługiwali się specyficznym słownictwem, które miało na celu rozbawić monarchów. Najlepszymi przykładami na to są Ozryk i Poloniusz:
„Taką więc porę upatrzywszy kiedy,
Wprowadzę tutaj moją córkę: wasze
Królewskie moście będą mogły wtedy
Ukryć się ze mną owdzie za obiciem
I być świadkami ich spotkania. Jeśli
On jej nie kocha i nie skutkiem tego
Utracił zmysły, to niech z szambelana
Zostanę prostym chłopem albo klechą”.
„Jakkolwiek świeżo tkwi w naszej pamięci
Zgon kochanego, drogiego naszego
Brata Hamleta (...)”.
Szybki test:
Szekspir wbrew Poetyce Arystotelesa bardziej niż na akcji skupił się na:a) postaci głównego bohatera
b) dialogach
c) opisie krwawych scen
d) filozoficznej wymowie utworu
Rozwiązanie
Dramat podzielony jest na:
a) trzy akty
b) pięć aktów
c) cztery akty
d) sześć aktów
Rozwiązanie
Język utworu jest niemal w całości zawiły i wyniosły, typowy dla:
a) szlachty
b) królewskiego dworu
c) służby
d) sfery mieszczaństwa
Rozwiązanie
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies