Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Hamlet
Intelektualny gigant psychoanalizy – Sigmund Freud – w 1900 roku wydał Interpretację snów, w dziele tym wypowiedział się na temat dramatu Szekspira. Uważał, iż utwór opiera się na wahaniach głównego bohatera, odnośnie dokonania zemsty za zamordowanie ojca, ale w samym tekście nie można odnaleźć przyczyn tego niezdecydowania. Freud odrzucił zarówno prawdopodobieństwo paraliżu wywołanego przeintelektualizowaniem, który można spotkać chociażby u Goethego, tak jak i możliwość, iż Hamlet był „patologicznie nierezolutny”. Argumentował to tym, iż książę był zdolny do podjęcia akcji, zamordował przecież Poloniusza, a do tego skazał na pewną śmierć Rozenkranca i Gildensterna. Psychoanalityk doszukiwał się podświadomych barier uniemożliwiających głównemu bohaterowi dokonania zemsty na Klaudiuszu.
Zanim posądził Hamleta o kompleks Edypa, zasugerował, iż stryj księcia zrealizował ukrywane w podświadomości marzenie z dzieciństwa bohatera, mianowicie zamordował jego ojca, aby zająć miejsce u boku jego matki. W konfrontacji z tym faktem młodzieniec nie mógł zamordować Klaudiusza, ponieważ czuł, iż sam nie był od niego lepszy. Freud dowodził, iż dystans Hamleta do seksualności, z którym czytelnik ma do czynienia podczas rozmowy bohatera z Ofelią, gdy radzi jej pójść do klasztoru, potwierdzał jego interpretację dzieła.
Podążając za sugestią Austriaka, walijski psychoanalityk Ernest Jones rozwinął jego tezę w dziele „Hamlet i Edyp” z 1949 roku. Pod wpływem tej teorii powstało wiele prac, w których interpretowano scenę rozmowy Hamleta z Gertrudą w kontekście seksualnym. Uczeni dowodzili, iż książę zabraniając matce kontaktów płciowych z Klaudiuszem, podświadomie chciałby zająć jego miejsce. Cudzołóstwo i kazirodztwo to rzeczy, które Hamlet równocześnie kochał i nienawidził w swojej rodzicielce.
W podobnym aspekcie psychoanalitycy zafascynowani Freudem odczytują samobójstwo Ofelii. Uważają, iż po śmierci Poloniusza dziewczyna straciła nadzieję, iż kiedykolwiek ojciec zostanie jej kochankiem. Jej nieodwzajemniona miłość nagle doprowadziła bohaterkę do obłędu. Dowodem na to miałby być tekst piosenki śpiewnej przez Ofelię po śmierci Poloniusza:
„Pochłonęła go zimna mogiła,
Pieszczoty moje, nie ma was już!
I na grób jego ściekło łez siła.
Bądź zdrów, mój gołąbku!”
Partner serwisu: 
kontakt | polityka cookies
Psychoanaliza „Hamleta”
Intelektualny gigant psychoanalizy – Sigmund Freud – w 1900 roku wydał Interpretację snów, w dziele tym wypowiedział się na temat dramatu Szekspira. Uważał, iż utwór opiera się na wahaniach głównego bohatera, odnośnie dokonania zemsty za zamordowanie ojca, ale w samym tekście nie można odnaleźć przyczyn tego niezdecydowania. Freud odrzucił zarówno prawdopodobieństwo paraliżu wywołanego przeintelektualizowaniem, który można spotkać chociażby u Goethego, tak jak i możliwość, iż Hamlet był „patologicznie nierezolutny”. Argumentował to tym, iż książę był zdolny do podjęcia akcji, zamordował przecież Poloniusza, a do tego skazał na pewną śmierć Rozenkranca i Gildensterna. Psychoanalityk doszukiwał się podświadomych barier uniemożliwiających głównemu bohaterowi dokonania zemsty na Klaudiuszu.
Zanim posądził Hamleta o kompleks Edypa, zasugerował, iż stryj księcia zrealizował ukrywane w podświadomości marzenie z dzieciństwa bohatera, mianowicie zamordował jego ojca, aby zająć miejsce u boku jego matki. W konfrontacji z tym faktem młodzieniec nie mógł zamordować Klaudiusza, ponieważ czuł, iż sam nie był od niego lepszy. Freud dowodził, iż dystans Hamleta do seksualności, z którym czytelnik ma do czynienia podczas rozmowy bohatera z Ofelią, gdy radzi jej pójść do klasztoru, potwierdzał jego interpretację dzieła.
Podążając za sugestią Austriaka, walijski psychoanalityk Ernest Jones rozwinął jego tezę w dziele „Hamlet i Edyp” z 1949 roku. Pod wpływem tej teorii powstało wiele prac, w których interpretowano scenę rozmowy Hamleta z Gertrudą w kontekście seksualnym. Uczeni dowodzili, iż książę zabraniając matce kontaktów płciowych z Klaudiuszem, podświadomie chciałby zająć jego miejsce. Cudzołóstwo i kazirodztwo to rzeczy, które Hamlet równocześnie kochał i nienawidził w swojej rodzicielce.
W podobnym aspekcie psychoanalitycy zafascynowani Freudem odczytują samobójstwo Ofelii. Uważają, iż po śmierci Poloniusza dziewczyna straciła nadzieję, iż kiedykolwiek ojciec zostanie jej kochankiem. Jej nieodwzajemniona miłość nagle doprowadziła bohaterkę do obłędu. Dowodem na to miałby być tekst piosenki śpiewnej przez Ofelię po śmierci Poloniusza:
„Pochłonęła go zimna mogiła,
Pieszczoty moje, nie ma was już!
I na grób jego ściekło łez siła.
Bądź zdrów, mój gołąbku!”
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies